Zwendelaars?

[p. 67]

23.

Saskia had het aan haar vader verteld.

Alles.

Haar tocht met David naar de boswachterswoning. De inbraak in het kantoor. Het gesprek diezelfde avond nog op het politiebureau. De tocht naar Rotterdam. Het bezoek aan het huis van Hans van Lelyveld. In één lange stroom vertelde ze aan haar vader wat ze de afgelopen tijd had meegemaakt.

Paul de Zeeuw had haar zwijgend aangehoord. Hij kon het niet geloven. Maar er lagen zoveel feiten, zoveel gebeurtenissen. Hij wist dat niets verzonnen was.

Paul de Zeeuw was naar de schuur gelopen en had in één avond het brandhout voor de hele komende winter gehakt. Hij was woedend. Op Saskia. Op David. Maar vooral op die rechercheur.

De volgende dag had hij Overlegd met Hendrik Ouwerling. Marijke had hij erbuiten gelaten. Zij had al genoeg aan haar hoofd. Paul de Zeeuw had van de meldkamer gehoord dat de inbraak op bevel van rechercheur Koen van der Wiel niet was doorgegeven. Hij wist genoeg.

‘Wij zijn verdachten in deze zaak,’ had hij boos uitgeroepen tegen Hendrik Ouwerling. ‘Kun je het geloven?’

‘Worden onze gangen nagegaan?’ lachte Hendrik. ‘Wat een rechercheur, wat een sufkop is dat.’

Hendrik Ouwerling keek rond. ‘Zou onze rechercheur veel naar televisiedetectives kijken? Het zal toch niet waar zijn hè?’

Een halfuur later werd het advocatenkantoor grondig geïspecteerd. Hendrik Ouwerling had een oude kennis gebeld. Iemand die hij ooit had verdedigd.

De afluisterapparatuur had hij snel gevonden. En de poeder voor het nemen van vingerafdrukken was onzorgvuldig uitgewist door Maurits Verkerk.

[p. 68]

‘Schakelen we Pinxteren in?’ vroeg Paul de Zeeuw.

‘Ook zonder officier van justitie komen we er wel uit,’ antwoordde Hendrik Ouwerling. ‘We zullen er eens voor zorgen dat mijnheer Van der Wiel wat vroeger met pensioen gaat. Ik stel voor dat we dit keihard gaan spelen.’

Koen van der Wiel hoorde de tirade van Paul de Zeeuw door de telefoon gelaten aan. Natuurlijk had hij David en Saskia er niet bij mogen betrekken. Natuurlijk had hij die afluisterapparatuur nooit mogen laten installeren. Als hij de zaak goed overdacht, moest hij toegeven dat hij de ene blunder na de andere had gemaakt.

De rechercheur gaf zijn fouten openlijk toe.

‘U weet wat hiervan de consequenties zijn?’ vroeg Paul de Zeeuw.

‘Vertelt u het me maar.’

‘U neemt nu ontslag. U vertrekt uit het korps. Zo niet, dan gaan we naar de rechter en dwingen we uw ontslag af. Dat lijkt ons niet zo moeilijk.’

‘Ik zal me uit de zaak terugtrekken op één voorwaarde,’ antwoordde Koen van der Wiel. ‘Ik wil een gesprek. Met u. Met Hendrik Ouwerling. En met Marijke Ouwerling.’

‘Wilt u er soms David en Saskia ook nog bij?’

‘Misschien is dat niet eens zo'n gek idee,’ zei Koen van der Wiel. ‘Zij zijn tot heden bij alles betrokken geweest en zij zijn oud genoeg om zelf te oordelen.’

‘U bent niet goed bij uw hoofd.’

‘Wat heeft u te verliezen?’ vroeg Koen van der Wiel. ‘Heeft u iets te verbergen?’

‘Hoe durft u.’

Het was maar goed dat Koen van der Wiel niet naast Paul de Zeeuw stond. Anders had hij gezien dat de strafpleiter niet alleen rood was aangelopen. Paul de Zeeuw was zo woedend op de rechercheur dat zijn overhemd drijfnat was.

‘Ik stel voor dat we dit hele geval een keer uitpraten,’ zei Koen van der Wiel. ‘Op mijn bureau dan maar?’

Hij wist dat hij het spel hoog moest spelen. Een paar troeven hield

[p. 69]

hij achter de hand. Tegen de advocaten had hij geen schijn van kans. Maar David en Saskia moest hij voor zich kunnen winnen.

‘Geen denken aan dat ik naar het bureau kom,’ zei Paul de Zeeuw.

‘Onbespreekbaar. Bij mij thuis. Morgenavond. En geen dag later.’