Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 11]

2 De dood van Mapajawari

‘O, mijn man! O, Mapajawari!’ zong Okojo's moeder, terwijl de tranen langs haar wangen stroomden. ‘Wat moet ik zonder je beginnen? Nooit ging het vuur onder de barbakot uit, want je was een groot jager en visser. Je springmanden zaten altijd vol anjoemara. Je pijlen misten nooit. Wie zal nu de agoeti schieten, de pakira achtervolgen, de anjoemara vangen?’

De vrienden van Mapajawari zongen het rouwlied verder: ‘Jij was onze beste kwama-speler. Jouw spel heeft ons laten zingen en dansen.’ Toen werd hun lied nog somberder: ‘Al onze doden hebben wij altijd begraven. Eenzaam wonen zij onder de grond. Alleen de mieren en de kapasi komen hen bezoeken. Zij zijn teruggegaan naar de worm, waaruit zij ontstonden. Maar jouw lichaam kunnen wij niet begraven...’ Okojo, de zoon van Mapajawari, beefde. Hij

[p. 12]

huilde niet meer. Hij had geen tranen meer.

Gistermorgen waren Mapajawari en Okojo vroeg opgestaan. Zij hadden zich gebaad in de kreek en zich ingesmeerd met de rode koesoewe, die ongedierte afschrikt. Daarna waren zij naar de plek aan de rivier getrokken, waar Mapajawari altijd vele anjoemara wist te verschalken. Okojo had goed gekeken hoe zijn vader de springmanden in de rivier zette. Zijn vader sprak niet veel, legde hem nooit iets uit. ‘Als je kijkt hoe ik doe, kun je het ook,’ zei hij altijd.

Toen ze een grote hoeveelheid vis hadden gevangen, zei Mapajawari dat hij genoeg had gewerkt voor die dag. Hij was moe, hij ging slapen. Okojo had geen zin om te slapen en hij vermaakte zich in zijn eentje in het water. Hij probeerde hoe lang hij onder water kon blijven. Hij deed net alsof hij een Pataka-Indiaan was. Dat waren Indianen, die zich in pataka konden veranderen.

Ze konden onder water lopen en op zo'n manier zwemmen, dat alleen hun hoofd een klein beetje

[p. 13]

boven de oppervlakte uitstak. Voordat je hen in de gaten had, sprongen ze bovenop je, namen je gevangen en... aten je op!

Na een tijdje begon Okojo zich te vervelen. Hij liep naar zijn vader toe en vroeg zachtjes: ‘Moeten we niet terug? Je kunt al bijna de nacht zien.’ Mapajawari snurkte opeens zo hard, dat Okojo ervan schrok. Dan zal ik maar water gaan halen, dacht hij, zodat we later de anjoemara kunnen koken.

Hij liep terug naar de rivier en bukte zich om water te scheppen. Toen hij weer overeind kwam, zag hij plotseling een grote korjaal, die snel dichterbij kwam.

Okojo voelde, dat zijn hart sneller ging kloppen. Hij holde naar zijn vader. ‘Pa!’ riep hij, ‘pa, word wakker. Er komt een vreemde korjaal aan!’

Zijn vader draaide zich op zijn andere zij, maar hij werd niet wakker. Hij legde zijn hoofd in zijn arm en knorde iets, dat ‘laat me met rust’ moest betekenen.

Okojo bedacht zich niet langer. Twee tellen la-

[p. 14]

[p. 15]

ter zat hij hoog in een boom en van die plaats af keek hij toe hoe de vreemde Indianen landden.

Voordat Okojo een besluit had kunnen nemen of hij te voorschijn zou komen of niet, had een groepje mannen zijn vader omsingeld en zag hij een knots door de lucht suizen.

‘Niet doen!’ wilde Okojo schreeuwen, maar hij kon zijn lippen niet van elkaar krijgen. Hij wilde zijn ogen dichtdoen om niet te zien wat er verder zou gebeuren, maar het was alsof hij móest kijken, opdat hij dit alles nooit meer zou vergeten.

Dit waren de verschrikkelijke menseneters, wist Okojo, terwijl de verhalen van zijn oma door zijn hoofd flitsten.

De wrede Indianen hingen het hoofd van zijn vader aan een tak van een boom, en begonnen daarna aan de voorbereidingen voor hun afschuwelijke maaltijd.

De gehele nacht bleef Okojo in de boom. Hij rilde van de kou, maar hij hield zich stil, bang om één beweging te maken die hem zou verraden

[p. 16]

aan de schildwachten. Hij durfde zelfs niet te huilen om zijn vader.

De volgende ochtend, heel vroeg, vertrokken de menseneters in hun korjaal. Okojo zag dat één van de mannen zijn vaders kwama meenam. Mapajawari en zijn fluit waren onafscheidelijk, hij nam die altijd mee, zelfs op zijn vis- en jachttochten.

Okojo klom stijf uit de boom. Toen kwamen zijn tranen los en huilend nam hij het hoofd van zijn vader in zijn handen. Hij legde het in een korfje, dat hij uit een palmblad had gevlochten.

Zo kwam hij terug in het dorp. Alleen. Met het hoofd van Mapajawari in een pasri.

Wat was zijn moeder verdrietig! De vrienden van Mapajawari zongen met sombere gezichten de rouwliederen. Later gingen zij met Okojo naar de plek van de moord. Zij vonden daar alleen maar gebroken en afgekloven beenderen. Geen spoor van de menseneters. Die waren over de rivier verdwenen.

Okojo begroef het hoofd van zijn vader in het bos en legde een grote steen op het graf. Op die

[p. 17]

steen zwoer hij, dat hij eens de vreselijke dood van zijn vader zou wreken.