Zwendelaars?

[p. 28]

8.

Koen van der Wiel glimlachte bij het lezen van het rapport van Maurits Verkerk. De technisch rechercheur vond het nodig om al zijn kennis te etaleren.

‘Het voertuig is een sportwagen van voor de oorlog. Dat bewijst het profiel van de banden.’

Die moest te vinden zijn. Hoeveel exemplaren zouden er nog rondrijden in Nederland? De automobilist moest gemakkelijk op te sporen zijn.

Het rapport bevestigde wat Maurits Verkerk in eerste instantie vermoedde: het kon geen ongeluk zijn. Uit de diepte van de sporen leidde hij af dat de sportauto met lage snelheid een stukje berm was opgereden, waarna met grote kracht het gaspedaal moest zijn ingeduwd. Verkerk had dat via nauwkeurige metingen achterhaald.

Het werd nu serieus.

Koen van der Wiel had met de agenten van de surveillanceauto gesproken en wist nu dat getuige Saskia de Zeeuw op hetzelfde adres woonde als de strafpleiter Paul de Zeeuw. Zij moest de dochter zijn. Vanaf dat moment vertrouwde hij de zaak al niet.

Hij overwoog om de vermaarde jurist aan een verhoor te onderwerpen, maar besefte maar al te goed dat hij niets zou bereiken. Als De Zeeuw iets te verzwijgen had, moest Koen van der Wiel er via een omweg achterkomen.

Via de dochter, besloot hij. Een meisje van veertien was geen partij voor hem. Zij zou binnen de kortste tijd haar geheimen prijsgeven. De vraag was alleen of ze wel iets te verbergen had.

Dan was er nog de andere getuige. David Ouwerling, ook al veertien jaar, zoon van de zojuist overleden andere bekende strafpleiter. Een collega van De Zeeuw.

[p. 29]

Koen van der Wiel kende het kantoor. Maar wie niet in Nederland? Een paar keer per jaar haalden de strafpleiters het landelijke nieuws, want de beruchte criminelen liepen bij hen de deur plat. Voor vormfouten moesten ze bij Ouwerling, Ouwerling & De Zeeuw zijn. Ze draafden nogal eens op in een misdaadprogramma op de televisie. Vooral Hendrik Ouwerling, de vrijgezel die er een nogal losbandig leven op na hield. Als je de roddelbladen mocht geloven.

Als zij tegenover hem kwamen te staan, wist Koen van der Wiel, dan had hij te maken met hele geduchte tegenstanders. Moest hij het in zijn eentje tegen hen opnemen? Dan kon hij het wel vergeten. Hij moest hulp hebben. Maar op steun van de officier van justitie Pinxteren hoefde hij op dit moment niet te rekenen. Wat voor bewijzen had hij? Tegen wie trouwens? Niets had hij, alleen enkele vermoedens over familiale verbanden en toevallige samenlopen van omstandigheden. Een rechercheteam van vijf, zes mensen? De officier zou hem zien aankomen. Koen van der Wiel vreesde dat hij het in zijn eentje zou moeten opknappen.

Hij pakte een nieuwe dossiermap en schreef met kleine letters Operatie Lely op de kaft. Puntsgewijs somde hij op wat hem te doen stond. Daarna belde hij technisch rechercheur Maurits Verkerk. Of hij mee wilde helpen met iets wat niet helemaal wettelijk was? Nou ja, het was niet tegen de wet, maar ook niet precies volgens de regels. Verkerk stemde toe.

Rechercheur Van der Wiel glimlachte. Hij moest de zaak zorgvuldig aanpakken.