Het leven van Frank Rozelaar

Middag

Het was donker in huis. Buiten was de maneschijn. Toen is de lang verwachte gekomen. Hij was in 't wit gekleed. Hij kwam door de deur, maar wij hadden hem al beter gezien in onze droomen. Want het was zoo donker. Toch leek dit ook veel op een droom. Hij was zoo groot. Zijn kleed hing wit tot op den grond, en daar achter de maneschijn. Wij zijn zoo klein, maar hij is al gebogen. En hij heeft zich nog meer gebogen.

Wij gaven onze handen in zijne groote witte handen. En in

[p. 142]

het donker heeft hij ons zoo veel gegeven als wij nog nimmer zagen bij elkaâr in heel ons leven.

Zijn baard was lang en wit en zacht.
Wij hadden hem zóo lang verwacht.

De avond is hoog. En ook de groote menschen. De avond is licht door den maneschijn. Die witte man, die was het grootst. Maar hij heeft zich gebogen. Bijna konden wij zien in zijne oogen. Maar 't was te donker en er was iets tusschen.