Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 57]

9 De overwinning

Tegen de ochtend kropen de dronken Slechte-Wraak-Indianen in hun hangmat. De strijders van Kainema en de Ara-Indianen vroegen of zij naast hen mochten komen liggen, omdat het zo guur was. Zo lag er overal een wreker naast een Slechte-Wraak-Indiaan in de hangmat.

Toen Kainema zag, dat de aanvoerder van de Slechte-Wraak-Indianen naast hem in slaap was gevallen, haalde hij de schedel van Mapajawari te voorschijn en blies erop. De schedel bracht een vreselijk gebrul voort, omdat hij behandeld was met de toelala, die geluid opwekt. Kainema had deze toelala gemaakt van een fijngestampte tajer, vermengd met een poeder van wormen waarin de geest van de brulaap zat. Hij had er bovendien de toelala, die de wind oproept, aan toegevoegd. Deze toelala had hij op een winderige dag bereid.

[p. 58]

Aldus klonk het aanvalssein uit de schedel van Mapajawari als een oorverdovend gebrul. Kainema riep met donderende stem: ‘Wreek de dood van Mapajawari! Bevrijd ons land van de menseneters!’

De strijders van Kainema en de Ara-Indianen sprongen op. De Slechte-Wraak-Indianen probeerden nog te vluchten, een enkele zocht naar zijn wapen, maar zij hadden geen enkele kans. Knotsen sloegen, pijlen zoefden.

Kainema wierp zich op de aanvoerder van de Slechte-Wraak-Indianen. ‘Zeg mij wie mijn vader heeft gedood! Zeg mij waar zijn kwama is!’

De Slechte-Wraak-Indiaan kon geen woord uitbrengen. Zijn ogen flitsten onrustig heen en weer, rustten telkens op één punt. Kainema keek en zag dat de ogen van de aanvoerder steeds even stilhielden bij een plek van de wand.

Hij gromde en greep de man in zijn nek en sleurde hem ernaar toe. Hij zette zijn sabel op de keel van zijn vijand en voelde met zijn linkerhand in de wand van pinabladeren. Daar zat

[p. 59]

iets! Hij haalde het te voorschijn. Het was de kwama van Mapajawari, het was de fluit die zijn vader eens zo mooi had versierd!

Bloed spoot uit de keel van de aanvoerder van de Slechte-Wraak-Indianen. Kainema was een tijger geworden. Zijn woede en moordzucht waren zo hoog gestegen, dat hij de moordenaar van zijn vader met één slag had gedood.

In een niets ontziende razernij rende hij van de ene hangmat naar de andere, hij spoorde zijn krijgers aan tot bloedige wraak, stortte zich in man-tegen-man-gevechten.

Geen enkele Slechte-Wraak-Indiaan ontkwam aan de wraaklust van Kainema en zijn strijders. Toen liet Kainema de hoofden van de Slechte-Wraak-Indianen aan de takken van de bomen ophangen. In het midden plaatste hij op een stok de schedel van Mapajawari.

‘Kijk, vader,’ zei Kainema, ‘ik heb uw dood gewroken. Ik hoop dat u tevreden bent.’

Daarna trokken de strijders terug naar hun dorpen. Overal werden zij met vreugde ontvangen en het ene feest volgde op het andere.

[p. 60]

De ouden, die de tocht niet hadden kunnen meemaken, wilden steeds weer het verhaal horen van Kainema's avonturen. Zij prezen de listen, die de jonge Kalina naar de overwinning hadden gevoerd.

Jonge meisjes bezongen de moed van Kainema en zijn strijders, en ook de krijgers bezongen hun eigen heldendaden:

De Tijger brult glorie, de Slang sist victorie
De roem der Kalina is alom verspreid
Kom, laat ons drinken, de kwama doen klinken
De Geesten hebben ons ten zege geleid!

Maar... zes menseneters waren toch ontsnapt. Deze zes Slechte-Wraak-Indianen trokken naar alle verder gelegen dorpen en vertelden van hun nederlaag.

De angst onder de menseneters was groot. Sommige stammen verlieten hun dorpen en vluchtten zo ver weg, dat zij tot nu toe niet te vinden zijn. Andere stammen sloten vrede en beloofden dat zij nooit meer mensenvlees zouden eten.

[p. 61]

En inderdaad, sedert die tijd hebben de menseneters zich nooit meer aan de Coppename laten zien.

Kainema veranderde zijn naam weer in Okojo. Hij had gedaan wat hij had moeten doen: hij had de vreselijke dood van zijn vader Mapajawari gewroken.

Maar de jongeren bleven over hem praten als: Kainema de Wreker. Hij is tot op de dag van vandaag hun held!

[p. 62]

Einde