Op zoek naar Mari Watson

Sébi

‘Stel, dat we die jongen willen vinden, die jou heeft aangereden,’ zei Mari.

Menno lag op de grond en keek Mari's platen door. Mari zat met haar benen gekruist als Gandhi op haar bed. Ze had een boek van haar boekenplankje gehaald, dat zij een geheimboek noemde.

Het heette: ‘De menschetende Aanbidders der Zonneslang.’

Er stonden drie vrouwen met blote borsten op de omslag.

[p. 40]

‘Indiaansen,’ zei Mari.

Menno reageerde niet, maar hij dacht dat ze eerder Papoea's leken. ‘Die jongen heeft me niet aangereden,’ merkte hij op. ‘Hij botste tegen me op.’

‘Hij is doorgereden na een ongeluk, daar gaat het om, dat is strafbaar. We moeten hem vinden!’

‘Onmogelijk,’ zei Menno. ‘Voor mij lijken alle Surinamers op elkaar.’

‘En voor mij alle Nederlanders,’ zei Mari bits. ‘Wil je een experiment doen of zeuren?’

Menno liet de platen liggen. Er was nooit iets bij dat hij wilde horen. Mari hield alleen van Zuidamerikaanse muziek, beweerde zij, ze had geen andere platen.

‘Wat wil je dan doen?’ vroeg hij.

‘Een toelala maken.’

‘Een wat?’

‘Een Indiaans tovermiddel,’ zei Mari.

Menno ging naast haar op het bed zitten en keek mee in het boek, waarin vage foto's stonden van hutten, rare voorwerpen en Indianen, die niet op Indianen leken.

‘We moeten eerst besluiten welk tovermiddel we nodig hebben. Dan kunnen we de juiste tajer zoeken.’

‘Wat?’

‘Tajerbladeren! O jé, je weet natuurlijk niet wat tajer

[p. 41]

is. Ik wou dat Roi hier was, dan ging het allemaal veel sneller.’

‘Maar Roi is hier niet en hij schrijft je ook niet,’ wist Menno.

‘Stik,’ zei Mari.

‘Moet je maar uitleggen wat tajer is.’

‘Heb je wel eens een dode slang begraven?’

‘Nee, jij zeker wel.’

‘Moet ik het je vertellen of niet?’

Menno besloot haar niet meer in de rede te vallen. Het was ook zo'n vreemd verhaal, dat hij bijna tegen zijn wil toch ademloos luisterde.

Mari nam hem mee naar een plek waar de aarde zwart was. Het was er helemaal kaal. Alles was er platgebrand. Op die plek begroef zij het dode lichaam van een slang. Het was er stil en heet. Je hoorde er alleen maar wat muskieten en andere insekten zoemen en brommen.

Na een paar dagen ging zij terug en nu groeiden er overal op die plek een soort planten, die zij knollen of tajers noemde. Die waren geboren uit het lijk van die slang.

Nu moest Mari de planten bemesten met het bloed en het vlees van een dier. Je had namelijk tientallen verschillende tajers, waarvan het blad steeds weer op een ander dier leek. Dat hing dus van de mest af. Zo had je tajerbladeren, die op de kop, de oren en de

[p. 42]

[p. 43]

snuit van een watervarken leken. Menno had er wel eens een in Artis gezien, zo'n watervarken.

En herten-tajers had je ook, en luiaard-tajers, en apen-tajers.

Het tovermiddel moest je klaarmaken in een kalebas, een soort houten kom. Menno keek met grote ogen naar Mari, die wormen uit de rotte hersens van vogels nam, plus mieren en padden en nog meer wormen, die zij met de knollen of tajers fijnstampte. ‘En nu moet ik dat zeker opdrinken?’ Menno kon zijn mond niet meer houden.

‘Dat hangt er van af,’ zei Mari. ‘Je kunt bijvoorbeeld een tovermiddel over je ogen wrijven: om te zien zonder gezien te worden. Of over je oren: om te horen zonder gehoord te worden. Of over je tong en lippen: om geluiden na te doen. Of over je voeten: om geen lawaai te maken.’

‘Het is natuurlijk allemaal onzin,’ zei Menno.

‘Misschien wel, misschien niet,’ zei Mari geheimzinnig. ‘Laat me nu maar opzoeken welk tovermiddel wij nodig hebben.’

‘Om recht te schieten,’ las Menno mee. ‘Zou ik best willen proberen.’

‘Hier, om moedig te worden. Dat is goed voor je,’ zei Mari.

‘Om een spoor te volgen!’ riep Menno. ‘Dat is het!’

‘Dat is voor honden,’ smaalde Mari.

[p. 44]

‘Om ruzie bij te leggen!’

‘Kunnen we een andere keer maken,’ lachte Mari. ‘Om blanken cadeautjes te laten geven,’ ontdekte Menno verbaasd.

‘Wat denk je!’ grapte Mari. ‘Hoe denk je dat ik aan al die spullen kom!’ En zij wees om zich heen, naar de platenspeler, de boeken, de tafel, de stoel, haar bed. ‘Om kinderen vlug te laten leren. Zou dat echt kunnen?’

‘Alles kan,’ zei Mari.

‘Mari,’ riep haar tante, ‘blijft Menno eten?’

Menno schrok. ‘Hoe laat is het?’

‘Hoe laat is het, tante?’

‘Over zes.’

‘Dan moet ik weg,’ zei Menno paniekerig.

‘Menno moet naar huis, tante Zus,’ riep Mari.

‘Ik zal vanavond wel uitzoeken wat we moeten doen,’ zei ze tegen Menno.