Het leven van Frank Rozelaar

Middag

⁺Nu weet ik niets. Wat nu te doen. Ik weet niet waar ik ben en hoe het is met mijne ziel en liefde. Ik zag op mijn gesloten oogen den lichtschijn telkens wederkomen, tusschen de takken door. Het doffe licht, dat men zoo ziet wanneer de oogen zijn gesloten, is een zachte troost.

Ik zag het hooge groen in storm woelen. Ik zag deez' ochtend groote wolken met zoo schoon licht bezoomd, dat 'k er van schrok en mijn gelaat afwendde, in blijdschap toch, dat het zoo was. Ik zag zoo vele vreemde kleuren en lichten, die mij iets aandeden, maar 'k wist niet wat. Toch kan ik niet gelooven dat zoo lang ik met mijn hoofd zoo schuin zal zitten kijken, zoo als een vioolspeler zijn hoofd houdt aan zijn instrument, de viool, die ik zelf ben, zal weigeren te spelen.

Ik was nog even verwonderd over mijne geliefde met haar gelaat, dat verscheidene malen dicht bij mij was. Ook zag mijn ziel nog een klein hoofd verborgen onder dichte gouden haren, maar wist niet wat het haar beduiden woû.

O, kom nu, in dit uur ken ik U niet, ook word ik mijn verlangen naar U thands niet gewaar; mijn hoofd is van geen heerelijke, maar van een smartlijk flauwe warmte-krans omgeven. Buiten valt het zware tikken van regendruppen. Een sombre wolk met flauwen rooden schijn hangt boven mij. Lichter is de kim, maar doet geen goed aan mij.

Kom nu, daar ik toch wéét dat ik altíjd naar U verlang als gij zoo koud en ver zijt. Kom, om mij moed te geven in mijn

+ *

[p. 258]

aant. geloof aan de eindeloze waarde van elk oogenblik. Ik roep om U in mijn klankloze, stomme ziel.

De avond daalt in zwarte kleuren. Ach, zijt gij dan zóo ver van mij... En ik was toch zoo blij den heelen dag. Ik wreef in mijn handen en verkneukelde mij als iemant die een lang gemiste stellig verwacht.

*

⁺Die Aletrino is toch een uitmuntend artiest. Ik las dezer dagen die vertelling van dien blinden vioolspeler. Die is als een landschap of binnenhuis gezien door een venster dat omlijst is door bevende en brekende eile kristalletjes van emotie.

+ *