Het late geluk van Remi Zwartekens

[p. 39]

VII

EN 't mislukte andermaal...

Dezen keer verloor Zwartekens bijna zijn zelfvertrouwen, niet zoodanig omdat men zijn gedicht niet opnam - er waren immers nog meer tijdschriften en op een jaarabonnement meer of minder kwam het niet aan - maar om een gansch andere reden. Als ge nu bedenkt, dat de redactie-secretaris van ‘De Roep!’ hem schreef, dat het tijdschrift zich niet kon bezighouden met zinloos geëxperimenteer en dwaze pseudo-poëzie en hem verwees naar het jongste nummer van ‘De Roep!’, waarin inderdaad een half dozijn gedichten stonden, die allemaal geschreven

[p. 40]

waren naar het oud recept en wel bleken afgekeken te zijn van Zwartekens' eerste verzen!

Was die brief niet zoo koud afwijzend opgesteld geweest, misschien had Zwartekens het gewaagd om zijn ‘Verlangen’ op te sturen... Maar de toon, die de redactie-secretaris aansloeg, was al te onbeleefd en in Zwartekens zat er nog genoeg zelfrespect om zich zoo'n beleediging maar niet te laten welgevallen. Wat verbeeldde die kerel van ‘De Roep!’ zich wel? Dat alleen zijn stemmetje gehoord werd in de kunstwereld? Zwartekens zou hem bewijzen, dat er Voor dichters nog andere deuren openstonden... Martha, die gezwegen had om haar man niet nog meer op te winden, al was ze zoo verontwaardigd als hij, vroeg nu:

‘En wat gaat ge doen?’

‘De Lens,’ siste Zwartekens en Martha hoorde, dat er aan die beslissing niets meer te wijzigen viel: haar man stortte zich onvoorwaardelijk in de armen van Wittewrongel.

Natuurlijk was Wittewrongel vlam en vuur

[p. 41]

voor het gedicht. Hij vond het merkwaardig... ontroerend... origineel... voornaam... en had Zwartekens hem niet tegen gehouden, hij had, zoo waar, direct ‘De Wissel van het Leven’ op den trein uitgegalmd! Of ‘De Lens’ het zou opnemen?



Als zoo iets niet gepubliceerd werd, kapte Wittewrongel liever zijn twee vuisten af dan nog een enkel vers te schrijven. Zwartekens mocht heel gerust zijn; vandaag nog stuurde hij het gedicht naar zijn vriend, den redactie-secretaris en hij zou aandringen opdat het in het eerstvolgend nummer zou verschijnen.

En Wittewrongel slaagde: in het volgend nummer van ‘De Lens’ stond, en op de eerste bladzijde nog wel, ‘De Wissel van het Leven’ afgedrukt! Of Zwartekens gelukkig was? Luister: gij, die nooit een gedicht of wat

[p. 42]

anders gepubliceerd hebt, kunt u de diepe vreugde niet voorstellen, die een dichter deelachtig wordt, wanneer hij zijn werk, met zijn naam onderteekend, gedrukt ziet. En bijzonder de eerste maal is dit gevoel overweldigend. Ge zult dan ook niet begrijpen, dat Zwartekens een zaligheid kende, grooter dan toen hij tot ‘commis-rédacteur’ bevorderd werd... Waarachtig, hij, die nooit het intense geluk van het vaderschap had gesmaakt, kon er zich nu een voorstelling van maken. En Martha? Zeker, zij had het nooit kunnen goedkeuren, dat haar man zoo in het spoor van Wittewrongel liep en met leede oogen had ze die evolutie van ‘Verlangen’ tot ‘De Wissel van het Leven’ zich zien voltrekken. Maar nu zij de poëzie van Remi gedrukt zag en er aan dacht hoeveel menschen ze zouden lezen, nu was Martha zoo fier of zij die zelf geschreven had. En dan: haar man was gelukkig... En is dit voor een goede vrouw niet het grootste genoegen? Heel precieus plakte zij het gedicht in het schrijfboek van 6,95 Fr. en ze teekende er een kaderke rond in rooden inkt.

[p. 43]

Dien avond vaarde het genie door het brein van Zwartekens en hij schreef ineens twee gedichten... Toen hij ze voorgelezen had waren de oogen van Martha nat van de tranen, want ze had er iets in teruggevonden van zijn vroegere liefdeverzen...