De briefwisseling tussen Lodewijk van Deyssel en Albert Verwey

242

1 oktober 1903

Blijkens Maurits Uyldert, Dichterlijke strijdbaarheid, a.w., p. 169, zette Verwey op deze datum ‘in een brief van acht zijdjes kwarto, machineschrift’ zijn opvattingen uiteen over de wijze waarop De XXe Eeuw zijns inziens zou moeten worden geredigeerd. Op Verwey's verzoek stuurde Scheltema & Holkema een afschrift van deze brief aan Van Deyssel. Dit afschrift bevindt zich niet in het Van Deyssel-archief zodat wel moet worden aangenomen dat het nooit terugkeerde uit het dossier, aangelegd door Mr. W. Heineken - zie nr. 255 - ten gerieve van wie Van Deyssel ‘de copie van den brief des Heeren Verwey’ onder diens berusting liet. Merkwaardig genoeg bevindt zich anno 1986 het in 1955 ten dele door Uyldert openbaar gemaakte schrijven niet meer in het Albert Verwey-archief van de Universiteitsbibliotheek van Amsterdam, is daarin althans niet meer teruggevonden door degenen die betrokken zijn bij het Project repertorium brieven Albert Verwey (telefonische mededeling van mevrouw Drs. Marijke Stapert-Eggen, d.d. 11 juli 1986). Hieronder volgt nu de ditmaal niet door mij teruggespelde tekst, zoals fragmentarisch door Uyldert afgedrukt, na diens zinsnede: ‘Hij [Verwey] gaf de hoop nog niet op, dat Thijm zich voor redelijk overleg zou laten vinden en zich over het plaatsen der cacographiën verontschuldigen zou.’

Verwey aan K. Groesbeek op 1 oktober 1903:

‘Ik neem aan dat de Hr. Thijm, in den waan verkerende dat ik hem indertijd op een dergelijke wijze heb willen aanvallen, zijn daad als gewettigde weerwraak beschouwde. Zijn handeling wordt er begrijpelijk, en desnoods verschoonlijk door. Hij zou dan op dien grond zich niet bij mij willen verontschuldigen. Maar dan heeft hij ook niet langer het recht zich het bewijs te onthouden, dat zijn waan een waan is; - dan moet ik

[p. 244]

in de gelegenheid worden gesteld te bewijzen, dat hij mij al die jaren schromelijk onrecht heeft aangedaan; dat hij mij bij vriend en bekende in het laatste jaar belasterd heeft.

Wil de Hr. Thijm op de ene of andere wijs zijn doen tegen mij goedmaken, dan geef ik de hoop niet verloren dat wij in het Tijdschrift vruchtbaar kunnen samenwerken. Ook hij moet toch weten dat er sints den Nieuwen Gids-tijd een zekere gemeenschap is van smaak en van denkbeelden, waarop de verstandhouding tussen ons en onze medewerkers grotendeels berust. Ondanks sommige uitlatingen als die over Beets en Boissevain, waarin hij scheen te vergeten welk geslacht en welke denkbeelden hij vertegenwoordigt, behoort hij toch tot ons en ik zou hem willen smeken dat intezien. Gaarne wil ik de eerste zijn om alle geschillen bij te leggen, indien hij slechts erkennen wil tegenover mij op een waan te zijn afgegaan, en zich bereid verklaart genezen te worden van dien waan.’