Zwendelaars?

[p. 37]

12.

‘Mag ik de spullen die je daar in je tas hebt zitten?’ vroeg Koen van der Wiel aan David.

‘Nee,’ zei David. ‘U vergist zich. Wij zijn geen inbrekers.’

Ze zaten in de verhoorkamer. Koen van der Wiel startte de videoband van de inbraak.

David keek op zijn horloge. Dit mocht niet te lang meer duren. Over een uurtje zou zijn moeder thuis zijn. Alsof hij een inbreker was. Een inbreker met een sleutel zeker! De rechercheur kon hem niets maken, daarvan was hij overtuigd.

‘Ik ben de zoon van Marijke Ouwerling,’ zei David zelfverzekerd. ‘En Saskia is de dochter van Paul de Zeeuw. Wij horen bij het advocatenkantoor.’

Koen van der Wiel wees naar het televisiescherm. ‘Als geroutineerde inbrekers, zou ik zeggen. In het donker. Is dat niet raar?’

‘We zagen genoeg,’ zei David. ‘Er was geen licht nodig.’

‘Maar iets klopt er niet. Bedenk eens een aannemelijke verklaring.’

‘We hadden haast,’ zei Saskia. ‘David heeft de sleutel van de voordeur. Dat is het bewijs dat we geen inbrekers zijn.’

‘Weet jouw vader hiervan?’ vroeg Van der Wiel. ‘En jouw moeder? Goed, ik zal ze bellen dat ze jullie kunnen komen halen. In hun bijzijn zal ik mijn excuses voor de overlast maken.’

David twijfelde. Moest hij hoog spel spelen en Van der Wiel zijn gang laten gaan?

‘Waar bent u op uit?’ vroeg hij.

‘Op een duurzame samenwerking.’ De rechercheur bladerde in het dossier.

‘Ik heb hier een zaak die van toeval aan elkaar hangt. Daar hou ik niet van. Alles moet kloppen. Dit hier is een warboel.’

[p. 38]

Met een harde klap sloeg Koen van der Wiel de dossiermap dicht. Operatie Lely, las David op het omslag.

‘Het zou me niets verbazen als Hans van Lelyveld opzettelijk is aangereden.’

‘Hebben wij daar iets mee te maken?’ vroeg David met gespeelde verbazing.

‘Jij hebt de processtukken gefotokopieerd, dus hou op met dat spelletje. Het laatste vel heb je trouwens laten liggen op het kopieerapparaat. Dat heb ik opgeborgen in de hangmap. We hebben het hier over moord. Dat lijkt me ernstig genoeg. Dus: vanwaar jullie interesse in Hans van Lelyveld?’

‘Hij bespioneerde ons,’ zei Saskia. ‘Niet dan?’ Zij wendde zich tot David. ‘We kunnen beter alles vertellen.’

David knikte. Waarom zou Van der Wiel het niet mogen weten? Het leek een geschikte kerel. Iemand die hij zou kunnen gebruiken.

David vertelde over het briefje in zijn zak. Over het boek dat Hans van Lelyveld geschreven had. Over de foto's.

‘Zo komen we ergens,’ zei Koen van der Wiel. ‘Maar er blijft iets vreemd aan de zaak.’ Hij wendde zich tot Saskia.

‘Jouw vader was dezelfde avond in het ziekenhuis. Hoe wist hij dat Hans van Lelyveld daar lag?’

‘Geen idee. Ik heb het hem niet verteld.’

‘Dat zoeken we dan nog wel uit,’ zei Koen van der Wiel. ‘Mag ik de fotokopieën zien?’

De rechercheur bladerde.

Hij pakte de hoorn van de haak en vroeg om een auto.

‘Ik laat jullie terugbrengen naar het kantoor. Dan kunnen jullie op de fiets naar huis. Het zou goed zijn als jullie dit gesprek onder ons houden. Ik regel wel dat de meldkamer niets doorgeeft van de inbraak. Trouwens, het was geen inbraak, zoals jullie al zeiden.’

Hij glimlachte.

‘Mag ik de kopieën terug?’ vroeg David.

‘Als je het niet erg vindt, bestudeer ik ze eerst. Misschien vind ik aanwijzingen die om directe actie vragen.’

David stemde toe.

‘Eén ding begrijp ik nog steeds niet.’ Koen van der Wiel stond in

[p. 39]

de deuropening. ‘Waar is dat boek dat hij aan het schrijven was? Hebben jullie het niet op de computer kunnen vinden?’

‘Een leeg boek en lege bestanden, dat is alles,’ antwoordde David.

‘Vreemd,’ zei Koen van der Wiel. ‘Daar moet de oplossing te vinden zijn.’

Uitzijn vestzakje haalde hij een kaartje. ‘Dit is mijn telefoonnummer. Rechtstreeks, zonder tussenkomst van de telefoniste. Je weet maar nooit.’