Op zoek naar Mari Watson

[p. 10]

Toe

Mari had eindelijk een crossfiets van tante Zus gekregen. Dank zij een winnend lot van de Staatsloterij. Sinds de zomer had Mari erom gezeurd. Wat een pech, dat het nu zo koud was en er niemand op straat was. Alleen de hoge huizen waren er, die zij aan zij stonden en ongeïnteresseerd op haar neerkeken. Mari ging op de trappers staan om nog meer vaart te krijgen. Bij het huis van Menno remde zij zo hard, dat de banden piepten.

Als hij dàt niet hoorde! dacht zij.

Als Mari piepende remmen hoorde, rende zij altijd naar het raam.

Maar nee hoor, geen Menno te zien.

Zij besloot aan te bellen, alhoewel tante Zus zei, dat de mensen hier daar niet van hielden. Je mocht alleen maar aanbellen, als je een afspraak had om langs te komen.

In Suriname had niemand een bel. Je hoefde alleen maar op de deur te kloppen of ‘klop, klop, klop’ te roepen, of gewoon ‘Roi, Roi!’ en dan kwam hij direct. Of zijn moeder kwam in het raam staan en zei, dat hij niet thuis was of sliep of huiswerk of school-

[p. 11]

werk moest doen. In Suriname had je geen dichte ramen en deuren.

Mari legde haar fiets op de grond en drukte op de bel van Menno's huis. De deur ging open en Mari keek tegen een lange trap aan. Ze zag niets, alleen een zwart gat. Ergens hoog, bovenaan die trap moest Menne's moeder staan. Ze hoorde haar roepen: ‘Wie is daar?’

Mari riep terug: ‘Mevrouw, ik heb een nieuwe fiets, die ik aan Menno wil laten zien.’

‘Ben jij dat, Mari?’

‘Ja, mevrouw!’

‘Menno is bij zijn oma en als hij thuiskomt, moet hij binnenblijven. Het is veel te koud buiten. Trek je de deur goed dicht?’

Mari deed het zo goed, dat de deur een harde klap gaf.

O jé, dacht zij, dat was natuurlijk weer fout. Daar konden de buren over klagen. Je moest hier ook overal aan denken: de radio niet te luid, de televisie niet te hard, niet stampen, zachtjes lopen, niet springen, niet dansen...

Opeens zag zij Menno aankomen, weggedoken in een dikke jas, met een wollen muts tot over zijn oren.

‘Hé, Menno, kouwe kikker!’ riep Mari.

Menno liep door, terwijl hij even naar haar keek en ‘hoi’ mompelde.

[p. 12]

[p. 13]

Zoiets zou Roi nooit doen. Ach wat, Roi zat in Suriname en was te lui om haar brieven te beantwoorden. Of misschien zat hij ondertussen ook al in Nederland en kon hij niet eens de beleefdheid opbrengen haar op te zoeken.

Mari raapte haar fiets op en sprong in het zadel. ‘Hé, Menno, wacht op me. Zullen we samen fietsen?’

‘Ik moet naar huis.’

‘Wil je een mop horen? Ik ken een gekke mop. Te gek, joh!’

Menno stond voor zijn huis en zei, terwijl hij aanbelde en de deur vrij snel openging: ‘Ik moet direct naar binnen. Als de deur openstaat, tocht het en mijn moeder zegt, dat zij geen geld heeft om voor de straatstenen te stoken.’

‘Doe de deur dan dicht,’ raadde Mari hem aan.

Menno deed wat zij zei.

Mari keek verbaasd naar de dichte deur. Wat waren die Hollanders toch onbeschoft!

Ze was zo verontwaardigd, dat zij haar fiets neergooide en met haar vuisten op de deur begon te bonzen.

Menno deed de klep van de brievenbus open en riep: ‘Sla niet op onze deur!’ Straks zou hij weer van zijn moeder op zijn kop krijgen, dat hij zo'n herrie maakte. Allemaal Mari's schuld. Soms vond hij haar oké, maar soms was zij verschrikkelijk.

[p. 14]

‘Je bent onbeschoft,’ schreeuwde Mari. ‘Je slaat die deur in mijn gezicht, terwijl ik je alleen maar een mop wil vertellen. Om te lachen.’

‘Jullie moeten niet zoveel lachen,’ schreeuwde Menno terug door de klep van de brievenbus, ‘daarom komen jullie niet vooruit.’

Mari voelde zich heet worden van kwaadheid: ‘Wel waar, lachen mag en wij komen hier best vooruit.’

‘Fijn voor jullie, maar jullie moeten toch oprotten,’ zei Menno hatelijk. ‘Ik ga naar boven. Straks vriezen mijn lippen nog aan de brievenbus vast.’

Daar moest Mari om lachen, ze zag het voor zich. ‘Dat kan helemaal niet.’

‘Dat kan wel,’ hield Menno vol. ‘En als je zo lang buiten blijft als jij, dan bevriest je neus ook nog en dan valt hij er gewoon af. En mijn moeder...’ verzon hij, ‘mijn moeder zegt, dat ik niet mag praten met vreemdelingen zonder neus.’

Menno sloeg de brievenbusklep dicht en liep de lange trap op naar boven. Zijn moeder riep vanuit de keuken: ‘Wat stond je te schreeuwen beneden? Was Mari nog op straat?’

‘Ik moet naar de w.c.,’ gaf hij ten antwoord en hij verdween in het toilet. Maar hij kon haar toch nog horen: Dat het te koud was om op straat te spelen... Dat Mari ook binnen moest blijven... Dat ze geen zin had om voor hem te zorgen, als hij ziek werd omdat hij op de tocht had gestaan...