Op zoek naar Mari Watson

Fo

Detective Roi Koning moest deze zaak helemaal alleen oplossen.

Zijn vader en moeder waren niets waard.

Ze aten Surinaamse kip met Hollandse spruiten, toen hij nog een laatste poging deed.

‘Ma, kunnen we niet naar Burgerlijke Stand gaan?’

‘Om wat te doen?’

‘Om te vragen waar Mari Monsanto woont, natuurlijk. Om haar adres op te vragen,’ zei Roi ongeduldig.

‘Vraag je vader,’ zei zijn moeder.

‘Daar neem ik geen vrije dag voor op,’ zei zijn vader.

[p. 18]

‘Vraag je moeder maar om mee te gaan. Ik ga daar niet voor gek staan.’

Zo ging dat nu altijd. ‘Vraag je vader... Vraag je moeder... Ik heb het jullie allebei gevraagd. Een van u beiden kan toch wel even meegaan.’

‘Niet zo vrijpostig, jongeman,’ zei zijn moeder, ‘en ik ga daar niet uren in een rij staan. Ik heb je gezegd, dat ik hier en daar wel eens zal informeren.’

‘Waar is hier en daar?’

‘Bij tante Gerda of bij tante Astrid, als ik haar zie.’

‘Maar wanneer ziet u die dan?’

‘Volgende week misschien.’

‘Dat zegt u elke week.’

Zijn vader kwam ertussen: ‘Ik zie me hier al bij de Burgerlijke Stand staan. Dat zijn hele precieze ambtenaren, die Hollandse ambtenaren. Naam van de pleegouders? Nou, meneer, moet u luisteren, kijkluister, dat zit zo. Haar tante heet Zus en die is, geloof ik, getrouwd met ene Pietersen. Een Hollander, ja. Initialen? Nee, ik weet geen voornamen. Nee, de straat ken ik ook niet. Maar het moet hier ergens in Amsterdam zijn... In Suriname woonde ze in de Weidestraat. Pardon? Ja, meneer, ja, ik begrijp het. We zijn hier niet in Suriname.’

Zal ik het aan ze vragen, vroeg Roi zich af, terwijl hij zijn vader maar liet praten. Zal ik ze vragen om mee naar een krant te gaan? Hij had gezien hoe ze in de

[p. 19]

kranten hier allerlei oproepen deden. Als ze hem bij de Burgerlijke Stand niet konden helpen, was dat een mogelijkheid.

Niet, dat hij dacht dat Mari dat soort dingen las, maar iemand in haar omgeving zeker. Die las dan opeens:

Mari Monsanto, waar zit je?

Roi Koning zoekt je. Je bent vergeten je adres te schrijven.

En dan zou hij keurig zijn adres eronder zetten, met postcode en al. Om haar te leren!

Hé, zei iemand dan, hé, jij heet toch Marie. ‘Maarie’ zou die iemand zeggen en niet Marrie, zoals ze in Suriname zeiden.

‘Marie, je staat in de krant!’

Misschien zou ze hem dan een telegram sturen!

O jé, had hij het maar niet gedaan, was hij er maar niet over begonnen. Moest je zijn ouders zien lachen.

Roi wil een huwelijksadvertentie plaatsen, grapte zijn moeder.

En zijn vader begon te zingen:

Twee immigranten-kinderen

die konden elkander niet vinden

in Neeheederlaand.

Zijn moeder begon zelfs te dansen, terwijl zij meezong:

[p. 20]

Zij hadden elkander zo lief!

Roi hield op met eten, schoof zijn stoel naar achteren en stond kwaad op.

‘Eet je bord leeg, Romeo!’ riep zijn moeder, maar zij kreeg weer een lachbui en het bevel klonk niet serieus.

Roi liep zijn kamer in en smeet de deur dicht.

Hij ging aan zijn bureau zitten en pakte het stratenboekje van Amsterdam. Dat lag altijd in het vakje van de auto en het was niet moeilijk geweest het in zijn zak te laten verdwijnen.

Er zat niets anders op dan overal in de stad te gaan zoeken. Als detective moest hij dit systematisch aanpakken. Maar andere detectives hadden altijd een legertje helpers en tenminste één assistent, meneer Watson.

Hij had niemand. Zelfs geen vader en moeder, die wat moeite wilden doen voor hun enige zoon.

Roi bladerde het boekje van Amsterdam door. Wat een straten! Duizend? Tienduizend? Honderdduizend?

Hoeveel kon hij er per middag bezoeken?

