Nooit meer een lampion
(1958)–Miep Diekmann–
Auteursrechtelijk beschermdMiep Diekmann, Nooit meer een lampion. Met illustraties van Jenny Dalenoord. H.P. Leopolds Uitgeversmij, Den Haag 1958
DBNL-TEI 1
Wijze van coderen: standaard
-
-
gebruikt exemplaar
eigen exemplaar dbnl
algemene opmerkingen
Dit bestand biedt, behoudens een aantal hierna te noemen ingrepen, een diplomatische weergave van Nooit meer een lampion van Miep Diekmann uit 1958. De illustraties zijn van de hand van Jenny Dalenoord.
redactionele ingrepen
p. 88: de illustratie op deze pagina staat in het origineel verspreid over pagina's 88 en 89. In deze digitale editie is de illustratie geheel op pagina 88 geplaatst.
p. 169: dït → dit: ‘Dat de anderen dit hadden moeten horen’.
Bij de omzetting van de gebruikte bron naar deze publicatie in de dbnl is een aantal delen van de tekst niet overgenomen. Hieronder volgen de tekstgedeelten die wel in het origineel voorkomen maar hier uit de lopende tekst zijn weggelaten. Ook de blanco pagina's (binnenkant voorplat, 234, binnenkant achterplat, achterplat) zijn niet opgenomen in de lopende tekst.
[ voorkant stofomslag]
MIEP DIEKMANN
nooit meer een lampion
Nooit meer een lampion
MIEP DIEKMANN
In een groot huis aan de Vecht woont Andreas van Collem, Alle mensen uit het dorp kent hij: Tuf, het zonderlinge vuilnismannetje; de orgelman, die vroeger zeeman is geweest; en alle kinderen. Sommigen van hen zijn zijn vrienden, zoals Jobje en Livineke. En anderen zijn gevreesde vijanden: Siebe, Wiege en Joon, die de gemeenste streken bedenken om Andreas en Jobje er tussen te nemen.
Soms vergeet Andreas dit alles even omdat er belangrijker dingen te gebeuren staan. De komst van de baggermolen bijvoorbeeld, of de logeerpartij van Livineke. Maar het allerbelangrijkste is toch wel de lampionoptocht. Ieder jaar is dat weer een groot feest. Nog maar één keer zal Andreas meelopen in die optocht, want volgend jaar zal hij er ‘te groot’ voor zijn.
En misschien omdat het de laatste keer is en hij er zich daarom zoveel van voorgesteld heeft, loopt alles heel anders dan hij verwachtte. Het is of niets meer hetzelfde lijkt als vroeger. Alleen aan zijn nieuwe vriendschap met Livineke, daaraan is niets veranderd.
[ voorplat]
[pagina 1]
NOOIT MEER EEN LAMPION
[pagina 2]
Van dezelfde schrijfster
DE BOTEN VAN BRAKKEPUT
bekroond met de prijs voor het beste kinderboek van 1956
PADU IS GEK
MARMOUZET
roman voor jonge mensen
[pagina 3]
MIEP DIEKMANN
Nooit meer een lampion
VOOR DE JEUGD VAN 13 JAAR EN OUDER
H.P. LEOPOLDS UITGEVERSMIJ N.V.
DEN HAAG
[pagina 4]
Illustraties en omslagontwerp van Jenny Dalenoord
Eerste druk 1958
[ achterkant stofomslag]
