Op zoek naar Mari Watson

[p. 15]

Dri

Mari liep naar haar fiets toe en kreeg opeens medelijden met die mooie, nieuwe crossfiets, zomaar neergesmeten op de koude straatstenen.

‘Ach, heb ik je pijn gedaan?’ vroeg ze aan de fiets, terwijl zij bij hem neerknielde. Ze trok haar wanten uit en streelde met haar vingers de glimmende spaken. ‘Arme jij,’ fluisterde zij, ‘jij kan er ook niets aan doen, dat iedereen hier zo vervelend is, hè.’

Bah, wat was het koud, ze voelde haar vingers verstijven. Ze werden rimpelig en geel. Wat een akeligheid, allemaal.

Iets lekkers! Ze had opeens trek in iets lekkers!

Wacht, ze zou die Menno eens even mooi beetnemen.

Ze zette haar fiets netjes tegen Menno's huis aan en drukte weer op de bel. Het duurde even, voordat de deur openging en ze Menno's moeder hoorde roepen: ‘Wie is daar?’

‘Dag mevrouw, ik ben het, Mari.’ En in één adem ging zij door: ‘Mijn tante heeft Menno uitgenodigd om koek bij ons thuis te eten. Ze heeft een heleboel koekjes voor ons gebakken.’

[p. 16]

‘Vooruit dan maar,’ antwoordde Menno's moeder. ‘Als jullie maar binnen blijven.’

Ha, dat was gelukt. Giechelend pakte Mari haar fiets en ging erop zitten.

Even later verscheen Menno in de deur: ‘Waarom heb je me niet gezegd, dat je tante koekjes heeft gebakken?’

‘Moet je de deur niet dichtdoen?’ vroeg Mari liefjes. Menno deed het. ‘Nou?’

‘Goed, hè,’ lachte Mari opeens voluit. ‘Wat een goeie mop, hè!’

Menno's mond viel open van verbazing. ‘Een mop,’ stamelde hij, ‘een mop? Jij hebt tegen mijn moeder gezegd, dat jouw tante koekjes heeft gebakken.’

‘Zuiver,’ zei Mari. ‘En? Heeft zij koekjes gebakken?’

‘Nee.’

‘Dus je hebt gelogen!’

‘Helemaal niet,’ protesteerde Mari. ‘Ik heb het verzonnen!’

‘Dat zal ik aan mijn moeder zeggen.’ Wat een rotkind was die Mari.

‘Nee, wacht nou, ik heb iets anders voor je,’ zei Mari. ‘Ga maar mee naar mijn huis.’

Zou hij dat doen? Als ze maar niet dacht, dat ze alles van hem gedaan kon krijgen. Hij draaide zich om en deed alsof hij weer wilde aanbellen om naar binnen te gaan.

[p. 17]

‘Toe nou, Menno, kom nou! Hier, neem mijn fiets, dan ben je er zo.’ Mari woonde drie huizen verder. Menno schoot naar voren, greep haar fiets, sprong op de trappers en weg was hij.

Mari rende achter hem aan: ‘Waar ga je naar toe? Doe niet! Je mag niet eens buiten blijven. Kom terug! Menno!!!’