Jongens en wetenschap. Deel 1

[p. 15]

Een Reis naar de Maan

Energie uit het Niet

‘Gisteravond had er, omstreeks 8 uur, in de Spoorstraat nummer 4 een hevige ontploffing plaats. Het onderzoek wees uit dat het ging om een mislukte proef die Ingenieur Felix Stettler in zijn laboratorium aldaar deed. De jonge wetenschappelijke onderzoeker werd zwaargewond naar het ziekenhuis vervoerd.’

Dit krantenbericht verscheen op 10 Januari. Ongeveer 6 weken later verliet Ingenieur Stettler het ziekenhuis. Hij voelde zich nog wat onzeker op zijn benen toen hij de straat naar de stad overstak. Wekenlang aan het bed gekluisterd te zijn was geen kleinigheid voor een beweeglijk man, die gewoon was zijn gedachten zo vlug mogelijk in daden om te zetten.

Nu hij weer vrij was voelde hij zich als een machine onder hoge druk. Deze ontploffing, die hij helemaal niet in zijn plannen voorzien had, had tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis zijn gedachten dag en nacht beziggehouden. Steeds weer had hij het experiment overdacht. Door de uitvinding van een nieuw soort electrisch apparaat kon hij stralen verwekken met een ongehoorde doordringingskracht. Door middel van deze bestraling zou hij gasmoleculen bombarderen en aldus de atoomstructuur wijzigen. In plaats van het verwachte secundaire stralingsverschijnsel, greep er bij deze proef een ontploffing plaats die geweldig was in verhouding tot de electrische energie en die met een enorme hitteontwikkeling gepaard ging. Zou het hem mogelijk geworden zijn de hele atoommassa van het gas in energie om te zetten?

Maar hij wou geen overijlde conclusies trekken. Het ene punt na het andere moest in deze merkwaardige proefneming gereconstrueerd worden, om het geheim van deze fantastische krachtbron, die zich zo onverwachts geopenbaard had, op het spoor te komen.

Daar, in het grote huis achter de bomen van de oude laan, woonde hij. Hij belde aan. Peter, zijn broer, die nog op het gymnasium was, deed open. Hij hoopte maar dat alles klaar was, zoals hij in het

[p. 16]

ziekenhuis met hem had afgesproken. Peters gezicht klaarde op toen hij zijn broer voor de huisdeur zag.

‘Heerlijk dat je er bent. Natuurlijk is boven alles weer in orde; we kunnen dadelijk beginnen, als je wilt. Maar die reparatie van de apparaten, verduiveld, wat een werk was dat, zeg. Zonder je plannen was ik er niet uit geraakt. Weet je wel dat de brandweer er bij te pas kwam? Dat tuig, dat je daar gebrouwen hebt, heeft het tafelblad en de vloer in brand gestoken en door de druk van de ontploffing viel het hele vensterraam op straat.’

Boven in het lab snoof Felix met welbehagen de scherpe lucht van zuur en chloorgas op; hier was hij in zijn element. Een kort onderzoek wees uit dat hij zijn broer als helper gebruiken kon. De apparaten stonden klaar voor de nieuwe proef.

‘Ben je er wel zeker van dat er deze keer niets kan gebeuren?’ vroeg Peter langs zijn neus weg. Hij deed moeite om z'n angst te verbergen.

‘Integendeel, ik hoop dat er deze keer weer iets gebeurt, heel zeker maar zo'n miniatuurexplosie, een krach in 't klein, als je wilt. En dat het niet heviger wordt dan een pistoolschot, daarvoor zorg ik naar menselijk vermogen.’

Gespannen werkte Felix nu aan de toestellen. Af en toe kwam er een kort woord dat als een bevel klonk en Peter draaide zwijgend aan de schakelaars. Na een poosje kwam Felix overeind en zei hij, ietwat bedeesd: ‘Nu zullen we iets doen dat misschien weinig heldhaftig schijnt. Maar met het oog op het gebeurde...’ Daarbij keek hij op zijn horloge, greep Peter bij z'n arm en keerde zich naar de deur.

‘Wat nu?’ vroeg Peter.

‘Er uittrekken, deserteren voor de vijand. Vlug, er uit. Als de zaak er binnen 10 minuten nog staat is het gevaar zeker voorbij.’

Terwijl de twee beneden voor het huis heen en weer liepen, zei Felix: ‘Ik wil je een avontuurlijke droom vertellen die ik onlangs in het ziekenhuis had. Ik zat in een eigenaardig vliegtuig dat er uitzag als een stuk geschut en ik vloog er mee door het heelal.’

‘Een raketvliegtuig?’

‘Ja, iets in die aard. Een geweldige, nooit uitgeputte kracht dreef het tuig met waanzinnige snelheid vooruit, zodat ik in korte tijd naar de maan en de planeten kon vliegen. Overigens een oude droom van de mensheid, dat wegvluchten van dat jammerlijk stuk aarde met al zijn strijd en onenigheid’, voegde hij er na een poos bij, ‘maar men heeft de geweldige kracht nog niet gevonden, die nodig zou zijn

[p. 17]

om de aantrekkingskracht van de aarde te overwinnen. Er zou een energie nodig zijn...’

Op dat ogenblik hoorden ze allebei een doffe knal door het open raam van het lab.

‘Ja, wat ik zeggen wou’, ging Felix verder, en zijn ogen schitterden, ‘er zou een energie nodig zijn, die men zonder grote massa's brandstof in onbeperkte mate te voorschijn zou kunnen toveren. Maar kom eerst zien wat er boven in het lab gebeurd is.’

