Op zoek naar Mari Watson

Féfi

Waar was Menno naar toe?

Mari zag hem de hoek om gaan, maar toen zij in de Hasebroekstraat aankwam, was hij nergens te zien. Wat een vervelende jongen was die Menno toch. Zou zij hem verder achterna lopen, of wachten tot hij terugkwam?

Ze besloot een klein blokje te maken: Jan Pieter Heijestraat, Kinkerstraat en terug naar de 2e Kostverlorenkade, waar ze woonde.

Ze rende het stukje Hasebroekstraat en deed de hink-stap-sprong in de Jan Pieter Heijestraat, waar niet veel mensen liepen.

In de Kinkerstraat was het te druk voor spelletjes.

[p. 25]

Allemaal wandelende boodschappentassen, die zij moest ontwijken... Tussen twee bossen prei door zag zij Menno, die al bijna bij de 2e Kostverlorenkade was.

Hij moest ook om en door mensen heen fietsen. Vanuit de verte zag zij hoe een jongen op rolschaatsen Menno wilde passeren...

Zag zij hoe Menno uitweek voor een tegenligger. Het was natuurlijk geen echte tegenligger, maar gewoon een man op twee benen, die iets uit een bakje at. Terwijl Mari weer begon te rennen, zag zij hoe de jongen op de rolschaatsen tegen Menno opbotste. ‘M'n fiets! Pas op!’ riep Mari nog, maar er was niets meer aan te doen. Menno viel met fiets en al op de grond.

De jongen op de rolschaatsen kon met moeite zijn evenwicht bewaren, maar het lukte hem.

Menno kwam overeind, met de fiets in zijn hand. De jongen op de rolschaatsen zei iets. Menno zei ook iets.

Menno trok aan het stuur van Mari's fiets.

De jongen op de rolschaatsen loop-schaatste met kleine pasjes weg.

Hijgend stond Mari naast Menno. ‘Wat is er met m'n stuur?’

Ze greep ruw naar haar fiets, ‘Idioot, maak je eigen dingen kapot.’

[p. 26]

[p. 27]

‘Ik kon er niets aan doen,’ protesteerde Menno. ‘Het was natuurlijk weer zo'n stomme Surinamer, die niet uit zijn ogen kon kijken.’

‘Als er iets met m'n fiets is, moet jij het betalen,’ dreigde Mari.

‘Er is niets met je fiets. Het stuur stond een beetje scheef, maar ik heb het al weer recht gedraaid. Die landgenoot van jou moet mij betalen. M'n hele been ligt open.’

Mari zag niets. ‘Waar dan?’

‘Ik voel het bloeden. Hier, bij mijn knie.’

‘Trek je broek eens op.’

Daar voelde Menno niets voor. ‘Daar is het te koud voor. Ik kijk thuis wel.’

‘Heb je het hem niet gezegd?’

‘Wat?’

‘Nou, die jongen. Heb je hem niet gezegd, dat het zijn schuld is dat jouw been kapot is.’

‘Dat gaat hem niets aan en ik ben niet kleinzerig.’

‘Maar als je gewond bent, moeten we de politie waarschuwen. Je had zijn naam moeten vragen en zijn adres. Dat moet altijd bij een ongeluk. Hoe zag hij eruit?’

‘Gewoon,’ zei Menno, ‘als een Surinamer. Zwart.’ Mari maakte een tjoeri, het geluid dat volgens Menno op een mislukte zoen leek. Het mocht eigenlijk niet van haar ouders, een tjoeri was onbeleefd en

[p. 28]

zelfs beledigend, maar zij deden het zelf ook als zij zich ergerden of iets belachelijk vonden.

‘Surinamers zijn niet zwart, de meeste niet,’ zei ze. ‘We zijn gewoon bruin. Wat voor haar had die jongen?’

‘Geen haar. Je zag toch dat hij een muts op had. Laten we nu maar naar huis gaan.’

Om hen heen liepen de mensen door. Niemand had aandacht besteed aan het ongelukje. Niemand had gezegd: Jongens, jongens, doe toch voorzichtig. Of: Wat een schrik. Heeft niemand zich bezeerd?