Hij had in ieder geval de woensdagmiddag en zaterdag en misschien ook zondag, als zijn ouders geen leuke uitgaansplannetjes maakten en hij mee moest. Als hij pech had, was hij tachtig voor hij Mari vond. Ten eerste moest hij al die straten in en uit. Ten

[p. 21]

tweede moest Mari toevallig buiten zijn. Zou hij in elke straat een paar keer roepen? ‘Mari! Mari Monsanto!’

Dachten ze misschien, dat hij gek was. Werd hij opgepakt!

Hij kon de mensen in elke straat vragen of zij Mari Monsanto kenden. Wilden zij niet eens naar hem luisteren. Hadden zij haast, altijd maar haast hadden die mensen hier.

Aanbellen bij elk huis in elke straat? Gingen ze hem uitschelden! Of hij niet kon zien, dat er geen Monsanto op de deur stond?

Ach wat, hij zou wel zien.

Amerikahaven... Nou, daar waren geen huizen, zo te zien.

Bladzijde i van het boekje kon hij overslaan. Wan. Toe: Hembrug. Zag er ook niet erg bewoond uit. Dri: Tuindorp Oostzaan. Als Mari daar woonde, had zij dat wel geschreven. Maar ze had het gewoon over Amsterdam gehad.

Fo: Weer Tuindorp Oostzaan.

Féfi: Westhaven. Hoeveel van die kaartjes waren er eigenlijk?

Roi zocht het op: 32 Duivendrecht. Zoveel!

Waar was hij gebleven?

Siksi: Coenhaven.

Sébi: Amsterdam noord-Buiksloot.

[p. 22]

Nee, daar zou Mari ook wel niet wonen, anders had zij in haar brief wel een grapje gemaakt. Zoiets van: Weet je waar ik woon? Ik zit opgesloten in wan bigi bere, één grote buik.

Aiti: Nieuwendam-Schellingwoude. Doorgaan.

Négi: Halfweg-Zwanenburg. Wat een vervelend boekje.

Tin: Geuzenveld-Slotermeer.

Erfoe: Slotermeer-Bos en Lommer.

Vooruit, hij moest toch ergens beginnen. Bos en Lommer klonk mooi. Net zoiets als Zorg en Hoop, een wijk in Paramaribo. Hij zou in ieder geval zijn rolschaatsen nemen: snel, veilig en voordelig! Rolschaatsen naar Zorg, pardon Bos en Lommer. Hoe moest hij daar komen?

Hij zocht zijn eigen straat op om te kijken hoe hij van de Emmastraat naar kaart erfoe-elf moest komen. Jéko, wat ingewikkeld. Waar begon hij aan?

Hij kon natuurlijk ook eerst zijn eigen buurt verkennen. Nee, dat was kinderachtig. Als hij beroeps wilde worden, moest hij deze zaak als een beroeps aanpakken.

Detective R.K. moest M.M. zoeken in stad A.

Daartoe verdeelde hij stad A. in wijken, precies zoals in het boekje.

Iedere ploeg, die hij in dienst had, kreeg een wijk, een kaartje mee.

[p. 23]

Goed, hij zou naar de Overtoom gaan. Dat blok sloot aan bij kaartje 13. Tinadri.

Hij hield ervan in het Surinaams te tellen. Net alsof hij eigenlijk een Amerikaan was. Goede detectives spraken altijd Engels, zoals je op de film kon zien. Als hij af en toe een Surinaams woord gebruikte, klonk dat interessant, vond hij. Alleen maar Nederlands was niks aan.

Tinadri: Leidseplein. Dat schoot op. Van de Overtoom naar de Nassaukade, linksaf, dan was hij al richting kaart 11. De Clercqstraat. Hij struikelde met zijn tong over die c en die q achter elkaar.

Waar zat hij nu? Hij was het kwijt. Hij was verdwaald! Wacht, hij kon beter de Kinkerstraat nemen. Mooi zo, nu zat hij onderaan kaart elf, erfoe, en nu kon hij die hele wijk afwerken, van beneden naar boven, van rechts naar links.

Het was een koude woensdagmiddag. Roi deed zijn rolschaatsen aan en wilde wegsluipen zonder zijn ouders te groeten. Hij was niet van plan zich nog eens te laten uitlachen.

Maar op rolschaatsen door een gang met matten lopen, valt niet mee. Hij botste tegen de kapstok op. ‘Roi!’ riep zijn moeder. ‘Kleed je warm aan als je naar buiten gaat.’

‘Het is hier geen Suriname,’ hoorde hij zijn vader voor de miljoenste keer zeggen.

[p. 24]

Hij deed zijn jack aan en zette zijn Rasta-muts op in de kleuren rood en groen. Als hij achttien was, zou hij een echte Rastafarian worden, met dreadlocks. Nu mocht hij zijn haar niet laten groeien en vlechtjes draaien. Zijn ouders begrepen nergens wat van.

Roi ging de straat op.