Op zoek naar Mari Watson

Siksi

Roi zat op zijn kamer met plattegrond erfoe voor zich.

Hij was doodmoe. Hij had drie uur lang rondgeschaatst in al die straten van kaart elf.

Dat was ook niet zo slim... Hij wist niet eens meer waar hij allemaal was geweest. Hij had aantekeningen moeten maken, de straten moeten afstrepen of zoiets.

Eigenlijk geloofde hij er niet meer in. Er waren te veel straten en te veel mensen.

[p. 32]

Ik kijk niet naar witte mensen, had hij besloten, alleen maar naar zwarte. En die zijn in de minderheid, dus zoveel werk kan het niet zijn.

Maar het klopte niet. Het lukte niet. Hij had toch naar iedereen gekeken en dat was zo vermoeiend, dat hij plotseling tegen een Hollandse jongen op een crossfiets was opgebotst.

Een wìtte jongen, zou zijn moeder zeggen.

In Nederland moest je volgens haar praten over witten en zwarten. Witte mensen deden alsof ze geweldig waren en daarom moesten alle niet-witte mensen zeggen, dat zij zwart waren en ook geweldig. Hij begreep het niet goed. Hij was niet zwart, hij was lichtkleurig, zoals ze in Suriname zeiden. En hij voelde zich een Surinamer.

Natuurlijk zijn en blijven we in ons hart Surinamers, had zijn moeder uitgelegd. Maar ons paspoort is zwart, wist Roi, en sinds 25 november 1975, de onafhankelijkheid, had je ook Surinaamse paspoorten. Die waren blauw.

Kom, hij moest nu beslissen of hij verder zou gaan met zijn plan om Mari te vinden.

Waarom zou hij eigenlijk zoveel moeite doen?

Omdat hij detective wilde worden. Daarom.

De mensen moesten zeggen: Hoe is je dat gelukt? Hoe heb je haar kunnen vinden in zo'n grote stad! En je had geen enkel adres of telefoonnummer!

[p. 33]

En dan zou hij steeds meer opdrachten krijgen en directeur worden van een groot detective-bedrijf met tientallen mensen in dienst. Mari kon zijn secretaresse worden. Alhoewel... ze hield ervan om de baas te spelen. En er zou maar één baas zijn, en dat was hij: Roi Koning.

Hij dacht na. Kon hij Mari op een andere manier vinden? Monsanto was de naam van haar moeder. Haar moeder was niet getrouwd met Mari's vader. Dat wist Roi's moeder.

Die tante van Mari moest dus ook Monsanto heten, want dat was een zus van haar moeder. Mari had het altijd over tante Zus.

[p. 34]

En daar had je probleem nummer zoveel: niemand wist haar voornaam. Zijn moeder ook niet: ‘Ze werd altijd Zus genoemd. Ik weet voor God niet hoe zij echt heet.’

Zus... puntje, puntje... Mevrouw Bakra. Mevrouw Hollander. Dat Zus in Nederland met een Hollander was getrouwd, wist iedereen. Maar niemand die eraan dacht om te vragen wat zijn achternaam was.

Tante Zus had een vierkamerwoning in Holland, had zij geschreven. Ze wilde graag voor Mari zorgen. Ze wilde Mari laten halen!

Mari's moeder had gehuild. Van blijdschap, had zij tegen Roi's moeder gezegd. Omdat tenminste een van haar kinderen een goede toekomst zou krijgen. En dus was Mari op de plane naar Holland gezet. Mari's moeder was met de andere kinderen naar het district vertrokken. Ze had een vriend in Nickerie, had zij Roi's moeder verteld. Ze ging bij hem in de buurt wonen.

Ze had geen adres gelaten.

Niemand van die Monsanto's kon aan iemand zijn adres doorgeven, dacht Roi boos.

Natuurlijk hadden ze Mari's moeder best kunnen vinden in Nickerie. Om haar Mari's adres te vragen. Maar Roi's ouders hadden het opeens zo druk met inpakken en dingen regelen om naar Nederland te

[p. 35]

gaan, dat ze nergens gingen. ‘We gaan nergens meer,’ had zijn moeder gezegd, ‘zeker niet naar zo'n ver district als Nickerie.’

‘Je moet provincie zeggen. In Nederland zeggen ze geen district, maar provincie,’ zei zijn vader betweterig.

In ieder geval zaten Mari en hij nu in dezelfde Nederlandse stad.

In het Amsterdamse telefoonboek stonden vier Monsanto's, plus één met twee o's.

Een tijdje geleden had Roi's moeder die gebeld.

De eerste zei: ‘Zus Monsanto? Mari Monsanto? Nooit van gehoord. Ik ben Bram Monsanto.’