Mari hoorde haar tante zeggen: ‘In Holland letten de mensen niet op elkaar. En in Suriname letten de mensen te veel op elkaar. Hier is het te koud en daar is het te heet. Het is ook nergens goed.’

En dan lachte ze.

Mari keek naar haar fiets. Was hij echt niet beschadigd? Nee. Hoe goed ze ook keek, ze kon geen krasje ontdekken. Ze stapte op haar fiets en reed weg, terwijl zij naar Menno schreeuwde: ‘Wie het eerst thuis is!’

Voor haar huis hield zij stil. Menno kwam er langzaam aan. Hij hinkte een beetje. Stelde hij zich aan of zou hij echt pijn hebben?

‘Kom,’ zei ze, ‘ik heb een medicijn-boek. Ik zal je wond verzorgen.’

Mari haalde de huissleutel uit haar zak, maakte de

[p. 29]

deur open en zette haar fiets in de gang. Met Menno achter zich aan liep zij drie trappen op. Ze stonden voor een groene deur. Mari nam de andere sleutel om binnen te komen. Hè, hè, ze was thuis.

‘Dag tante,’ riep ze, ‘ik ben met Menno. We gaan platen luisteren op mijn kamer.’

‘Is goed, hoor,’ riep haar tante terug, die voor de televisie zat. Ze keek naar een film-op-video. ‘Heb je lekker gefietst?’

‘Ja, tante. Menno vindt 'm ook geweldig.’

Ze liep naar de keuken en pakte een boek, waar zij, op haar kamer, direct in begon te bladeren.

‘Wat voor boek is dat?’ wilde Menno weten.

‘Sranan oso dresi,’ zei Mari met een gewichtig gezicht. ‘Gaat over geneeskrachtige kruiden van Suriname. Zulke medicijnen hebben ze hier nog niet uitgevonden. Laat je wond eens zien.’

Menno trok zijn broekspijp op en ze zagen een schaafwond, die rood zag maar niet bloedde.

‘Niks bijzonders,’ zei Mari.

‘Jij voelt niet wat ik voel,’ zei Menno.

‘Hoe moet ik dat nu opzoeken?’ vroeg Mari, terwijl zij achterin het boek keek. ‘Ontsteking. Pijnlijke... Is dat het?’

Ze zocht het op. ‘We hebben een wonderblad nodig,’ zei ze.

‘Kijk, dat is Latijns. Niet te lezen.’

[p. 30]

‘Latijn,’ zei Menno. ‘Het is geen Latijns, maar Latijn.’

‘Maar het is Latijns-Amerika,’ zei Mari triomfantelijk.

Menno haalde zijn schouders op. Soms viel er niet met Mari te praten.

‘In ieder geval,’ ging Mari door, ‘moeten we een blad hebben van een bekende vetplant, die overal voorkomt op koele plekken. Het heeft opgeblazen kelken met geelrode bloemen daarboven. Werkt afkoelend.’

‘Waardeloos,’ zei Menno. ‘Misschien leuk voor Suriname, maar ik heb liever een pleister. Laat mij dat boek eens zien.’

Menno las hier en daar een stukje en begon te lachen: ‘Dit lijkt wel hocus-pocus. Moet je horen: Hertengewei. Via een vijl of scherp mes zorgt men voor wat poeder hiervan. Dit in een theelepeltje water geroerd, wordt het kind, dat stuipen krijgt, ingegeven. Het omroeren heeft meestal plaats met een koebiston, evenwichtssteen uit de kop van een koebi. Is dat een koe? Zeggen jullie koebi? Hebben koeien bij jullie stenen in hun kop?’

Mari keek hem vernietigend aan: ‘Een koe is een kaw en een koebi is een vis.’

Menno las door: ‘Bekend recept: wat honing, wat zout, een stuk hertengewei. Wat van het gewei af-

[p. 31]

raspen, hierna een tikje fijnzout en honing toevoegen. Aan toekomstige moeder of kindje te drinken geven.

Hij keek naar Mari: ‘Hoe komen we aan een hertengewei?’

‘Waarom? Heb je last van stuipen?’

‘Dat is toch geinig, om zoiets te maken!’

Mari werd opeens enthousiast: ‘Als je echt iets wilt maken, weet ik iets veel leukers!’