Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 24]

4 Oproep tot de strijd

‘Mannen!’ riep Kainema, de jongen Okojo die zich nu deWreker noemde, ‘mannen, ik ga de moordenaars van mijn vader opsporen. Ik wil ons land bevrijden van de menseneters! Wie wil mij helpen?’

Alle jonge mannen sprongen op. De afgelopen tijd waren er niet veel oorlogen gevoerd. Nu zouden zij kunnen tonen wat zij als strijders waard waren.

Een week geleden was Kainema's moeder met haar vriendinnen begonnen met de drankbereiding. Vier grote korjalen met drank, bedekt met paloeloe-bladeren, stonden klaar: twee met pajawaroe en twee met kasiri.

Boodschappers waren naar de broederdorpen getrokken, met de uitnodigingen voor het strijdfeest. Die uitnodigingen waren touwtjes met zeven knopen. Elke keer als de geheimzinnige

[p. 25]

koelitan met een fluitconcert de opgaande zon begroetten, moesten de genodigden een knoop losmaken. (De koelitan zijn eigenlijk geen vogels maar geesten die vóór de dagvorstin uittrekken!).

Op de dag, dat de laatste knoop was losgemaakt, waren de mannen, vrouwen en kinderen op weg gegaan naar het dorp van Kainema.

Honderden jonge Indianen hadden in en rondom het grote vergaderkamp naar Kainema's strijdplan geluisterd. Een houten ara op een stok trad op als schildwacht. Hij zou krassend alarm slaan, als er een vijand naderde. De piai kon vele voorwerpen bijzondere krachten geven, en dat had hij ook met de houten ara gedaan.

‘Het zal een tocht worden vol gevaren. Vele vijanden zullen uw pad kruisen. Maar Kainema zal zijn doel bereiken. Kainema zal overwinnen. Dit zegt Jakoewa, mijn Dubbelgeest.’ Zo sprak de piai, terwijl zijn maraka ratelde. Jakoewa zijn de twee goede geesten die de piai in zijn leven begeleiden en raad geven.

De vrouwen gingen rond met kalebassen drank

[p. 26]

[p. 27]

en iedereen werd steeds vrolijker en opgewondener.

Plotseling sprong Kainema in de kring van feestvierenden, met in zijn handen de schedel van zijn vader Mapajawari. Die had hij voor dit strijdfeest opgegraven. Hij zette de schedel op de grond, hief zijn strijdknots op en begon te zingen en te dansen.

Het duurde niet lang of alle jonge mannen zongen de strijdzang en dansten de strijddans, met opgerichte knotsen, pijlen en bogen.

Kainema voelde dat hij een tijger werd. Hij stootte een gevaarlijk gebrul uit en liet zich op handen en voeten zakken. Als een tijger sloop hij rond, loerend op een prooi die hij met één slag van zijn vreselijke klauwen zou verpletteren.

Ook andere Indianen voelden de tijgergeest in zich opstaan, terwijl zij de roem van hun voorvaderen bezongen: ‘De Kalina zijn moedige en listige strijders! Zij zijn onoverwinnelijk! Zij vechten als tijgers en zijn listig als slangen!’

Opeens was de geest van de slang in hun mid-

[p. 28]

den. De mannen gleden als slangen over de grond. Je kon ze bijna niet horen naderen. Ze leken wel onzichtbaar. Zo is de aboma. Hij betovert zijn prooi, omstrengelt hem, verstikt hem, slikt hem in. Zelfs de tijger en de kaaiman zijn niet veilig voor de worgslang.

Met de geest van de tijger en van de slang in zich kan de Caraïb elke vijand verslaan!

Meisjes en vrouwen vulden de kalebassen met de strijddrank: pajawaroe waarin de geest van de tijger en de aboma was opgenomen. In de drank zat een poeder, gemaakt van de wormen uit de rotte hersens, de lever en het hart van de jaguar en de slang. De hersens wekken de list op, de lever en het hart de moed en het leven. Van de wormen uit de tijgerklauwen, die in de grond waren begraven, was een zalf gemaakt die op de armen en knotsen van de strijders werd gesmeerd.

Luid klonk de strijdzang in het dorp van Kainema:

Wij roepen u, Tijgergeest!
Kom in ons, Slangegeest!

[p. 29]

 

Help ons in deze strijd!

 

Wij zullen ons wreken!

Het feest duurde de gehele nacht. Tenslotte wees Kainema tweehonderd jonge mannen aan, die hem zouden vergezellen op zijn tocht. Ieder van hen kreeg een groot aantal vergiftigde pijlen, en knotsen zo dik als kleine boomstammen. De volgende dag sliepen zij tot laat en daarna maakten zij zich klaar voor het vertrek.

Toen de zon onderging, gleden twee grote korjalen over de Coppename. Kainema en zijn tweehonderd krijgers vertrokken van de plek waar jaren geleden Mapajawari, Kainema's vader, het slachtoffer was geworden van menseneters.

Aan de hemel stond een rij sterren te schitteren. Wie goed keek, zag hoe daar een tijger een tapir achtervolgde.