Keesje Kruimel

[p. 23]

3
Waarin Keesje en meneer Snijboon naar Australië gaan en een wonderbezem krijgen.

En daar gingen ze. Ze reden zo door de tuin de straat op. De mensen van het stadje zonder naam zagen zo maar een paard zonder dat er iemand op zat door de straten rennen en holden er achteraan. Ze holden en holden maar ze konden het paard niet inhalen.

Zo reden Keesje en meneer Snijboon uit Dalazonië.

Antonya draafde rustig voort. Af en toe stapten meneer Snijboon en Keesje even af om wat te eten en dan hesen ze zich weer aan het touw dat er nog steeds aan zat, op. Ze hadden het zeer rustig want er waren niet veel mensen in de streek waar ze reden.

Onderweg werden ze bij de Belgische grens aangehouden. De politie dacht dat er een paard zonder dat er iemand opzat, rondliep. Maar toen meneer Snijboon zich vertoonde en zei dat hij met zijn vriendje naar Australië moest, mocht hij doorrijden. Keesje en meneer Snijboon gingen door heel veel landen en ze maakten een grote omweg. Na drie weken en vier dagen reizen kwamen ze eindelijk in Australië aan. Antonya was erg moe en ze lieten haar in een bos uitrusten. Meneer Snijboon en Keesje zouden het nu alleen wel verder kunnen. Ze gingen nu slapen want het was avond. De volgende ochtend aten ze wat besjes die ze gevonden hadden. Maar voor hen waren het appels want ze waren zo klein! Toen gingen ze weer op pad. Na twee weken en vijf dagen reizen kwamen ze bij een strand. Meneer Snijboon keek over de zee en zag heel in de verte een klein puntje. Dat moet de stenen berg zijn, dacht hij. Tot Keesje zei hij: ‘Op deze zee ligt de stenen berg waar de tovenaar woont. Maar hoe moeten wij er komen?’

[p. 24-25]

Op dit zelfde ogenblik zwom er juist een grote haring voorbij.

‘Mogen we mee?’ vroeg Keesje.

‘Ja hoor, ik ben de taxi. Waar gaat de reis naar toe?’

‘Naar de stenen berg waar de tovenaar woont.’

‘O,’ zei de haring, ‘klim maar op mijn rug!’

Een ogenblikje later zaten Keesje en meneer Snijboon op de gladde rug van de haring.

‘Hou je maar goed vast!’

Onderweg vertelde de haring dat hij Harry heette, maar dat hij altijd Hassie werd genoemd.

‘En hoe heet u?’ vroeg de haring aan meneer Snijboon.

‘Piet Snijboon.’

‘En jij?’

‘Keesje.’

Na twee dagen reizen waren ze op de stenen berg aangekomen.

‘Hoeveel kost het?’ vroeg meneer Snijboon aan Harry toen hij van de haring afstapte.

‘Vijftig cent.’

Meneer Snijboon wou vijftig cent uit zijn zak pakken maar tot zijn grootste schrik haalde hij een paar hele kleine muntjes uit zijn zak.

[p. 26-27]

‘Ik betaal je op de terugweg wel,’ zei meneer Snijboon.

‘Dat is goed, maar dan een gulden, hoor!’ zei Harry.

‘Een gulden,’ beloofde meneer Snijboon.

Nu gingen Keesje en meneer Snijboon naar de grot. Ze konden zo doorlopen. Aan een klein houten tafeltje zat een man met een witte baard die tot aan zijn voeten reikte. Hij had zeven rimpels op zijn voorhoofd. Dat is het teken van wijsheid. Het was de tovenaar. Hij keek niet eens op, toen meneer Snijboon en Keesje binnen kwamen. ‘Dag meneer de tovenaar,’ zei Keesje.

Nu keek de tovenaar op.

‘Goede middag heren. Wat wenst u van me?’

