Zwendelaars?

[p. 84]

28.

David kon zijn moeder geen ongelijk geven. Hij had door de brieven gebladerd die Marijke op haar bureau had uitgespreid. De boodschap was telkens dezelfde: Hans van Lelyveld eiste David op.

Ten onrechte, wist hij nu.

Natuurlijk was Hans van Lelyveld niet zijn vader. Dat had zijn moeder hem wel duidelijk gemaakt.

‘Dacht jij echt dat ik voor Hans van Lelyveld had gekozen, terwijl jouw vader zich voor mij interesseerde? Vanaf het eerste moment was ik verliefd op hem. Niemand kon in zijn schaduw staan, zeker die Van Lelyveld niet. Kun je dat begrijpen?’

David hoefde maar naar haar betraande ogen te kijken om te weten dat ze het meende. En natuurlijk was de dood van Hans van Lelyveld een uitkomst voor zijn moeder.

David vond dat hij de zaak moest laten rusten. Wat zou hij ermee winnen als oom Hendrik voor het gerecht zou komen? De familie Ouwerling zou op alle voorpagina's van de kranten verschijnen. Het kantoor zou moeten sluiten.

Zijn moeder had het niet met zoveel woorden gezegd. Maar die conclusie moest hij wel trekken na het lezen van al die dreigementen.

‘Wil je nu nog naar Koen van der Wiel?’ had ze aan David gevraagd.

David wist op dat moment wat de consequenties zouden zijn als hij zijn geheim aan de rechercheur zou prijsgeven.

Maar nu, een week later, begon hij te twijfelen. Hij had met Saskia willen overleggen, maar zij keek hem niet meer aan.

Waarom zou hij raad aan haar vragen? Zij zou toch oom Hendrik blijven verdedigen, al was het maar om de naam van het advocatenkantoor hoog te houden.

Dat was in feite ook de suggestie van zijn moeder. ‘Begrijp je nu

[p. 85]

dat ik blij ben dat hij dood is?’ Die zin van zijn moeder bonkte in zijn hoofd. ‘Eindelijk rust. Eindelijk verlost van de bedreigingen.’

Maar als hij aan Koen van der Wiel dacht, was hij niet meer zo zeker van het gelijk van zijn moeder.

De rechercheur had het verloren van de advocaten. Ze hadden hem met de rug tegen de muur gezet. Thuis met ziekteverlof, dat was het povere resultaat van zijn zoektocht naar de waarheid.

David had de troefkaart in handen voor het eerherstel van de rechercheur. Met één simpel telefoontje naar Koen van der Wiel kon David de moord op Hans van Lelyveld oplossen. Want dat die sportwagen alleen gebruikt werd voor onderdelen, zoals zijn moeder beweerde, daar had hij geen moment in geloofd.

Hele gesprekken voerde David in gedachten met Koen van der Wiel. Overdag, maar vooral 's nachts als hij in zijn bed lag te woelen. Het bewijs was overduidelijk. Hij had de moordaanslag opgelost. De rechercheur hoefde alleen het bewijsmateriaal te rangschikken en aan de officier van justitie over te dragen.

Oom Hendrik zou veroordeeld worden. David droomde dat de verdachte na het uitspreken van het vonnis zijn vinger naar hem priemde. Ik heb het gedaan voor jou en je moeder. Voor jou vooral, David.

Hoe vaak was hij de afgelopen dagen drijfnat wakker geworden? Stapelgek werd hij ervan.

Koen van der Wiel had gebeld om een afspraak te regelen tussen David en de rechercheur die nu op de zaak was gezet. David had nog steeds geen officiële getuigenverklaring afgelegd. Tot nu toe had hij nog acceptabele uitwegen gevonden om niet naar het politiebureau te hoeven gaan. Maar hij wist dat uitstel geen afstel zou zijn.

Hij zou kunnen liegen over wat hij had gezien. Maar hij vreesde dat ervaren politiemannen hem snel zouden doorzien.

