Verzamelde opstellen. Bundel 3

[p. 199]

Af-sterven.

[p. 201]

Af-sterven.
Proza-gedicht.

In de groote kamer-kooi lijkt het te wezen. Zwartbruin van de stijve, stom-vlakke wanden de ruimte in, het eene venster blaâr-geelgroen, het andere venster zon-geel-achter-raggend-wit. In de vaal-gespannen ruimtewasem het vele hoog-op stil-staande in de dag-schildering, die naar buiten uit-ligt, wijd, ver gestrekt heenliggend, zonder iets.

Onder het goor-witte kamerboven-vlak is het. In het hoofd, dat zoo stil op de jas staat, in het vaal-en-leêgvan-niet-te-zien hoofd-binnen, in de suizend-mistende vlak-bij-stilte-kist, boven-tusschen het ooren-suis-loei-ruischen als van een heele verre machinen-stad, op de gladde vlakke zwartwaterhelling, tusschen de aan en aan ploffende grijs-lila stoomruikers en -pluimen van de randen, sliert het zacht kruipvloeyend langzaam donker-rood, bruin, donker-blauw en zwart.

Zacht-plots vleugelen de oogen-blaadjes neêr, vanonderen gloed-geel, dan rooderig rood, dan een groot, vaal-licht-rood, van-voren, met de lichtjes-schimmetjes snel ver-bleek-dwijnend, iets daar je voorbij rijdt. In de laagte voelen de lippen zich tastbaar-week, dierlijk.

Groot wenden de vreemde handen op, neêr. De beenen in de diepte, weg en wetenloos.

[p. 202]

Het is zoo stil boven de leêge borst. Een holle pop is het lichaam, hoog vol-uit en af-gerond geheel en los, op zich zelf, met alle zijn kromme, rondende, harde wandjes. De oog-blaadjes vlinder-ritselen.

Buiten, de hel-blauw geel-zilver-tinteling, sprankelend de gesprenkelde licht-drup-dag. Min het alomme-lichtmooi van den dag, droog, kil-blauw, duidelijk en klein. De dag een korte kamer met flauwe lamp. De groote duister-zwarte mist van de leêge stilte staat, in al-doormaar-verdere wijdte staat onbewegelijk in de al-hoogte gestard. De blauwe en roode vanen met hun duistere pracht hangen donker heel hoog en stijf en stil daarin. Achter de zwart-vaal-schemerende stilte-hoognacht is het groot-helle licht heen-geduisterd, heen als een samene zon-vogel-vlucht achter het gebergte.

In den ijsselijk-vreemden blauw-wit-spokigen dagkerker. Die helle zilverlamp, met zijn kleine fel-bleeke afschijn-straling, brandt zoo neêr, bruischt-brandt, koudheet.

Het is leêg-klaar, het is wreed-koel, het is dood.

Tegen de wanden van den kerker, in hun naakte kleeren, on-bedekt, spelen ze het leven, licht-béelden.

De verleden levensmenigten draven en zingen in de nachtbosschen van de schuin-hooge, duister-verre verten. De klein-zachte zangen aan den anderen kant, aan den zoo diepbenauwd-verren ànderen kant van de nachtleegtezee.

De vanen hebben gewaaid, de mooi-roode, de goud blauwe, vanen van vreugde-bloed, vanen van hemelblauw, bol-wapperend, slank-slinkend, innig kleur-wuivend, tusschen de blanke bloote dartel-vliegende kinderen, in de bolle goud-witte winden, boven de goud-groen gebladerten-schuddende, blaârenruischende zilverig opge-

[p. 203]

rankte boomen uit, zingend de groote muziek in den wind.

De vanen hebben zoo heerlijk gewaaid in het groote sidderende licht.

In het daggraf is de doodlevende holle mensch-pop.