Met deze woorden sprong hij de trappen op. In het laboratorium gekomen onderzocht hij aandachtig het resultaat van zijn proefneming. Toen ging hij, in gedachten verdiept, op een hoop boeken zitten in de hoek van de kamer en zei tot de verbluft toekijkende Peter, die hem gevolgd was: ‘Weet je, Peter, dromen kunnen vroeg of laat werkelijkheid worden. De oude Grieken droomden van Ikaros die zich met kunstmatige vleugels in de aether verhief. Wij hebben dat met onze vliegtuigen al lang klaargespeeld. Ik verkondig je hiermee plechtig dat de mensheid sinds een minuut de mogelijkheid bezit, niet alleen de luchtruimte, maar ook het heelal te beheersen.’

Peter was niet al te erg gesteld op zulke spreuken van zijn broer. Maar aan de toon van Felix' stem merkte hij dat er iets bizonders aan de gang was.

De Astronoom

‘Dat je een fantast bent, dat weten we en dus nemen we je je grappen ook niet kwalijk. Maar je nodigt je vriend toch niet uit, alleen om hem zó'n afgezaagde utopie op te dissen als het sprookje van het wereldschip in werkelijkheid omgezet. Belachelijk, me eerst nog mijn erewoord af te dwingen dat ik er niet met anderen over zou praten. Juffrouw, aannemen, alstublieft.’

Maar vóór Walter, de jonge doctor in de wiskunde en assistent bij de Stedelijke Sterrewacht, kon opstaan en weggaan, zoals hij gewild had, hield Felix hem vast en verzocht hem, eindelijk eens ernstig te luisteren.

‘Best mogelijk dat mijn fantasie op hol is, neem me niet kwalijk. Maar laat ik je nu de zaak eens heel nuchter verklaren. Je begrijpt toch iets van de bouw van de atomen, is't niet? Let goed op. Van de ontploffing in mijn lab ben je op de hoogte. Toen is het met mijn proef niet spaak gelopen, zoals de krant schreef, integendeel. De theorie, alsof materie niets anders zou zijn dan enorm geconcentreerde energie, wordt door mijn proef schitterend bevestigd. Door het beschieten van gasmoleculen met een bepaalde soort stralen is het me gelukt de atoomstruc-

[p. 18]

tuur van het gas volkomen te verbrijzelen. Dat, wat de scheikundige als stof betitelt, is volkomen in energie omgezet. Waarschijnlijk heb ik met mijn electronenbombardement alleen een paar atoomkernen getroffen, maar de daardoor vrijgekomen energie heeft blijkbaar de vernieling van al de overige atomen van het gas in kwestie bewerkt. Maar ik wil je niet met details vervelen. Kortom: ik heb de weg gevonden, om, als uit het niet, onvermoede energie te scheppen, waardoor ik een vaartuig kan construeren, dat de aantrekkingskracht van de aarde kan overwinnen. Ik heb je gevraagd om over mijn ontdekking te zwijgen, omdat ik ze niet voor oorlogsdoeleinden wil laten dienen; de uitwerking zou gruwelijk zijn...’

De astronoom zag in, dat het zijn vriend heilige ernst was. Nu waren er twee mogelijkheden: óf de ingenieur had ten gevolge van de schok bij de ontploffing geestelijk geleden en fantaseerde nu, óf er stak heus iets waars achter zijn bewering.

‘Wat moet ik dan met die geschiedenis?’ vroeg hij ten slotte. Hij keek Felix wantrouwend aan.

‘Dat zei ik je toch al. Ik zelf wil wel in zo'n vaartuig het heelal doorkruisen en de buitenaardse geheimen ontraadselen. Jij, als astronoom, moet de vereiste berekeningen maken, om mijn vaartuig, als een zelfstandig hemellichaam, in ons zonnestelsel te laten ronddraaien en van planeet tot planeet te voeren. Je krijgt een uitnodiging voor de eerste tocht. Stel je voor, Walter, dat we samen naar de maan trekken en de eerste mensen zijn die daar voet aan wal zetten, in plaats van zich te vergenoegen met een schematische afbeelding achter glas en lenzen. Het wordt ons mogelijk Mars te bezoeken en de geheimen van zijn raadselachtige kanalen te doorgronden. We zullen door de wolkensluier van Venus dringen of op de verre Jupiter landen...’

‘Hou op. Je slaat weer aan 't fantaseren. Aangenomen dat je met je projectiel de zwaartekracht overwint en tot bij Jupiter komt, maar als er dan daarboven brij gemaakt wordt van je waardevol persoontje?’

‘Hoe zo?’

‘Heel eenvoudig. Jupiter bezit 317 keer zoveel massa als de aarde. In verhouding daarmee groeit ook de aantrekkingskracht aan de oppervlakte van Jupiter. Je sterfelijk omhulsel wordt daar door zijn eigen gewicht platgedrukt als een ei in de pan.’

‘Laten we Jupiter dan nog wat uitstellen’, bromde Felix ietwat ontnuchterd. ‘Het gaat niet zozeer om het opmaken van een gedetailleerd reisplan, als wel om zeker je medewerking te krijgen.’

[p. 19]

Ze waren allebei opgestaan en verlieten nu het lokaal. Aan de wolkenloze hemel stond de volle maan. Ze wierp haar zilveren licht over de daken.

‘Kijk, de maan’, zei Felix, ‘een schijfje voor het oog, maar met duizend raadsels. Na een tocht van enkele dagen kunnen we daarboven aankomen en door onze dappere daad de wetenschap meer vooruithelpen dan eeuwen vlijtig onderzoek achter buizen en apparaten. Wil je me helpen en meekomen?’

