Zwendelaars?

[p. 35]

11.

Toen David de deur van het kantoor Ouwerling, Ouwerling & De Zeeuw op slot deed, was de meldkamer al in actie gekomen.

Een geheime camera registreerde de inbraak van David en Saskia. Op een monitor in het politiebureau zag de dienstdoende agent twee figuren in het schemerdonker achter het fotokopieerapparaat. Ze waren ingespannen en gehaast bezig.

De agent herinnerde zich een notitie van Koen van der Wiel. ‘Alle verdachte bewegingen bij kantoor Ouwerling, Ouwerling & De Zeeuw direct melden.’ Volgens deze instructie waarschuwde de agent Koen van der Wiel, die onmiddellijk in actie kwam. Hij belde technisch rechercheur Verkerk dat hij hem nodig had. In een surveillanceauto reed Van der Wiel met twee agenten naar het pand.

Op het moment dat David en Saskia weg wilden lopen, werden zij aangehouden.

‘Meenemen naar het bureau,’ commandeerde Van der Wiel. ‘Ik ben er over een halfuurtje.’

Van der Wiel ging met een speciale sleutel het kantoor binnen en wachtte op de komst van zijn technisch rechercheur.

‘Zeg maar waar je ze wil hebben.’

De technisch rechercheur had een tas vol apparatuur bij zich. Koen van der Wiel ging op zoek naar de kamers van de twee strafpleiters.

Hij vond de naambordjes van Paul de Zeeuw en Hendrik Ouwerling op de eerste verdieping, twee kamers die via een tussendeur met elkaar waren verbonden.

Maurits Verkerk liep naar de telefoon en schroefde het mondstuk los.

‘Hoe lang heb je werk?’

[p. 36]

‘Kwartiertje voor dit. Zal ik ook de telefooncentrale onder handen nemen?’

‘Doe maar. Ik probeer te achterhalen wat die twee scholieren aan het doen waren.’

Koen van der Wiel liep naar het fotokopieerapparaat en deed de deksel omhoog. Het laatste velletje lag er nog.

Hij las de laatste bladzijde van een gerechtelijk schrijven, gericht aan Hans van Lelyveld, ondertekend door mr. J.M.A. Pinxteren.

Als hij het niet dacht. De officier van justitie had met het slachtoffer van het auto-ongeluk te maken gehad.

Koen van der Wiel was ervaren genoeg om te weten wat er onder het fotokopieerapparaat had gelegen. Hij ging op zoek naar het archief.

Een kwartier later werd hij op zijn schouders getikt.

‘Nog wensen?’ vroeg Maurits Verkerk.

‘Vingerafdrukken,’ zei Koen van der Wiel. ‘Het is misschien raar dat ik het vraag, maar ik zou de vingerafdrukken van alle advocaten willen hebben. Dat mag geen probleem zijn, neem ik aan?’

‘Ik neem de hoorn van hun telefoons. Geen enkel probleem.’

‘Leg maar een geheim bestand aan met de afdrukken van Ouwerling, Ouwerling en De Zeeuw. Misschien komen ze ooit van pas.’

‘Oké. Doe ik. Nog iets gevonden?’

‘Uitermate interessant,’ antwoordde Koen van der Wiel. ‘Deze processtukken kan ik bij de rechtbank opvragen. Zo kom ik toch aan rechtmatig verkregen bewijzen.’

In een notitieboekje schreef hij de data van de rechtzittingen en de nummers van de stukken.

‘Nu ga ik die twee onder handen nemen.’