Agter-hofje, in zich bevattende uytgesogte Stigtelyke en Zielroerende Gesangen
(1732)–Alle Dercks–
AuteursrechtvrijOp de wijse: Psalm 116.
GUnstrijke God en zeer langmoedig Heer,
Wiens goedigheid ik steeds heb ondervonden,
Beladen met veel oud, en nieuwe zonden,
Kom ik boetvaardig voor u vallen ne'er.
2. 'k Vind nergens troost, waar ik my wend' of keer:
En voor uw oog derf ik my niet vertoonen:
Want ik kan mijn misslagen niet verschoonen
Die my het hert benaauwen meer en meer.
3. Wat is den mensch o God! een nietig ding!
Hoe dikmaal's daags sneefd hy wel in 't betragten
Van 't geen gy eyst! hoe zwak zijn zijne kragten,
In 't tegenstaan van lust die hem beving!
| |
[pagina 19]
| |
 4. Door 't veil van wat sluipt losheid in 't gemoed,
Die drijft 'er uit d' aandacht en 't heilig schromen,
Waar door men lust en driften moet betoomen.
En dus zo krijgt de zond in 't hert een voet.
5. Het weeld'rig paard der lusten, los geraakt
Door 't breken van dien teugel, draafd of stijver,
Of traager, naar het voorwerp, en den yver
Die 't heeft na 't geen waar door het word vermaakt.
Dit speur ik klaar altans in my, o Heer!
'k Nam voor, ik zou het nu gaan beter maken,
'k Zou dieper zien in uwe gunst te raaken,
En al 't gebreklijk pleegen nimmermeer.
Pause.
 7. Maar ag! in plaats van voortgaan viel ik ne'er
En eer ik 't dacht was d' aandacht al geweeken,
| |
[pagina 20]
| |
 De yver weg, de krachten als bezweeken:
En wat ik dee, 't gevluchte quam niet we'er.
8. Ik las, ik bad, doch yverloos en koel.
'k Zocht troost in stilt' of hulpe in het spreeken,
Doch al vergeefs, het hert was niet te breeken,
Maar bleef vervuld met wroegen, en 't gevoel
9. Van 't geen ik al te los bedreeven had,
Zo in mijn tijd op 't netst niet te besteeden,
In 't voeren van al t' overtoll'ge reeden,
(Waar door men meer en meer raakt van het pad)
10. Als ook in 't veel toegeeven van mijn lust
Tot spijz', en wat dies meer is; 't welk verzwaarde
Door dien 't gemoed niet aanstonds en bedaarde;
Maar liet dat schaad'lijk vuur noch ongeblust.
11. In zulken stand, daar menschen hulp ontschiet,
Naak ik tot u, o God vol mededoogen!
| |
[pagina 21]
| |
 Keer niet van my, o Vader, uwe oogen,
Maar weer mijn schuld, de oorzaak van 't verdriet
12. Schel gunstig quyt, al 't geen ik ooit misdee.
Maak my doch vry van zulk een angstig wroegen
En geef my weer dat zoete ziels genoegen,
Op dat ik 't pad, op nieuw met vlijt betree.
13. Ai gun my doch 't vermogen om met vlijt
En varse lust, op 't Enge-pad te treeden,
Vernieuw den aandrang en ernst in gebeden,
Op dat ik bidde en waak' t' aller tijd.
14. Dan hoop ik u, en uw' hoogwaarden Zoon,
Mijn leeven lang eerbiediglijk te eeren
O Iesus! wilt mijn krachten doch vermeeren;
Stort overvloed van gaven uit uw troon.
|
|