‘Natuurlijk wil ik je helpen, kerel. Maar laten we eerst de feiten duidelijk inzien voor we luchtkastelen bouwen. Eerst zou ik alles willen zien, wat je tot nu toe aan je wereldschip hebt geknutseld. Je kunt niets berekenen zolang je geen nauwkeurige gegevens hebt over grootte, gewicht en drijfkracht van je vaartuig.’

De vrienden namen afscheid en Felix slenterde langzaam huiswaarts met grote plannen in z'n hoofd en een levendige geestdrift in z'n hart. Hij had twee helpers, twee eedgenoten gevonden: zijn jongere broer en de astronoom. Nu enkel nog geld. Maar waar was er geld voor een zaak die geen zaak was en niets meer bijbracht dan kennis?

Het Wereldschip

Peter was de enige die in dit godvergeten nest uit de postauto stapte. Voor hij zijn rugzak aandeed haalde hij een landkaart te voorschijn en begon de weg te bestuderen die voor hem lag. Hier volgde hij de berghelling tot aan de electrische centrale, dan de kloof op en de top over. Daar werkte Felix, zijn broer, al een jaar lang aan het wereldschip. Dit leek hem onwerkelijk, als iets dat je wel in een avonturenboek leest, maar toch niet ernstig opneemt. En niemand wist er van, behalve hijzelf en de astronoom. In de krant had een kort bericht gestaan dat Ingenieur Felix Stettler hierboven een proefstation voor electro-atmosferische verschijnselen had opgericht. Natuurlijk een voorwendsel om de bewoners van die streek en de nieuwsgierigen van het eigenlijke doel af te leiden. Hijzelf wist niet hoever het plan gevorderd was, want zijn broer had hem niets anders geschreven dan dat hij zijn zomervacantie bij hem boven moest doorbrengen.

Rond de middag kwam hij aan op de bergtop. Een Alpenherder, die hij de weg vroeg, vertelde hem, dat boven op de berg een paar arbeiders iets geks gebouwd hadden waaruit geen mens wijs kon worden, de bouwer misschien wel allerminst, en daarbij bracht hij z'n wijsvinger aan z'n voorhoofd. Een uur later zag Peter in de aangeduide

[p. 20]

Doorsnede van het Wereldschip

[p. 21]

richting een schamele berghut. Hij vond er zijn broer en de astronoom in hemdsmouwen aan tafel en bruingebrand als negers. Ze aten spek en brood en dronken melk.

‘Ha, daar is de derde samenzweerder’, groette de ingenieur vrolijk. ‘Heb je je reisbiljet naar de maan al?’

‘Opsnijer’, zei Peter lachend. Hij gaf een hand, ging aan tafel zitten en begon iets te drinken. Tussen twee teugen bromde hij: ‘Ik ben wel verdomd benieuwd wat jullie hierboven uitvoeren en wat voor een spelletje het nu eigenlijk zal worden.’

‘Best, je mag je weetlust stillen. Kom mee.’ Ze gingen alle drie buiten en bestegen een voetpad naar het hoogste punt van de bergtop. Boven voerde het pad naar een trogvormige verdieping van het terrein. Te midden van deze natuurlijke bodemverzakking verhief zich een houten bouwwerk. De ruwgetimmerde wanden waren zowat twaalf meter hoog en even breed, en er was een bijna vlak glazen dak. Wie hier op deze top verdwaalde merkte dit gebouw pas, als hij de wal bereikt had rondom de bodemverzakking.

Toen ze voor het gebouw stonden, ontsloot de ingenieur een deurtje in de wijde poortvleugel van de ene zijwand. Vol verwachting stapte Peter naderbij: hier, achter dit beschot, moest natuurlijk de uitvoering van zijn broers avontuurlijke plannen voorbereid worden Maar, wat zich nu aan zijn ogen voordeed, had hij niet verwacht. Het gebouw bestond uit een grote hall; in het midden van de vloer was een ronde uitgraving gemaakt, waaruit een geweldige koepel in glas en staal opbuilde. Dichterbij gekomen bleek dit slechts de kop van het wereldschip te zijn; het grootste deel van het vaartuig zat in de kuil, die naar zijn schatting, wel vijftien meter diep was.

‘Het is geweldig, wat jullie voor elkaar gebracht hebben’, zei Peter eindelijk, verbaasd en bewonderend. ‘Maar jullie hebben dit monster toch niet alleen gebouwd. Daartoe heb je toch...’

‘Werkvolk, machines en dergelijke nodig’, vulde Felix aan. ‘We hebben alles gehad. Er was leven genoeg in de brouwerij. We werkten met buitenlandse specialisten, die geen woord van onze taal verstonden en dus op het gevraag van een paar nieuwsgierigen uit de omgeving niet konden antwoorden. Natuurlijk hadden wij ze zelf ook niet wijzer gemaakt.’

‘Maar de financiën, Felix? Dat moet toch een hoop geld gekost hebben?’

‘Natuurlijk’, zei nu de astronoom, ‘maar we hadden geluk. Een toeval maakte ons bekend met een schatrijk fabrikant die in zijn jeugd avonturenromans van Jules Verne gelezen en nog altijd niet

[p. 22]

verteerd heeft. We spraken hem over de mogelijkheid van een reis naar de maan, die zijn lievelingschrijver zo beeldrijk geschilderd had. Geestdriftig stelde hij ons de middelen ter beschikking. Natuurlijk op voorwaarde dat hij mee zou mogen. We waren het er wel mee eens, hoewel zijn gezelschap voor ons onderzoek weinig kon opleveren. Nu moet hij thuis blijven wegens ziekte. Omdat het vaartuig voor een bemanning van drie gebouwd is, stellen we je voor, om de vrije plaats in te nemen en met ons te starten. Nou, wat zeg je daarvan?’