‘Ik moet naar het politiebureau,’ zei Saskia door de telefoon.

‘Heb jij soms weer iets stoms uitgehaald?’

‘Nee.’

‘Mijn verjaardagsfeest. Toen zei je dat je een witte sportauto had

[p. 86]

ontdekt bij oom Hendrik. Heb je dat aan Koen van der Wiel verteld?’

‘Nee.’

‘Waarom moet ik nu ineens een getuigenverklaring af komen leggen?’

‘Geen idee.’

‘Waarom ben je zo kortaf? Waarom ontloop je me op school? Heb je iets te verbergen?’

‘Hoe kom je daarbij?’

‘Omdat je zo raar doet. Daarom.’

‘Ik doe helemaal niet raar. Jij ziet me niet meer staan.’

David wilde de hoorn op de telefoon gooien. Hoe langer hij met Saskia praatte, hoe bozer hij werd.

‘We moeten praten,’ zei Saskia.

‘Waarover?’

‘Over onze getuigenverklaring, stommerd.’

‘Hoezo? Jij hebt niks gezien.’

‘Daarom juist. Ik kom direct naar je toe.’

David begreep wat Saskia wilde. Hij had het altijd al vermoed. Saskia was er niet op uit om de waarheid te achterhalen. Nee, ze wilde de familie beschermen. De moord op Hans van Lelyveld interesseerde haar niet.

Boos zat Saskia op de rand van zijn bed.

‘Dus jij hebt de sportwagen ontdekt bij oom Hendrik.’

David vertelde. Over de vervallen schuur. De hooiberg. De moddersporen. ‘Ik weet dus zeker dat met die auto Hans van Lelyveld is aangereden. Geen twijfel mogelijk.,’

‘We moeten oom Hendrik beschermen,’ zei Saskia.

‘Moeten we dat?’

‘Wat wil je dan? Naar de politie gaan en hem aangeven?’

‘Weet je wel wat je zegt?’ David merkte dat zijn ogen begonnen te tranen. ‘Oom Hendrik heeft het gedaan. Hij heeft Hans van Lelyveld aangereden. Hij is een moordenaar!’

‘Misschien was het wel een ongeluk.’ Saskia keek hem uitdagend aan. ‘Dat is onze zaak niet.’

[p. 87]

David staarde haar verbijsterd aan. Was dit Saskia? Had ze dan helemaal geen gevoel?

‘We moeten dit zakelijk aanpakken,’ zei Saskia. ‘Ik heb erover nagedacht. We kunnen getuigen dat we een auto hebben gezien. Een rode, een blauwe, een groene, maakt niet uit. Als het maar geen witte is. Onze verklaring moet kloppen. Dan is het Koen van der Wiel tegenover ons. Dat winnen we altijd.’

‘En dan?’ vroeg David. ‘Kun jij oom Hendrik nog recht in de ogen kijken daarna?’

‘Moet dat dan?’

‘Ik doe niet mee met jou,’ zei David. ‘Ik kan het gewoon niet.’

‘Je weet wat er gebeurt als we oom Hendrik aangeven. Grote verhalen in de kranten. Schande over het kantoor, misschien mijn vader werkloos. Is dat wat je wil?’

David wist dat Saskia hiermee zou aankomen. Hij had de argumenten al zo vaak zelf bedacht de afgelopen dagen. Van het levenswerk van zijn vader zou niets overblijven. Dat laatste vooral had hem ervan weerhouden om Koen van der Wiel op te bellen.

‘Een valse verklaring afleggen, dat kan toch niet?’

‘We zullen wel moeten,’ antwoordde Saskia. Uit haar zak pakte ze een velletje papier.

‘Hier heb ik een situatieschets. Als we dit in ons hoofd prenten, kan de politie ons niets maken. Kijk, dit is de weg langs de Slingerland, hier is de brug, daar de bocht en daar de plaats waar de aanrijding plaatsvond. Wij staan hier op het moment dat Hans van Lelyveld werd aangereden...’