Zwendelaars?

[p. 30]

9.

Saskia had het nog zo aan Marijke beloofd: ze zou David ervan overtuigen de zaak te laten rusten. Nu Hans van Lelyveld was overleden, was er geen enkele reden om een oude geschiedenis op te rakelen.

Maar David was niet té stoppen nadat hij de foto's had laten ontwikkelen. Hij wilde alles weten.

‘Vraag het dan aan Marijke,’ had Saskia voorgesteld.

David was onverbiddelijk. Hij wilde niets vragen aan zijn moeder, of aan oom Hendrik of aan de vader van Saskia. Hij wilde het zelf uitzoeken.

‘Er zijn twee rechtszaken geweest.’ David zat achter zijn computer. Op het scherm las Saskia enkele namen.

‘Op de dag van mijn geboorte heeft iemand Hans van Lelyveld aangegeven. Wegens fraude. De vraag is wie die tipgever is. Dat is de eerste zaak.’

‘We weten toch niet wie daarbij betrokken waren,’ zei Saskia.

‘Het is ook zo lang geleden.’

‘Papier is geduldig. Daar zijn de archieven voor.’

‘Wat is de tweede zaak?’

‘Ik kan er weinig over vinden. Hans van Lelyveld heeft mijn moeder voor de rechter gedaagd. We moeten dus uitzoeken wat er in die processtukken staat.’

‘Dat meen je niet.’

‘Jawel, en we combineren de gegevens met de foto's.’

Saskia haalde haar schouders op. ‘Waarom zou je je daar druk over maken? Wat heb jij toch met die Hans van Lelyveld?’

‘Ik weet het niet,’ zei David. Hij staarde naar de foto van zijn vader boven zijn bureau. ‘Papa werd ervan beschuldigd dat hij een oplichter is. Ik wil zijn naam zuiveren.’

[p. 31]

‘Doe niet zo raar,’ zei Saskia. ‘Waarom zou iemand geloven wat een zwerver tijdens een begrafenis...’

‘Hij was geen zwerver,’ zei David. ‘Dat is al vreemd genoeg.’

‘Wat wil je dan?’

‘De dossiers inzien. Dat ligt toch voor de hand?’

‘Welke dossiers?’

‘Van de twee rechtszaken. We moeten naar het kantoor van papa.’

‘Ik vraag ze wel aan mijn vader,’ zei Saskia.

‘Nee, ik heb een beter plan.’

Nog dezelfde avond fietsten David en Saskia naar de Groenbrugsingel. Ouwerling, Ouwerling & De Zeeuw stond er op de gevel van het statige herenhuis. De werksters zouden tot acht uur bezig zijn. Op de hoek van de straat wachtten David en Saskia tot ze weg waren.

‘Inbreken bij mijn vader?’ had Saskia verbaasd gevraagd.

‘Nee, alleen wat dingen kopiëren terwijl niemand kijkt,’ zei David. ‘Dat is iets heel anders.’

David wist waar zijn moeder de reservesleutels van het kantoorpand bewaarde. Hij had ze even geleend.

Het kantoor had iets angstaanjagends. Natuurlijk, ze kenden iedere verborgen plek, van het souterrain tot en met de zolder, omdat ze er als kind vele uren hadden gespeeld. Nog nooit waren ze in het pand geweest zonder de vertrouwde geluiden van rinkelende telefoons en stemmen uit de verschillende kamers. Het was nu doodstil. Ze hoorden alleen hun eigen voetstappen op het parket.

‘Lichten aandoen?’ vroeg Saskia.

‘We zien het zo ook wel.’

Zonder nog iets te zeggen liepen ze naar het archief, het kleinste kamertje van het kantoor.

David probeerde de klink.

‘Weet jij waar de sleutels liggen van de kamers?’

‘Bij de receptie misschien?’

Saskia rommelde in de lade van de telefoniste en kwam terug met een sleutelbos. ‘Ze laten hier ook alles rondslingeren.’

David opende de archiefkamer en speurde rond. Bij de kast met

[p. 32]

een sticker J-K-L bleef hij staan. Hij pakte de hangmap van Hans van Lelyveld.

‘Makkie, ik had het je wel gezegd.’

Hij liep naar het fotokopieerapparaat in de hal.

‘Zou je niet eerst eens kijken wat er inzit?’ vroeg Saskia.

‘Geen tijd voor. Gewoon van alles een kopie maken. Vanavond of morgen bekijken we het wel.’

Een halfuur later stopte David het dikke dossier terug in de hangmap.

‘Nog een geluk dat dit pand niet beveiligd is,’ zei David.

‘Niet beveiligd?’ In Saskia's ogen lag een spottende blik. ‘Heb jij die camera's niet zien hangen?’