‘Willen jullie mij heus meenemen? Heerlijk. Weet je, Felix, ik heb altijd stilletjes gehoopt, dat je dit grote experiment niet zonder mij zou uitvoeren. Wanneer beginnen we er mee?’

‘Eerst moet je de kast aan de binnenkant bekijken’, zei Felix en hij keerde zich naar het vaartuig, waar hij, in een kleine verdieping van de gladde stalen wand, een kruk omdraaide. Langzaam schoof een stuk wand, als de deur van een reusachtige brandkast, naar buiten en verleende toegang tot de binnenkant van het vaartuig. Peter liep achter Felix naar binnen en ze bevonden zich in een ronde kamer, waarvan de ene helft van kasten, de andere van drie opklapbedden voorzien was. ‘Onze slaapkamer’, lichtte Felix toe. ‘In de kasten bevinden zich uitrustings- en reservemateriaal. Klim nu op deze ladder naar de hut van de stuurman.’

Deze kamer bevond zich boven in het vaartuig en rees met haar stalen geraamte en de grote doorzichtige ruiten uit sterk, onbreekbaar glas, helemaal op uit de diepe aardschacht. Drie gemakkelijke leren stoelen waren zó op de vloer bevestigd, dat de drie reisgenoten de hemelruimte in verschillende richtingen zouden kunnen overzien.

‘De hersenen van ons schip’, merkte Felix op, en hij wees naar de drie brede, met knoppen, hefbomen en meetinstrumenten bezaaide schakelkasten, die zo voor de drie stoelen waren aangebracht dat elke passagier de hem toegewrezen apparaten onder het zitten rustig kon bedienen en controleren. Talloze kabels en buizen lagen, als zenuwen en bloedvaten van een levend wezen, langs de wanden en verdwenen in de apparaten en in het stalen geraamte. Het leek Peter een gecompliceerd ingericht laboratorium. Hij bekeek alle details en stelde een hoop vragen, tot Felix zijn geduld op was.

‘Eén voor één, jongen’, zei hij, en hij ging de ladder weer af in de buisvormige schacht, die door de hele lengte van het schip liep. ‘We hebben nog drie dagen tijd. Tot dan zullen we je vertrouwd maken met alles wat je voor je werk nodig hebt. Werp eerst nog een blik hier beneden in de keuken en de proviandkamer. Hier ben jij

[p. 23]

heer en meester en ik hoop dat je, als oude padvinder, nog wat van koken af weet.’

‘Koken? Ik dacht dat ik als wetenschappelijk medewerker van zulke prozaïsche bezigheden zou verschoond blijven.’

‘Voor de behoeften van de maag zorgen is ook een wetenschap. Overigens vind je hier alle benodigdheden van een moderne keuken: een electrisch fornuis, stromend koud en warm water, en een voorraad levensmiddelen voor veel maanden, het fijnste snoepgoed incluis. Kijk, nu dalen we tot op de bodem. Hier zie je alleen maar stalen flessen met vloeibare zuurstof voor de ademlucht: iets dat heel zwaar weegt en veel plaats inneemt. Maar we kunnen daarbuiten in het luchtledige ons stalen huis niet van frisse lucht voorzien door de ramen open te zetten.’

‘Nu vraag ik me toch af, waar de eigenlijke drijfkracht zit, ik bedoel: de atoomsplitsende machine.’

‘Nog dieper, Peter. Eerst sta je op een vijftig centimeter dikke, loden vloer, die de krachtcentrale van het overige deel van het vaartuig moet scheiden. De vloer belet, dat de levensgevaarlijke stralen, die tijdens de atoomsplitsing vrijkomen, tot ons doordringen.’

Felix drukte op een knop aan de wand, waarop het deel van de loden vloer, die de schacht afsloot, als een lift langzaam omlaag ging. Nu stonden de drie in een kleine kamer waarvan de wanden voorzien waren van stalen deuren met krukken.

‘Hier kun je heel zeker niet veel zien. Vanwege de grote hitte die zich tijdens de bedrijvigheid ontwikkelt, is alles vuurvast ingebouwd. Onthou dit: op de tocht mag niemand zich onder de loden vloer ophouden, want de straling van de werkende machine zou elk organisch leven onmiddellijk vernietigen.’

‘Eén ding snap ik nog steeds niet: hoe is het mogelijk, de energie die vrij komt in de vorm van straling, in een kracht om te zetten die het vaartuig voortbeweegt?’

‘Dat kan ik niet zo maar met enkele woorden verklaren. In principe werkt onze motor als een raket. De geweldige straling, die door splitsing van atoomkernen ontstaat, veroorzaakt ook een reactie, juist zoals bij de ontploffing van de drijfas bij de raketstoot. Maar genoeg voor vandaag. Nog drie dagen en we zeggen de aarde vaarwel.’

‘En waarheen gaat de reis?’

‘Eerst heel bescheiden naar onze naaste buurman, de maan.

[p. 24]

De Start

Er was geen vlaggetooi, geen afscheidsrede, geen muziek en geen handdruk. In stilte stapten de drie wereldveroveraars op 14 Juli rond middernacht naar de startplaats, ze schoven het op rolletjes lopende glazen dak van de houten loods weg en gingen op hun plaats zitten in het vaartuig. Het publiek zou pas van dit stoute waagstuk horen, als het succes had; dat wou Felix zo hebben. Hij was bang voor sensatie en voor het misbruiken van zijn uitvinding vóór hij iets bereikt had. Daarom dus deze start in het nachtelijk uur, zonder herder noch toerist als ongewenste toeschouwers.

