Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 30]

5 Kopvoeters

‘Woka!’ klaagde de nachtzwaluw. De zon was ondergegaan en de nachtzwaluw verliet zijn schuilplaats. De groene en bruine bomen hulden zich in de huid van zwarte mieren.

Al vele malen was de zon ondergegaan op de tocht van Kainema en zijn krijgers. De rivier was onbekender geworden, de oevers hadden geen herkenningstekens meer. De piai had Kainema aangeraden nooit overdag te varen, de nacht kon hun wraaktocht beter verbergen.

Die dag hadden de mannen zich verstopt in het oeverbos waar de takken, bladeren en wortels van grillige waterplanten en struiken geheimzinnige schuilplaatsen vormen voor zacht zoemende en sissende insekten.

Opeens hoorde Kainema de piai zacht zingen. De maraka van de priester ratelde... Kainema liep naar hem toe. De piai was diep in gedachten,

[p. 31]

trok af en toe aan zijn sigaar.

Kainema begreep dat de priester contact had met Jakoewa, zijn Dubbelgeest, en hij wachtte geduldig totdat de piai zou spreken.

‘Vannacht zullen wij worden aangevallen,’ sprak de piai na enige tijd. ‘Wij zullen overwinnen als wij een list bedenken.’

Kainema dacht snel na. Hij wilde die nacht absoluut verder trekken. Na enig overleg verdwenen zijn strijders met vuurstaarten, flambouwen van hars, in het donkere bos. Zij kwamen terug met boombast en takken.

De stukken boombast werden op maat gesneden en op de korjalen gelegd, als deksels op een doosje. Voorop werden twee kijkgaten gemaakt, zodat een strijder op de loer kon liggen. Ook in de zijkanten van de ‘deksels’ werden gaten geboord, waardoor de parels konden worden gestoken. Die parels waren zo goed als onzichtbaar tussen de takken, die de mannen aan de korjalen bonden en die op het water dreven. Toen de strijders klaar waren met hun werkzaamheden leek het net alsof er twee boom-

[p. 32]

stammen op de rivier lagen.

Zo voeren zij weg. In het bos klonken de geluiden van de nacht. In de duistere korjalen was het doodstil. De Indianen spraken niet. Voorzichtig trokken zij hun parels door het zwarte water, dat hier en daar door de maan met lichtdruppels werd besproeid.

‘Hé - hé - hé!’ klonk het plotseling. Grommend. Dreigend. ‘Hé - hé - hé!’ Daarna volgde zo'n luid en angstaanjagend tandengeknars dat de Indianen het kippevel over hun huid voelden lopen.

Kainema keek naar de piai.

‘Het klinkt als Kopvoeters,’ fluisterde deze.

Menseneters, wist Kainema. Hij kroop naar voren, naar de uitkijkpost.

De man die daar lag, wees: ‘Dwergen! In die bomen daar! Ze hebben iets in de gaten...’

Kainema tuurde in de nacht en ontdekte een groep kleine mannen die in de bomen rondsprongen. Ze hadden geen lichaam. Hun voeten bevonden zich direct onder hun kaken.

Opeens nam één van de Kopvoeters een grote

[p. 33]

[p. 34]

sprong en hij kwam bovenop een drijvende ‘boomstam’ terecht. Een tweede sprong... en hij stond op de andere oever.

‘Oei!’ zuchtten de Indianen in de korjaal.

‘Hé - hé - hé!’ gromden de Kopvoeters. Een tiental volgde de eerste die aan de overkant stond te grimlachen. Kainema zag steeds meer dwergen langs flitsen, zag hoe geweldig breed hun mondopening was. Lange, scherpe tanden blikkerden.

De toestand werd gevaarlijk, de dwergen bleven steeds langer op de korjalen, stampten op de ‘deksels’.

‘Nu!’ riep Kainema toen er op een bepaald moment slechts drie Kopvoeters op zijn ‘boomstam’ rondsprongen.

De Indianen schoven de deksels van boombast opzij, spanden hun bogen en lieten hun pijlen suizen.

De Kopvoeters lieten een tandengeknars horen dat door merg en been ging. Opeens hadden zij korte bogen in de hand en zij schoten kleine, vergiftigde pijlen op de korjalen af.

[p. 35]

De strijders van Kainema konden voor het eerst laten zien wat zij in een gevecht waard waren. Gemakkelijk hadden zij het niet, want de springerige Kopvoeters wisten de knotsen en pijlen handig te ontwijken. Zij maakten de vreemdste en onverwachte buitelingen, en trokken zich af en toe terug in de toppen van hoge bomen.

Plotseling steeg er een verschrikkelijk gebrul uit die bomen op. De piai kwam naar Kainema toe: ‘We kunnen verder varen. De Kopvoeters hebben de Brulaap-Indianen uit hun slaap gehaald. Hoor hoe boos zij zijn!’

Kainema en zijn vrienden hielden de handen voor de oren. Zij zagen hoe de zwarte bomen schudden onder de woede van de Brulaap-Indianen, die de Kopvoeters om de oren sloegen en uit de bomen gooiden.

De Brulaap-Indianen houden van hun rust. Als je ze niet voor de voeten komt, heb je niets te vrezen. Maar als je hun woede oproept, ben je in levensgevaar!

Hoog en angstig klonk nu het ‘hé - hé - hé’ van de Kopvoeters. Zij maakten geweldige spron-

[p. 36]

gen om aan de razende Brullers te ontsnappen. Kainema liet de korjalen snel wegvaren van dit strijdtoneel. De piai ging langs de gewonden en behandelde hen met boskruiden die Goede Geesten hem hadden aangewezen.

Kainema lette erop dat iedereen wat te eten en te drinken kreeg. Met enkele woorden prees hij de moed van zijn mannen in dit eerste gevecht.