Zwendelaars?

[p. 42]

14.

Zijn moeder had het hem verboden, maar David was eigenwijs. Hij wilde de mensen zien bij de begrafenis van Hans van Lelyveld.

David had bloemen gekocht voor het graf van zijn vader. Daarmee leek hij op een willekeurige bezoeker van het kerkhof. Op een paar meter afstand van de plaats waar hij nu stond, zag hij een diepe kuil. Daar zou direct de kist in verdwijnen van de man die zo'n vreemd briefje in zijn zak had gestopt.

David staarde naar de coniferen in de verte. Stom dat hij de processtukken bij die rechercheur had achtergelaten. Nu was hij nog geen stap verder. Waarom had hij alles verteld tegen Van der Wiel? Een duurzame samenwerking, jawel, maar de rechercheur had niets gezegd over de stand van het onderzoek.

Zouden de foto's hem op een spoor kunnen brengen? Saskia had voorgesteld om de trein te nemen naar Kralingen. Alsof dat iets zou helpen. Maar waarom had Hans van Lelyveld die foto's genomen? Er moest een reden voor zijn.

David keek naar de plek waar de steen voor zijn vader moest komen. Met zijn moeder had hij de tekst uitgekozen voor op de grafsteen.

Niet het afscheid nemen doet pijn,
maar het afgesneden zijn

Hij was de woorden al op verschillende stenen tegengekomen. Iedere dag weer voelde hij precies wat ze betekenden. Als hij 's avonds alleen achter zijn computer zat, keek hij naar de foto van zijn vader. De laatste foto, zo zou hij zich voor altijd zijn vader herinneren.

[p. 43]

David herkende Tineke van Lelyveld. Zij stond met vier andere mensen rond de kuil. Hij deed alsof hij hen niet zag. De priester sprak de woorden die David zo vertrouwd voorkwamen. Langzaam zakte de kist in de grond. Daarna gaf de priester iedereen een hand.

Tineke van Lelyveld liep naar David. ‘Alweer hier?’

David antwoordde niet. Wat moest hij zeggen?

‘Ik denk dat wij moeten praten.’

‘Waarover?’

‘Over mijn gestorven broer, bijvoorbeeld. Waarom jij hier bent. Dat soort dingen.’

‘Ik heb er niets mee te maken,’ zei David. ‘Niets, helemaal niets, begrijpt u?’

David draaide zich om en wilde weglopen.

Tineke van Lelyveld pakte hem bij de schouder.

‘Volgens mij zijn er een paar mensen die belang hebben bij zijn dood.’

David rukte zich los en rende weg.