Iedereen was nu ingelicht over zijn eigen taak bij deze tocht. Nu brak het grote ogenblik aan waarop blijken zou, of de berekeningen klopten, na veel laboratoriumproeven in de taaie strijd met de natuurkrachten.

‘Klaar?’ vroeg Felix, en hij keerde zich naar het schakelbord.

‘Klaar!’ bevestigden Peter en de astronoom.

Een energieke ruk aan de hefboom en een zacht trillen, gepaard met de heldere klank van de sirene, ging door het hele vaartuig. Het schokken nam toe, tot een hevig gedaver door het stalen gebouw liep en de klank van de sirene aanzwol tot een schril gehuil. Op dit moment verhief zich het wereldschip, als een ballon, in de nacht.

Niemand had de start gezien. Alleen het gehuil drong door tot de Alpenherders en de bewoners van het nabije dal, maar niemand vond een verklaring van dit nachtelijk spook.

Peter zat vol spanning in zijn leren stoel en keek door de glazen wand naar het firmament, waar de sterren flonkerden. Beneden op aarde waren enkele lichten van het dorp in de nevel verzonken. Schuin tegen de horizon schemerde een heldere plek, de lichten van een stad. ‘Waar is nou de maan?’ vroeg Peter ietwat onrustig. ‘Hoe kun je er heen vliegen als je ze helemaal niet ziet?’

De astronoom lachte. ‘Als je op de maan mikt, zoals een geweer op een doel, dan kom je verkeerd uit. De maan legt op haar baan om de aarde ongeveer één kilometer per seconde af; je zou dus het genoegen hebben er achter aan te vliegen en ze in te moeten halen, als je er direct op af stuurde. Het is dus beter haar baan vóór te zijn, zoals de soldaat die bij het beschieten van een vliegtuig het schot niet afvuurt in de richting van het vliegend doel, maar een heel eind er voor.’

‘Volgens onze berekening duurt de tocht, als alles klopt, ten hoogste 15 volle dagen tot aan de maan. Terwijl beschrijft de maan

[p. 25]

ongeveer een halve cirkel om de aarde. Dat is makkelijk te begrijpen, want voor een hele omwenteling van volle maan tot volle maan zijn er, zoals je wel weet, 29½ dagen nodig. Dus moeten we zowat een halve maanomwenteling vooruit mikken, zodat de maan op het ogenblik van onze start, voor ons onzichtbaar, langs de andere kant van de aarde staat. Zo heel eenvoudig was onze berekening wel niet, want een hele reeks factoren moet je daarbij in 't oog houden. Zo wordt b.v. ons vaartuig door het draaien van de aarde meegetrokken, net als bij een draaiende mallemolen waaruit je een pijl zou afschieten, die dan ook in de draaiende richting van de molen afwijkt.’

‘Hoe staat het met de beweging van de aarde om de zon? Lopen we niet het gevaar met ons vaartuig achter te blijven, zodat we ten slotte de aarde op haar baan om de zon niet meer kunnen volgen?’

‘Gelukkig hoeven we dat niet te vrezen. Zolang we ons niet verder van de aarde verwijderen dan de maan, wordt ons vaartuig nog steeds door de krachten beheerst die zowel aarde als maan in de kringloop om de zon dwingen. Gesteld, dat de een of andere geheimzinnige macht ons vaartuig, met het oog op deze kringloop om de zon toch tot staan bracht, dan vielen we lijnrecht in de zon en ons lot zou bezegeld zijn eer de wereld iets van onze ontdekkingen vernomen had.’

Om 0 uur 10 minuten was het vaartuig gestart. Nu wees de chronometer 0 uur 15 minuten aan. De heldere vlek aan de horizon was verdwenen, maar de sterren fonkelden verbazend helder door de ruiten van de stuurhut, die maar zwak verlicht werd door de instrumenten. Het aanvankelijk gehuil van de machine was geweken voor een zingende toon, waaraan het oor weldra wende.

Peter bekeek de barometer die, zoals de meeste instrumenten die de toestand buiten moesten weergeven, door een pijpleiding met de buitenwereld in verbinding stond; andere instrumenten waren opgesteld in nissen aan de buitenwand, vanwaar electrische leidingen naar de instrumenten op het schakelbord voerden. De barometer was tijdens deze tocht van vijf minuten 606 mm gezakt; de thermometer stond op 36 graden onder nul en de hoogtemeter op 8000 meter.

Dus acht kilometer in vijf minuten, overwoog Peter. ‘Dat is je reinste slakkengang!’ zei hij hardop, met gefronst voorhoofd, naar zijn broer gekeerd. ‘Dat is een snelheid van 96 kilometer per uur. Als we met dit tempo de maan bereiken die, volgens onze astronoom, op zijn minst 384 000 kilometer van de aarde verwijderd is, staan we daar met een lange baard.’

[p. 26]

Felix keek op van zijn notitieboekje dat hij al met lange reeksen getallen had bekrabbeld: ‘Kalmpjes aan, broertje. Voorlopig is het de beginsnelheid als bij een auto, wanneer je een bizonder mooie en interessante streek bereist. Dat is bij ons namelijk ook het geval. Het is er mij eerst om te doen, de gesteldheid van de opperste gaslagen rondom onze aarde te bepalen en op verschillende hoogte luchtmonsters te nemen, die we dan later onderzoeken.’

‘Is de samenstelling van de lucht niet overal hetzelfde? Een vijfde zuurstof, vier vijfde stikstof, een beetje koolzuur en edelgassen, waarvan niemand de naam onthoudt. Dat weet ik tenminste van school.’

