De briefwisseling tussen Lodewijk van Deyssel en Albert Verwey

95

Bergen op Zoom 1 November 92

Amice, Ik ben ziek²⁴¹ en kan tot mijn grooten spijt noch schrijven noch van Je zeer vriendelijke uitnoodiging gebruik maken.

tt

p.o. K. Alb. Thijm

241 In de nacht van donderdag 27 op vrijdag 28 oktober 1892 was Van Deyssel, telkens sterker en sterker, met een grote schrik wakker geworden. Te 2.30 in de ochtend deed zich een akute aanval voor, door hem omschreven als: ‘eerst lawaai in het achterhoofd, zoo hevig als nooit; toen hevig beven en ijskoud als [in de betekenis van: voortdurend - H.P.] een stortbad van hevige zenuwvlagen over het lichaam; misselijk en afgang, toen uitbreken van zweet en dadelijke verlichting. In zweet gelegen van 3.15 tot 12 uur de volgende nacht.’
Eerst op 21 november 1892 kon hij noteren: ‘Gij zijt beterend, maar, natuurlijk, langzaam. De akute, abnormale bepaalde verschijnselen waren: het telkens bijna-flauwvallen over-dag, het hoogst benauwend wakker-schrikken 's nachts, de hevige hartkloppingen, enz. Deze hebben zich in meer dan veertien dagen niet voorgedaan.’ Dit levensteken van 1 november 1892 werd door Van Deyssel aan zijn vrouw gedicteerd.