Op zoek naar Mari Watson

[p. 5]

[p. 6]

[p. 7]

Wan

Niemand wist waar Mari Monsanto woonde.

Hoe moest detective Roi Koning deze zaak oplossen? ‘Het is hier geen Suriname,’ zei zijn vader.

Dat hoefde zijn vader niet te zeggen, dacht Roi. Hij werd er een beetje moe van, dat zijn vader bij alles zei: ‘Het is hier geen Suriname.’

Als Roi na het baden geen sokken en schoenen aantrok, maar op zijn slippers bleef rondlopen en koude voeten kreeg...

Als zijn moeder snel een boodschap wilde doen en met een tjoeri weer binnenkwam om haar jas (‘wéér vergeten’) te halen...

Als Roi wilde weten hoe hij Mari Monsanto kon vinden...

Dan lachte zijn vader. Dan begon hij: ‘Roi, mi boi, Roi, m'n jongen, je bent hier niet in Suriname. In Suriname kun je naar Moengo gaan of naar Nieuw-Nickerie en dan rijd je wat rond en dan stop je je auto ergens bij een huis waar een oude opa op de stoep zit... Of je stopt in een straat, waar een groepje vrouwen staat te praten... En dan zeg je: Ik zoek die of die persoon! En dan roepen ze allemaal: O, die, dat is

[p. 8]

toch Netje's zusters kind! Of ze vragen: Is die niet familie van die Monsanto's, die in Paramaribo in de Costerstraat zijn gaan wonen? Je weet wel, vlakbij de Gravenstraat, waar je vroeger die fabriek had, waar je van die lekkere pindakaas kon kopen, met lekker veel peper!’

Zijn vader praatte maar door. Roi luisterde niet meer. Hij keek weer naar die brief van Mari Monsanto, een blauwe luchtpostbrief in een blauwe luchtpostenvelop. Hij was nogal verkreukeld. Ongeveer een jaar geleden had hij hem ontvangen, toen ze nog in Suriname woonden.

Roi was toen elf. Mari ook.

Mari was net aangekomen in Nederland en had hem direct geschreven. In Amsterdam woonde ze, schreef zij.

Achterop de envelop stond het ook:

Mari Monsanto
Amsterdam
Holland

Hij vond het behoorlijk stom van haar, dat zij er geen straat bij had gezet. Toch had hij haar een brief gestuurd, maar hij had nooit meer iets van haar gehoord.

Misschien heeft zij het te druk, had Roi gedacht, met al die Hollandse dingen. Of misschien was zijn brief nooit aangekomen, zoals zijn vader dacht.

[p. 9]

Amsterdam is een grote stad, had zijn vader gezegd, daar bezorgen zij geen post als zij geen adres kennen. Waarom had Mari maar één keer geschreven? Vervelend, hoor. Ze was altijd zo gauw beledigd. Ze dacht natuurlijk, dat hij niet had teruggeschreven. Als wij naar Nederland gaan, dan vind ik haar wel, dan ga ik haar opzoeken, had Roi besloten.

Hij was niet alleen slimmer dan de Hollandse postbeambten, hij was ook nog van plan later detective te worden.