‘Eerst klopt dat nog wel, maar op grotere hoogte wordt de verhouding heel anders, dat zul je wel zien. Nou kerel, kijk op het instrumentenbord, we gaan al vlugger omdat de lucht dunner wordt. 13 kilometer, dus 5 kilometer winst in 2 minuten bij een barometerstand van bij de 100 mm. Jullie moeten er eens op letten dat we hiermee de grens tussen de troposfeer en de stratosfeer overschrijden

‘Is dit dan de stratosfeer, waarin Professor Picard vloog met zijn luchtdichte gondel, om de cosmische stralen te onderzoeken?’ vroeg Peter.

‘Precies. Onder ons ligt die laag van de atmosfeer die men de troposfeer noemt; daarin maken ze het weer, daar worden de wolken gevormd en daar waaien de grillige winden en heerst het onweer. Hier in de stratosfeer is er alleen maar zonneschijn en de dunne lucht wordt door een gelijkmatige westewind bewogen, door geen andersgerichte luchtstromingen gestoord. Een ideale toestand voor de aviatiek, natuurlijk. Ze hebben er in de vliegtechniek trouwens al sinds lang aan gedacht, om de verkeersvliegerij op lange afstand hier in de stratosfeer te laten gebeuren, boven alle grillen van het weer. Bovendien bereik je er, dank zij de dunne en gelijkmatig bewogen lucht, een veel grotere snelheid met minder brandstof.

‘Welke snelheid hebben we nu?’ vroeg de astronoom na een poosje.

‘Ongeveer 200 kilometer. We zijn juist 11 minuten onderweg en vliegen nu 18 km hoog. De grootste hoogte die mensen tot nu toe bereikt hebben is 18,3 km; onbemande en met instrumenten voorziene registreerballons zijn al 31 km hoog geweest.’

‘Welke maximumsnelheid heeft de machine als we eenmaal uit het bereik van de luchtlaag zijn?’

‘Van een constante snelheid kan er natuurlijk geen sprake zijn, want hoe verder we ons van de aarde verwijderen, hoe minder we

[p. 27]

door haar aangetrokken worden, of anders gezegd, des te minder gewicht ons vaartuig heeft.’

Op Peter maakte de opmerking, dat de machine steeds lichter werd naarmate men zich van de aarde verwijderde, diepe indruk. ‘Dan worden we zelf ook steeds lichter en hebben we ten slotte op een bepaalde afstand tussen aarde en maan helemaal geen gewicht meer; moet ik dat zo verstaan?’

‘Natuurlijk. Gesteld, dat je aan de aardoppervlakte 70 kilo weegt, dan weeg je op 20 kilometer hoogte 69½ kilo, op 1000 kilometer nog 52,5 kilo, op 10 000 kilometer 10,8 kilo en op 192 000 kilometer alleen nog een bagatel van 74 gram.’

‘Verrukkelijk. Wat een luchtsprongen ga ik daar doen.’

‘Ik weet niet precies of dat ter plaatse ook nog zo verrukkelijk zal lijken, want ik ben bang dat deze gewichtsvermindering aan je gezondheid wel enkele ongemakken kan opleveren, omdat ons organisme in al zijn onderdelen op de zwaartekracht ingesteld is. Maar laten we afwachten.’

Er heerste een kwartier stilzwijgen. De ingenieur en de astronoom hielden de instrumenten in 't oog en maakten aantekeningen, terwijl Peter in gedachten naar het hemelgewelf staarde, waar de sterren een onvermoede glans hadden gekregen.

Ten slotte schraapte de astronoom zijn keel, wreef zich duidelijk hoorbaar de handen en zei tegen Felix: ‘Zeg eens, me dunkt dat de ongemakken al beginnen. Heb je ook niet de indruk dat het hier beestachtig koud is?’

‘Temperatuurcontrole is Peter z'n werk’, zei Felix. Hij merkte nu pas dat ook hij stijf was van de kou. ‘He Peter, wat bezielt je om ons zo te verwaarlozen? Zeg, hoe staan de thermometers?’

Peter was in gedachten al op de maan en probeerde op grond van haar volume, in verhouding tot dat van de aarde, te berekenen met hoeveel centimeters hij daarboven zijn record hoogspringen zou kunnen verbeteren. Hij schrok op. ‘Ja direct... wacht even... +8 graden binnentemperatuur. De buitentemperatuur staat op... zeg, ik geloof dat er iets hapert. Het instrument staat op 271 graden onder nul. Is het mogelijk dat we ons al zo dicht bij het absolute nulpunt bevinden? Dieper dan - 273 graden kan de temperatuur toch niet zakken, zoals onze natuurkunde-leraar zei.’

‘In de wetenschap neemt men dat aan, maar zo heel zeker is dat niet. Deze vraag zullen we, zoals vele andere, op onze reis proberen op te lossen. Wat de thermometer betreft, die is helemaal in orde; alleen de bediening van de warmteregeling loopt bedenkelijk spaak.

[p. 28]

Vooruit, gauw warme lucht eer we kou vatten. Zieken kunnen we hier best missen.’

Felix had bij de constructie van zijn wereldschip niet alleen de onderdelen van de machine verzorgd, die bijdragen tot de overwinning van de zwaartekracht, maar ook alles wat voor de gezondheid van de ingezetenen van belang was. Zo werd b.v. de ademlucht, ter verversching en verwarming, met behulp van verschillende ventilatoren door luchtschachten over chemische stoffen geleid die het uitgeademde koolzuur absorbeerden, terwijl de verbruikte zuurstof uit de flessen toestroomde. De verwarming van de lucht gebeurde in de machinekamer, waar tijdens de atoomsplitsing een geweldige overvloed aan warmte naar buiten straalde.

