Kainema de Wreker en de menseneters

[p. 5]

‘Kainema de Wreker en de menseneters’ is gebaseerd op Indiaanse legenden, mythen en sagen, zoals die onder meer zijn opgetekend door F.P. en A.P. Penard in hun boek ‘De menschetende Aanbidders der Zonneslang’, Paramaribo 1907.
Nardo Aluman gaf waardevolle adviezen.

Ik draag dit boek op aan Okojo, de jonge Akoerio die later opgaf Sinapo te heten. Hij werd in 1975 ‘ontdekt’ in het oerwoud van Zuid-Suriname.

[p. 7]

1 Een gewone jongen, die van dromen hield

Nog vóór de grootvader van mijn grootmoeder geboren was, leefde er een jongen die Okojo heette.

Okojo hield van dromen. Hij droomde zelfs overdag, met open ogen! Dan vocht hij met tijgers en worgslangen, met kaaimannen en miereneters, en natuurlijk won hij altijd.

Soms wist hij niet zeker of hij tegen dieren of mensen streed, want iedereen weet dat sommige Indianen zich in dieren kunnen veranderen.

's Avonds, als Okojo in zijn hangmat lag, vertelde oma hem verhalen over de andere stammen. Met een aantal stammen waren de Caraïben bevriend, met vele andere leefden zij in vijandschap.

Okojo was een Caraïb en daar was hij trots op. Geen stam was zo sterk, zo moedig en zo listig als de Kalina, zoals zij zichzelf noemden.

[p. 8]

Hun grootste vijanden waren de menseneters. Okojo werd altijd een beetje bang, als hij eraan dacht dat er mensen bestonden met hun mond op hun borst. Ze hadden geen hoofd! Dat waren zeer wrede mensen. Je had rode en blanke wreedaards. Allemaal menseneters!

Maar er waren ook andere gevaarlijke stammen. Zo vertelde oma hem van de Tijger-Indianen. Als je in hun handen viel, wachtte je een vreselijk lot. Zij verscheurden je levend en dronken je bloed! 's Nachts moest je oppassen voor de Vleermuis-Indianen, die ook van bloed hielden. De Barbakot-Indianen, weer een andere stam, konden zich in vlees veranderen, dat op de barbakot te drogen hing. Als je dat vlees sneed, liep er bloed uit!

Volgens oma waren er Luis-Indianen die zich in luizen konden veranderen zo groot als meloenen, en bestonden er ook Roofvogel-Indianen, Kikvors-Indianen en Boomworm-Indianen. De Capucijneraap-Indianen waren nieuwsgierig, de Tapir- of Dikke Indianen gierig en gulzig. Overdag kon je nog de Pingo- en Pakira-Indianen

[p. 9]

[p. 10]

tegenkomen, die rondliepen als troepen pingo en pakira en 's nachts in Indianen veranderden. De Korjaal-Indianen vormden een stam, die groe korjalen bouwden. Zij beschilderden hun gezichten met baarden. De Grond-Indianen verdwenen bij dag in de grond. En zo waren er vele, vele vreemde en gevaarlijke Indianenstammen.

Okojo hield ook van de verhalen over vroeger. Het mooist vond hij, dat vroeger-vroeger korjalen vanzelf gingen varen.

En als je een ankertouw nodig had, vroeg je een boa om je even te helpen. Die slang legde de boot dan vast en daarna mocht je ook nog over zijn rug lopen. Hij speelde gewoon voor loopplank! Okojo, de dromer, was overigens een gewone jongen, die niet verschilde van de andere kinderen van het savanne-dorp langs de oever van de Coppename.

Maar op een dag gebeurde er iets verschrikkelijks en alles veranderde voor deze kleine Kalina. Grote avonturen heeft Okojo beleefd. Lees maar!