Nu vertelde Keesje het hele verhaal. Hoe hij van huis was weggelopen, hoe hij bij de kabouters kwam. Hoe hij in Dalazonië kwam en met meneer Snijboon naar Australië was gekomen om weer groot te worden. En op het eind zei Keesje: ‘En nu kwamen we hier om te vragen of u ons weer groot wilde maken.’

‘Dat kan,’ zei de tovenaar en begon in een heel dik toverboek te bladeren. ‘Ik heb het!’ zei hij opeens. ‘Gaan jullie eens heel mooi naast elkaar staan.’

Dat deden meneer Snijboon en Keesje, en de tovenaar begon:

Poeder en zalf,
Koetje en kalf,
Ogen en oren,
Ik wou dat deez'
mensen de klein-
heid verloren.

Toen werden Keesje en meneer Snijboon langzaam weer groot. Ze waren maar wat blij.

‘Maar nu kunnen we niet meer terug,’ riep Keesje opeens. ‘We kunnen niet meer met Harry mee.’

‘Tja,’ zei meneer Snijboon. ‘We kunnen nu niet meer met Harry mee. Maar ik zal hem evengoed zijn beloning geven.’

Meneer Snijboon riep: ‘Harry!!!’ Daar kwam Harry al aan.

Meneer Snijboon gaf hem een gulden.

‘Nee,’ riep Harry, ‘ik moet maar vijftig cent hebben, jullie hebben alleen maar de heenreis gemaakt.’

‘Goed,’ zei meneer Snijboon en gaf Harry vijftig cent.

‘Maar hoe moeten we nou weer over zee?’ vroeg Keesje plotseling.

‘Daar weet ik wel een middeltje op,’ zei de tovenaar. ‘Ik maak een wonderbezem voor jullie. Daar kunnen jullie mee over zee vliegen.’ Na een uurtje was de bezem klaar.

[p. 28-29]

‘Luister goed,’ zei de tovenaar, ‘als je wilt stijgen zeg je:

Snoepjes en koekjes,
Schriften en boekjes,
Dadels en vijgen,
Wij willen stijgen.

Je moet beslist niet zeggen, ‘Ik wil stijgen’, want dan stijgt de bezem niet. Je moet het voor twee of drie zeggen. En dit moet je zeggen als je gaat dalen:

Poesjes en hondjes,
Neusjes en mondjes,
Stokjes en palen,
Wij willen dalen.

‘Hartelijk bedankt,’ zei meneer Snijboon. ‘Dan gaan we maar.’

Hij en Keesje gingen op de bezem zitten en hij zei:

Snoepjes en koekjes,
Schriften en boekjes,
Dadels en vijgen,
Wij willen stijgen.

En daar gingen ze. De tovenaar wuifde hen na tot ze niet meer te zien waren. Het ging erg vlug. De zee lag nu een heel eind onder hen. Eindelijk kwamen ze bij de plek aan waar Antonya stond. Het goede trouwe dier was er nog steeds. Meneer Snijboon sprak het daalversje uit en weldra zaten ze op Antonya. En.. daar gingen ze weer. Ze namen de bezem mee.

[p. 30]

's Ochtends gingen ze pootje baden in een sloot en 's avonds gingen ze onder een dikke boom slapen.

Eindelijk kwamen ze uit Australië en weer in Dalazonië.

Toen zei meneer Snijboon tegen Keesje: ‘Ik vind het erg jammer, maar ik kan nu niet verder mee. Jij mag de bezem hebben. Vaarwel.’ ‘Dag meneer Snijboon, dag Antonya. Vaarwel....’

Keesje pakte de bezem en zei:

Snoepjes en koekjes,
Schriften en boekjes,
Dadels en vijgen,
Ik wil stijgen.

Maar er gebeurde niets. O ja, dat is waar ook, dacht Keesje. Ik moet het voor twee of drie zeggen. Het is wel een beetje raar, want ik ben alleen. Maar toen zei hij:

Snoepjes en koekjes,
Schriften en boekjes,
Dadels en vijgen,
Wij willen stijgen.

En daar ging Keesje. Waarnaar toe? Dat wist hij zelf ook niet. Maar dat zou de bezem wel weten.