Nu kon de hoogte niet meer zo eenvoudig bepaald worden, want de hoogtemeter, die de afstand van de aarde overeenkomstig de luchtdichtheid aantoonde, had hier boven al lang zijn dienst geweigerd. Voortaan moest men de hoogte eerst naar de verkleining van de horizon van de aarde meten, en later, als de aarde voor het oog al een bol geworden was, bepaalde men de gezichtshoek waaronder de aardbol verscheen. Omdat de doorsnee van de aarde bekend is, was de berekening van de afstand naar de gezichtshoek niet moeilijk.

Sedert een poos hanteerde Felix nerveus zijn apparaten.

‘Iets nieuws in het heelal?’ vroeg Walter, terwijl hij zijn armen om zijn lichaam sloeg, want de temperatuur steeg maar langzaam.

‘Misschien. Hou eerst eens op met je vleugelslag en schrijf wat voor mij op.’ Getallen klonken door de kamer, terwijl Felix door de spectroscoop keek om de chemische gesteldheid te onderzoeken van de gassfeer buiten, die in een glazen buis door electriciteit van hoge spanning lichtgevend gemaakt was.

‘Ha, de geleerden hebben toch gelijk met hun bewering dat een laag ozon van 50 kilometer hoogte de aarde omgeeft. We bevinden ons werkelijk in een heel dunne ozonsfeer. Ook de hoogte zal wel ongeveer kloppen.’ En na een poosje voegde hij er docerend bij, terwijl hij als naar gewoonte zijn potlood heen en weer zwaaide: ‘Weten jullie ook dat er zonder deze laag ozon geen levend wezen op aarde zou kunnen bestaan?’

‘Ik kan me niet voorstellen, in hoever ozon op zo'n hoogte invloed zou kunnen hebben op het leven op aarde’, zei Peter een beetje uit de hoogte, want de belerende toon van zijn broer ergerde hem steeds. ‘Dat zal wel een van die hypothesen zijn die men morgen reeds over boord werpt. Ozon is toch niets anders dan een soort zuurstof en die hebben we beneden toch genoeg.’

[p. 29]

‘Eerst zal ik je vertellen dat ozon een wijziging is van zuurstof, waarvan de moleculen drie-atomig in plaats van twee-atomig zijn, zoals bij de gewone zuurstof. Voor 't overige verzoek ik je als levenswijsheid te noteren, dat men een zaak pas beoordeelt als men ze kent. Hierboven is het ozon een soort politie, doordat het de zonnestralen met korte golven verslindt, die anders alle levende wezens dood zouden maken. Denk je dat ik voor niets zo lang proeven bleef doen, om voor de ruiten van ons vaartuig glas te vinden dat, naast andere eigenschappen, ook de ongewenste en gevaarlijke stralen opslorpt, waarvan er in het heelal daarbuiten misschien nog heel onbekende soorten rondwaren? Mijn registreerapparaat, dat de intensiteit van de cosmische straling aanwijst, heeft al op 5000 meter hoogte de tienvoudige waarde aangewezen tegenover de stralenintensiteit op aarde, en nu zijn we al aan het vijfhonderdvoudige van de waarde op de grond.’

‘Kan mij iemand zeggen, waar deze straling vandaan komt? Komt ze misschien uit de zon?’ wou Peter weten.

‘Ik zou het niet denken, want de sterkte van de straling verandert ook 's nachts niet’, verklaarde de astronoom. ‘De wetenschap vermoedt dat de stralen ontstaan op de ‘nieuwe sterren’ die maar om de duizend jaar optreden, en die binnen enkele dagen van onzichtbare, helderfonkelende sterren worden. Bij deze wijzigingen gaat het om de ongewone uitbarstingen van energie in het heelal.’

‘Maar hoe neemt deze straling op grote hoogte zo enorm toe?’

‘Omdat het grootste deel er van in de atmosfeer wordt tegengehouden’, zei Felix weer. ‘Alleen de energierijkste stralen dringen door tot de aardoppervlakte, ja, deze gaan zelfs nog verder en kunnen in mijnen of in zeeën tot op een diepte van 250 meter waargenomen worden. Zoals ik nu al kan merken, schijnt de straling hier boven een heel andere samenstelling te vertonen dan op de aardoppervlakte, omdat...’

‘Hé, wat is dat?’ De astronoom onderbrak Felix en ging dicht bij de glazen wand staan om beter te zien. Een flikkerende, groengele stralenbundel vloeide buiten als een sluier aan flarden door het nachtelijk donker. Soms was hij minder helder, dan flakkerde hij weer op, kreeg de vorm van een fladderend lint dat beurtelings groen, geel en oranje werd en ten slotte purperrood schitterde.

Felix sprong naar zijn apparaat, draaide aan schakelaars en hing met zijn ogen aan wijzers die onregelmatig begonnen te slingeren. Peter en de astronoom stonden met platgedrukte neus tegen de ruit

[p. 30]

en bestaarden sprakeloos het fenomeen. Na enkele minuten stortte de hele lichttover in elkaar en verdween.

‘Wat zeg jé daarvan?’ vroeg Peter opgewonden. ‘Het zijn net spoken in nachthemd.’

‘Poollichtverschijnselen, kerel. Van het Noorderlicht heb je al wel gehoord, niet? Nou, hierboven heb je de fabriek van de verlichting voor de Poollanden. Eigenlijk zijn het niets anders dan electronenstralen die uit de zon komen en de dunne gassfeer hier doen schitteren. Het is de natuurkundigen gelukt, deze verschijnselen in het klein kunstmatig na te bootsen in het laboratorium. Dus geen drukte daarover.

