Zwendelaars?

[p. 53]

18.

David had Saskia overgehaald. Al was het alleen maar om in de buurt te zijn als Koen van der Wiel iets zou ontdekken.

Het voorstel van de rechercheur was ongebruikelijk. ‘Verzin iets dat jullie met me mee kunnen gaan,’ had hij gezegd. ‘Rotterdam is een halfuurtje met de trein. We zijn er zo. Maar laat het niemand weten.’

David was met de oplossing gekomen. Hij had kaartjes gekocht voor een popconcert in Ahoy. Hij was daar al eens eerder met Saskia geweest. Op het station zouden ze Koen van der Wiel treffen.

Paul de Zeeuw had geen bezwaar gemaakt en ook Marijke gaf toestemming. David en Saskia konden naar Rotterdam. Dat ze een paar treinen eerder namen, vertelden ze maar niet.

‘Het concert begint om acht uur,’ zei Koen van der Wiel op het perron. ‘Dan hebben we alle tijd voor een gedegen onderzoek. Onze laatste strohalm, want die sportwagen vinden we nooit. Van de aardbodem verdwenen.’

Koen van der Wiel had de tocht goed voorbereid. Ze waren meer dan welkom op uitgeverij De Wereld. De secretaresse bracht hen naar het kantoor van Bergwerf.

‘Ik zal u geen rondleiding geven,’ zei hij. ‘Want daarvoor bent u niet hier. Laten we ter zake komen.’

Koen van der Wiel legde de situatie uit. Hij had al telefonisch aan Bergwerf meegedeeld dat hij op zoek was naar de roman Zwendelaars.

‘Wij zouden graag het script inkijken,’ zei hij.

Bergwerf glimlachte.

‘Ik ook. Ik ben zeer benieuwd naar die roman.’

‘Wat bedoelt u?’ vroeg Saskia.

[p. 54]

‘Ik ken mijnheer Van Lelyveld wel. Hij bestookt me met brieven.’

Hij sloeg een ordner open en haalde ze er een voor een uit. ‘Al ongeveer een jaar lang lijkt het op een briefwisseling. Maar op mijn brieven krijg ik de vreemdste antwoorden. Ik schijn zijn roman prachtig te vinden.’

‘Dat vindt u niet?’ vroeg Van der Wiel.

‘Volgens mij is deze mijnheer compleet gaga.’

‘Gek?’ vroeg David. ‘Maar waarom dan?’

‘Ik heb nooit een roman gekregen. Geen script, geen roman. Dit is de laatste brief.’ Bergwerf bladerde door het stapeltje enveloppen en haalde er een blaadje uit.

‘Aan het einde van ons plezierige onderhoud...,’ las Bergwerf voor. ‘Ik heb hem nooit aan de telefoon gehad. Hij moet de inhoud aanpassen, schrijft hij. Ik weet van niets. “Niettemin ben ik zeer verheugd dat u belangstelling heeft voor mijn roman.” Dat heb ik hem niet gezegd. Daarom was ik zo blij met uw telefoontje, mijnheer Van der Wiel. Ik hoopte dat u de zaak zou kunnen verklaren.’

‘Heeft u nooit geprobeerd hem te bereiken?’ vroeg de rechercheur.

‘Dat is me nooit gelukt. Overigens beantwoord ik zijn brieven al sinds maanden niet meer. Ik ga er maar van uit dat deze Hans van Lelyveld paranoia is. Zo gek als een kerkuil, zeggen ze bij mij thuis.’

‘Zou hij alles fantaseren?’ vroeg Van der Wiel zich hardop af.

‘Hij beeldt zich in dat hij een roman heeft geschreven,’ zei Bergwerf. ‘Ik heb vaker te maken met rare mensen, maar dit is het vreemdste geval in mijn carrière. Aan jullie gezichten zie ik dat jullie ook geen verklaring hebben. Jammer.’ Bergwerf stopte de brieven in de ordner en stond op.

‘Dossier gesloten. Er zullen geen brieven meer komen nu hij is overleden.’

‘Waarschijnlijk vermoord, zoals ik u al vertelde,’ zei Van der Wiel. ‘Daarom zijn we hier.’

‘Een vergeefse reis, het spijt me. Maar mocht het script toevallig gevonden worden, ik hou me wel aanbevolen. Het thema klonk interessant. Een oplichtingszaak, een wraakactie van vroegere medestudenten, het leek me wel wat. Hier is een synopsis.’

[p. 55]

‘Een korte samenvatting?’ vroeg Van der Wiel. ‘Die wil ik wel even inkijken.’

De rechercheur las.

‘Onze reis is minder vergeefs dan u denkt,’ zei hij. ‘Dit is een belangrijk bewijsstuk.’