Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 50]

8 Bij de Slechte-Wraak-Indianen

Er viel een zachte kittelregen, toen Kainema en zijn strijders op hun wraaktocht zeer vreemde Indianen in de gaten kregen. Omdat het motte, hielden deze Indianen hun lange oren als een paraplu boven hun hoofd. Schuw als herten waren zij en toen zij Kainema en zijn mannen zagen, sloegen zij dan ook onmiddellijk op de vlucht.

‘Dia!’ riepen enkele mannen en zij spanden hun bogen.

‘Nee’, riep Kainema, ‘niet schieten.’ Hij wist niet zeker of het herten waren, of Oor-Indianen die zich in herten konden veranderen, of leden van de Indianenstam die hele lange oren hadden omdat zij versiersels droegen die de oorlellen tot de schouders uitrekten. In ieder geval wilde hij nu geen vijanden maken, die zich op hen zouden willen wreken, omdat hun broeders

[p. 51]

door Kainema's strijders waren vermoord.

Die dag bereikten Kainema en zijn mannen het dorp van de Slechte-Wraak-Indianen. De aanvoerder van de Ara-Indianen en zijn strijders gingen vooruit. Zij hielden hun knotsen omhoog en riepen: ‘Vrede, vrienden!’

De Slechte-Wraak-Indianen ontvingen hen met open armen. Zij wisten niet wie al die vreemde mannen waren die volgden, maar zij begroetten hen als vrienden van de Ara-Indianen.

Zij waren zelfs zo blij met het bezoek, dat zij besloten feest te vieren.

Kainema en zijn piai overlegden snel en zeiden, dat zij allemaal met het feest zouden meedoen. De Slechte-Wraak-Indianen moesten maar denken, dat zij als vrienden in plaats van als wrekers waren gekomen!

Alle Indianen beschilderden zich en lieten zich de rug beschilderen en versieren. Zelfs de tamme apen en honden in het dorp en ook de instrumenten kregen verschillende kleuren en figuren.

[p. 52]

De Slechte-Wraak-Indianen haalden hun mooiste kamisa te voorschijn: lendendoeken van zaden, met veelkleurige veren. Sommigen hadden mantels, die gemaakt waren van de veren van ara en papegaaien, plus de huiden van vogels en goudkleurige torren.

Het haar werd versierd met vlokjes dons en veren, terwijl de meesten een band van gevlochten warimbo om het hoofd droegen waarin de lange staartveren van ara en papegaaien waren gestoken, en ook kleinere veertjes en dons.

In de oren kwamen eveneens lange rode of witte veren en aan de oorlellen hingen benen stokjes, versierd met kolibriveren. En natuurlijk droeg men vele snoeren om de hals, de polsen en de enkels.

Het gehele dorp geurde van de heerlijke oliën die werden gebruikt. Toen iedereen er feestelijk uitzag, kon het feest beginnen.

De jonge mannen meldden zich voor het kolibrispel. Zij stelden zich op langs de weg, die naar de hut leidde waar de korjaal met drank stond. De ‘kolibri's’ werden aangewezen en die moes-

[p. 53]

[p. 54]

ten nu, vechtend als deze vogeltjes, proberen de hut te bereiken, terwijl de ‘wachters’ langs de weg hen steeds terugduwden.

Eindelijk slaagde één erin door te breken, maar bij de hut werd hij opgewacht door de vrouwen, die hem peprewatra in de ogen gooiden! Toch lukte het hem de paloeloe-bedekking van de korjaal af te trekken. Een luid gejuich steeg op. Hij kreeg de eerste dronk!

Vervolgens kwamen alle feestvierenden naar de korjaal en liepen er omheen. ‘Hia - hia,’ riepen zij, alsof zij zonpapegaaien waren. Elke man legde zijn linkerhand op de schouder van de vrouw die naast hem stond, terwijl hij met zijn rechterhand de kalebas met drank aannam. De samboera liet zijn tromslag klinken, de kwama floten, de feestzang werd aangeheven.

Kainema was toeschouwer. Als de belangrijkste gast hoefde hij niet mee te zingen en dansen. Hij leek gespannen naar de kwamaspelers. Blies één van hen op de kwama van zijn vader?

De Slechte-Wraak-Indianen lieten hun verschillende dansen zien. Zij voerden de pingo-

[p. 55]

dans uit, waarbij de dansers zich gedroegen als een troep bosvarkens. Zij stampten met de voeten op de grond, knarsten met de tanden en bewogen hun hoofd op en neer als een pingo.

Grappig was de apen-dans, waarbij de dansers in het feestkamp rondsprongen als apen en de raarste buitelingen en bewegingen maakten.

Toen werd het teken gegeven voor de Algemene-Dieren-Dans. Elke danser en danseres droeg een stok met de kop van een dier of vogel die hij of zij uitbeeldde. Zij liepen vrolijk door elkaar en deden de bewegingen en de geluiden van allerlei dieren en vogels na.

Daar trippelde een hert rond, daar kroop een schildpad en daar stampte een bosvarken, terwijl hij dreigend het hoofd schudde tegen een meisje dat een duif voorstelde.

Plotseling slaakten alle dansenden hevige angstkreten. Een Indiaan in een tijgerhuid sprong tussen de groep en probeerde het ‘bosvarken’ weg te roven. Onmiddellijk kronkelde zich een aboma om een kapoewa. Iedereen begon te vechten met iedereen.

[p. 56]

Maar al spoedig kwamen de vrouwen met nieuwe kalebassen met kasiri en de feestvierenden vergaten hun strijd.

Toen de ochtend aanbrak, was het gehele dorp dronken, behalve... de strijders van Kainema en de Ara-Indianen. Want dat hadden Kainema en zijn piai afgesproken: wij zullen meedoen met het feest, maar wij zullen hun drank niet drinken. Ongemerkt hadden zij steeds de drank uit de kalebassen op de grond gegoten...