Zwendelaars?

[p. 44]

15.

David durfde het voorval niet aan Saskia te vertellen. Het was ook zo stom geweest om naar de begrafenis te gaan. Hij prentte het nog eens goed in zijn hoofd: hij had niks met die zwerver. Maar de woedende ogen van de zuster van Hans van Lelyveld lagen nog op zijn netvlies.

Hij keek op de klok boven zijn bureau. Op dit uur van de dag had de zwerver steeds zijn plaats naast het huis ingenomen. David keek naar buiten. Nee, natuurlijk zat Hans van Lelyveld daar niet meer. Hij was al meer dan een week geleden begraven.

David liep naar beneden en zag dat de post was geweest. Voor David Ouwerling las hij op een grote bruine envelop.

Nieuwsgierig haalde hij de brief eruit.

Beste David,
Het is moeilijk om deze brief te schrijven. Maar het is nog moeilijker voor jou om dit te lezen.
Nadat ik hoorde van de dood van jouw vader heb ik lang nagedacht. Moest ik blijven zitten op mijn advieskantoor in Rotterdam of moest ik stappen ondernemen? Ik heb besloten om naar het zuiden af te reizen en te kijken wat er in de tussenliggende veertien jaar is gebeurd.
Toen ik op het journaal zag dat de bekende strafpleiter
Marc Ouwerling plotseling was overleden, kwam alles weer boven. Op de dag van mijn aankomst heb ik een woning in het bos gekocht. Dat leek me een veilige schuilplaats. Mijn dure pakken heb ik in Rotterdam achtergelaten. Het leek me beter om me in oude kleren te hullen. Met een ongeschoren gezicht zou niemand me herkennen. Ik heb jou en je familie bespioneerd. Ik kende iedereen natuurlijk al, van vroeger. Maar nu zag ik ze weer. Ik heb zelfs foto's van iedereen geno-

[p. 45]

men. Als ik weer terug ben in Rotterdam zal ik ze gebruiken voor mijn roman. Ik heb een boek geschreven dat als werktitel draagt: Zwendelaars. Het gaat over het verleden. Het gaat over jouw familie. Het is opgedragen aan jou.
Laat ik het uitleggen. Ooit ben ik door Marijke, Marc en Hendrik en Paul te pakken genomen. Ze hebben me aangegeven bij de politie. In de roman leg ik uit op wat voor gemene manier ze te werk zijn gegaan. Met open ogen ben ik in hun val getrapt.
Het boek is mijn kant van de zaak. Ik ben het nu aan het herschrijven. Een uitgever is geïnteresseerd.
Op de begrafenis van je vader heb ik mij misdragen. Dat had ik niet moeten doen. Maar alle woede en agressie die ik veertien jaar heb onderdrukt, kwamen in één klap naar boven. Ik heb het niet uit vrije wil gedaan, maar kreeg er een opdracht voor. Dat leg ik je nog wel een keer uit. Dom? Jawel, want ze weten nu dat ik er ben. Ze zullen alles in het werk stellen om mij tegen te houden.
Daar hebben ze hun redenen voor. Tijdens de begrafenis heb ik een briefje in je zak gestopt. Al veertienjaar houdtjouw familie de gebeurtenissen van vroeger geheim. Jij mag zeker nooit achter de waarheid komen.
Dat je niet op mijn verzoek bent ingegaan, kan ik begrijpen. Mijn gedrag op het kerkhof is niet goed te praten. Het spijt me. Omdat ik je niet te spreken krijg, schrijf ik deze brief. Ik weet alleen niet zeker of ik hem zal versturen.
Maar op een dag kom je toch achter de waarheid en daarom kun je die beter uit mijn mond horen.
Ik weet alleen niet hoe ik het precies moet zeggen.
Op deze manier dan: met Marijke, jouw moeder, heb ik een relatie gehad. Een liefdesrelatie.
Jij bent mijn zoon.
Je moeder ontkent het, zelfs voor de rechtbank toen ik haar een proces aandeed om jou terug te winnen. Maar voor mij is het zeker.
Jouw moeder heeft de rechtszaak tegen mij gewonnen. Dat betekent dat ik geen contact met jou mag opnemen. Het schrijven van deze brief is zelfs strafbaar.
Nu je dit weet, kun je misschien begrijpen waarom ik zo emotioneel reageerde.

[p. 46]

Hoe nu verder? De rechter heeft bepaald dat je de waarheid niet eens mag weten. Jouw familie verbiedt ieder contact. Ik heb geen mogelijkheid om mijn verhaal te doen. Daarom heb ik het boek Zwendelaars geschreven. Alleen voor jou.
Ik heb foto 's gemaakt van de locaties en de personen. Het is mijn geschiedenis, die daarmee ook de jouwe is geworden. Ik hoop dat je het boek zult lezen.
Eens kom je op een leeftijd dat je zelf mag beslissen of je met mij wil praten. Tot die tijd wacht ik af.
Hartelijke groeten, uit het diepst van mijn hart,
Hans van Lelyveld