Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 37]

6 Tweevingerige Indianen en een tijger-troep

Vele opgaande zonnen later zag Kainema in de ochtendschemering enkele mannen op de oever staan, die hem wenkten te landen.

Kainema overlegde met de piai. Zij waren in een gebied waar zij de moordenaars van Mapajawari vermoedden.

De mannen aan de oever namen plaats in een kleine korjaal en kwamen op de grote korjalen af. Kainema keek naar de pijlen die de mannen hoog in de lucht hielden. De punten van de pijlen ontbraken. Dat betekende dat de mannen geen strijd wilden. Zij kwamen hun vriendschap aanbieden.

‘Wij hebben jullie verwacht,’ riep de aanvoerder van de vreemde Indianen, en hij vertelde dat zij Ara-Indianen waren. Hun wangen waren versierd met lange, rode lijnen, zoals de ara die heeft.

[p. 38]

‘Onze piai heeft ons gezegd dat twee korjalen met strijders op weg zijn om de menseneters te verslaan. Wij hopen dat jullie in ons dorp willen rusten.’

Kainema besloot dat zij de dag daar zouden doorbrengen. De Ara-Indianen brachten hun gasten naar de beste en grootste hutten in het dorp, boden hun voedsel aan en lieten hen daarna slapen.

Laat in de middag werd Kainema ruw wakker geschud: er waren menseneters in de buurt, de beruchte Tweevingerige Indianen! Kainema raadpleegde zijn piai die hem adviseerde de Ara-Indianen bij te staan. De Tweevingerige Indianen, vertelde hij, hebben slechts twee vingers, een duim en een pink. Aan hun voeten hebben zij maar twee tenen, de grote en de kleine teen. Zij kunnen moeilijk een houwer of bijl vasthouden. Daarom kunnen zij geen bomen vellen om kostgronden aan te leggen. Zij leven van vruchten, wild, vis en... van mensenvlees.

De piai van Kainema en de priester van de Ara-

[p. 39]

Indianen ratelden hun maraka, rookten sigaren en maakten contact met hun Dubbelgeest. Met de aanvoerders werd daarna de krijgslist besproken.

Toen de nacht kwam, leek het alsof het gehele dorp met de gasten in diepe rust was verzonken. De helft van de mannen sliep inderdaad. Maar de anderen waakten in de kampen die in de nok een schuilplaats, een zoldertje, hadden. In de wanden van de zolders hadden zij langwerpige kijkgaten gemaakt, zodat geen enkele vijand ongezien zou kunnen naderen.

De Tweevingerige Indianen kwamen die nacht als slangen. Zij kropen over de grond... Niemand kon ze horen, niemand kon ze zien! Maar vergis je niet: scherpe ogen volgden al hun bewegingen. En toen de ‘slangen’ dicht genoeg bij de kampen waren, werden zij vanuit de kijkgaten met een regen van pijlen begroet.

De Tweevingerige Indianen kregen niet eens de kans hun blaasroeren te gebruiken. Als hazen vluchtten zij weg, deze menseneters die als slangen waren gekomen.

[p. 40]

[p. 41]

Kainema's strijders en de Ara-Indianen stormden uit de hutten en zetten de achtervolging in. Vele Tweevingerige Indianen werden geraakt door snelle pijlen.

‘Geen enkele mag ons ontsnappen!’ riep Kainema tegen zijn mannen. ‘Wij zullen dit gebied voorgoed bevrijden van alle menseneters!’

En zo trokken zij al dieper het bos in. Geen menseneter ontkwam aan hun knotsen en pijlen. Toen er nergens meer een Tweevingerige Indiaan te ontdekken viel, althans geen levende, gaven de aanvoerders het teken tot de terugtocht.

Op datzelfde moment klonk er een afschuwelijk gebrul en gejank.

‘Akamitijgers!’ wisten de piai. De angst sloeg de strijders om het hart. Akamitijgers: de gevaarlijke, zwarte tijgers die in troepen van honderden leefden en soms hele dorpen verslonden! Daar stonden ze tegenover elkaar: de Indianen en de troep beesten, die brulden en jankten. Voorop stonden de grootste dieren, helemaal achteraan liepen kleine tijgertjes, niet groter

[p. 42]

dan eieren.

De Indianen spanden hun bogen. De tijgers sprongen toe: de bekken open waarin vlijmscherpe tanden staken, die zich wilden vastzetten in de armen en benen van de Indianen.

De strijders verweerden zich dapper, maar het was ongelijke strijd. Er waren zoveel tijgers! Zelfs in de bomen zaten ze: tijgers die bovenop de mannen sprongen. De situatie leek hopeloos. Maar toen wierpen de beide piai zich in het gevecht. Zij spraken de formules uit die hen verlengden. En opeens stonden daar twee reuzen, met geweldig lange armen en handen zo groot als boomtoppen. Tientallen tijgers werden tegelijk tegen de grond gesmeten en uitgeschakeld. Het duurde niet lang of de tijger-troep sloeg op de vlucht. De Indianen juichten hun piai toe, die langzaam aan weer ineenkrompen tot gewone mannen.

Terug in het dorp werden de strijders als helden binnengehaald. De Ara-Indianen wilden direct een feest houden.

‘Nee,’ zei Kainema, ‘wij kunnen geen feest vie-

[p. 43]

ren, zo lang wij de moordenaars van mijn vader niet hebben gevonden.’

Toen vertelden de Ara-Indianen dat zij wisten wie Mapajawari hadden gedood. ‘Het zijn de Slechte-Wraak-Indianen,’ zei de Ara-piai. ‘Wij hebben vele oorlogen met hen gevoerd, maar uiteindelijk hebben wij vrede met hen gesloten. Wij kennen hun slechte daden, maar tot nu toe hebben wij erover gezwegen. Nu jullie ons hebben geholpen de Tweevingerige Indianen te verslaan, zullen wij jullie helpen om het land te bevrijden van alle menseneters. Wij zullen jullie naar de Slechte-Wraak-Indianen brengen!’