De tweede nam niet op, 's morgens niet, 's middags niet, 's avonds niet en ook de volgende dagen niet. De derde zei: ‘Ik weet wie u bedoelt. Het is een verre achternicht van me. Maar ik ben haar uit het oog verloren.’

De vierde had nog nooit van Surinaamse Monsanto's gehoord.

Hun naam was Spaans, had de dame aan de telefoon gezegd. Allemaal gewichtigheid, had Roi's moeder gezegd.

De Monsantoo's met twee o's konden geen Surinamers zijn, volgens Roi's vader, want ‘in Suriname hebben we geen Monsantoo's met twee o's.’ Hij liet Roi het Surinaamse telefoonboek zien om het te be-

[p. 36]

wijzen. Het klopte: acht Monsanto's, geen enkele met twee o's.

Opeens dacht Roi: Waarom neemt die ene Monsanto nooit op? Stel je voor, dat juist diè alles van Zus en Mari Monsanto wist. Waar woonde die eigenlijk?

Hij stond op en liep naar de huiskamer. Zijn ouders zaten televisie te kijken en letten niet op hem.

Hij pakte het telefoonboek en nam het mee naar zijn kamer. De Monsanto's, die niet aan hun telefoon kwamen, woonden in de Tefelenstraat 35, amst zo.

[p. 37]

Vlug zocht Roi het op in zijn boekje van Amsterdam.

Teerketelsteeg... Teertuinen, Nieuwe... Teilingen... Teixeira de Mattosstraat... Telescoophof... Tellegenstraat... Hoe kon dat nou?

Snel zei hij het alfabet op: a-b-c-d-e-f-g-h-i... Na de e de f...

Dus na Teertuinen moest Tefelen komen!

Hij liep terug naar de huiskamer. ‘Pa, wat betekent amst zo?’

‘Amst zo? Amst zo? Dat betekent niets. Hoe kom je daaraan?’

‘Kijk dan, hier staat het,’ wees Roi in het telefoonboek aan.

‘Ben je weer bezig met je speurtocht!’ zegt zijn vader. ‘O, ik zie het al, dat is Amsterdam Zuidoost, dat is de Bijlmer. Maar ik wil niet, dat je daar naar toe gaat.’

‘Waarom niet?’

‘Daarom niet, Roi,’ bemoeide zijn moeder zich. ‘Het is er niet veilig. Allerlei ongure types hangen daar rond. Allemaal Rasta's. Ik ga daar ook niet alleen naar toe.’

‘Rasta's zijn niet onguur,’ protesteerde Roi. ‘U weet gewoon niets van ze af, daarom bent u tegen Rasta's-.’

‘Roi, mi boi,’ begon zijn vader, ‘een andere keer mag je voor mij een lezing over Rasta's houden,

[p. 38]

maar nu wil ik na een zware werkdag rustig televisie kijken.’

‘Maar pa, luister, het is toch vreemd dat die mensen nooit de telefoon aannemen. En iets anders... Die straat staat er niet eens in.’

‘Waar niet in?’

Roi liep snel naar zijn kamer en kwam terug met het Amsterdamse stratenboekje met de plattegrondkaartjes: ‘Hierin. Kijk dan... Teertuinen... Teilingen...’

‘Sta niet zo te dansen met dat boek, ik zie niets.’

Roi keek beledigd. Hij stond niet te dansen. Hij gaf het boekje aan zijn vader, die keek, toen tuurde, toen met zijn vinger langs de straatnamen liep... ‘Hoe kom je hier aan? Lag dat niet in de auto?’

‘Ja, pa. Zie je het? Hier, hier staat dat ze in de Tefelenstraat wonen...’ wees Roi naar het telefoonboek. ‘En hier bestaat die straat niet. Vreemd, hè.’

Gelukkig, zijn vader ging er niet op in, dat hij het boekje uit de auto had gepikt. Hij keek ook in het telefoonboek en toen weer in het stratenboekje.

‘Het zal wel een nieuwe wijk zijn,’ zei zijn moeder. ‘Ze bouwen steeds maar nieuwe huizenblokken en ze hebben geen tijd om je te vertellen wààr ze staan. Daarom verdwaalt iedereen in de Bijlmer, of je raakt er zoek...’

‘Vindt u het niet geheimzinnig, pa?’ hield Roi aan.

[p. 39]

‘Is het niet spannend om te kijken of wij die straat kunnen vinden?’

Roi's vader keek hem aan en zei niets.

‘Ik zou zaterdag wel even naar Astrid willen, Reigersbos,’ begon zijn moeder. ‘Dan zet je mij af en dan kunnen jullie een beetje rondrijden. Dan zit je al in de R-buurt. De T-buurt zal iets verder liggen. Zo zit die Bijlmer in elkaar. Dan halen jullie me later weer op.’ Roi begon te stralen.