Toen Peter zich weer in zijn stoel liet vallen stond de chronometer op 0 uur 40 minuten. Het eerste halfuur van de tocht was voorbij. Felix noteerde juist 100 kilometer hoogte, 300 kilometer snelheid per uur, een temperatuur van - 273 graden en sporen van een zeer dunne waterstofsfeer. Met toenemende snelheid vluchtte het wereldschip van Moeder Aarde weg en stormde op de maanbaan toe. Drie waaghalzen van mensen verbraken de aardse banden en begaven zich in de onbekende oneindigheid.

De blinde Passagier

De uren verliepen. Peter wachtte met ongeduld op de zonsopgang. Te 4 uur 30 had het vaartuig een weg van bij de 3500 kilometer afgelegd. Onmiddellijk nadat de laag gas rondom de aarde overwonnen was, hield Felix het tempo constant. Peter haalde een kalender uit zijn zak en stelde vast: zonsopgang op 15 Juli, 4 uur 34 minuten. Zo'n buitenkans mocht hij niet laten ontglippen, de aanblik van een zonsopgang uit deze gezichtshoek. Eigenlijk kon men dat niet eens een zonsopgang noemen, want de aarde was hier niet meer als een vlakte te zien die door een horizon omlijst werd, maar als een rond, zwart vlak, dat er aan de sterrenhemel uitzag als een donker hol. Kwart voor vijf was er nog steeds niets van de zon te zien; alleen een zwak schemerlicht glom aan de oostelijke rand van de bol en zwol heel langzaam. Telkens weer ging Peter naar een van de glazen prisma's, die aan de buitenkant van de ruiten waren aangebracht en die dat deel van de hemel lieten zien, dat in de rug van het vaartuig lag.

De astronoom hield Peter een poos in 't oog en zei toen, een beetje spottend, dat het later de moeite zou lonen een kalender uit te geven die niet alleen voor de aarde als standplaats zou gelden, maar ook voor de exprestreinen naar de maan en terug.

[p. 31]

‘Hoe zo?’ vroeg Peter, ‘och ja... o domkop die ik ben, daaraan heb ik helemaal niet gedacht, dat we de wenteling van de aarde nu niet meer meemaken. Maar in dit geval blijven we dan, tot bij onze komst op de maan, in de schaduw van de aarde en is het altijd nacht. Dan waren we toch beter bij dag gestart...’

‘Geen zorgen, de zon verschijnt enkel wat later achter de aarde, want ons vaartuig maakt als deel van de aarde nog steeds de wenteling van haar as mee. Maar je kunt je wel voorstellen dat de weg van het vaartuig om het middelpunt van de aarde langer wordt, naarmate we ons meer van dat punt verwijderen, terwijl de rotatiesnelheid natuurlijk dezelfde blijft, zoals we ze aan de aardoppervlakte in ons droegen. Als gevolg daarvan zullen we met het oog op de asomwenteling van de aarde steeds meer achterblijven. Maar, zijn we eenmaal uit de aardschaduw, d.w.z. zien we de zon, dan blijft ze tijdens onze hele reis aan de hemel en is het ononderbroken dag.’

Vol verwachting bekeek Peter de sikkelvormige lichtschemer aan de rand van de aarde, hoe hij steeds breder werd tot eindelijk de gouden dagster verscheen. Maar wat was dat? Ofschoon de zon zich nu snel van de aardrand verwijderde en met een voor aardbewoners onvermoede helderheid straalde, bleef de hele hemel pikzwart en de sterren waren duidelijk zichtbaar. Het deel van de aardbol, dat naar de zon gekeerd was, zwom in een stralenkrans van zuiver zilver. Een indrukwekkend en wonderlijk gezicht, waar de drie mannen aan de observatieprisma's van genoten.

Plotseling gebeurde er iets onverwachts. In het midden van de stuurhut stond een vreemde man, die lichtjes zijn keel schraapte en onbevangen rondom zich keek. Bij alle drie was de verrassing zo groot, dat niemand een woord kon uitbrengen. De man was groot, slank, had een lang, scherp getekend gezicht en kon zowat dertig jaar oud zijn.

Eindelijk brak de vreemde het stilzwijgen en er speelde een lichte glimlach om zijn mond: ‘Neem me niet kwalijk, Heren, dat ik hier zo onverwacht en ongemeld binnentreed. Mag ik me even voorstellen. Mijn naam is Werber, ik ben van het Sperwer-Persbureau. Trekt U zich alstublieft helemaal niets van mij aan. Ik zal me als zwijgend waarnemer heel bescheiden op de achtergrond houden.’

Felix kwam het eerst tot zichzelf. ‘Hoe bent u hier verdorie binnengekomen? En wat moet u hier? Meent u dat we een plezierreis maken?’

‘U vraagt veel dingen tegelijk, Meneer. Ik wil u alles achter elkaar mededelen. Ik ben hier binnen gekomen door de enige deur die er

[p. 32]

is, en dat twee uur vóór u zelf. Ik heb het me beneden tussen de flessen met zuurstof, direct gemakkelijk gemaakt om u bij de voorbereiding van de start niet te storen. Wat uw tweede vraag betreft, ik heb dezelfde bedoeling als u, ik wil namelijk ook naar de maan toe. Ik geef me er wel rekenschap van, dat het niet is zoals het hoort om zonder reisbiljet binnen te stappen, maar ik was bang dat u er geen meer had, en bovendien meende ik later de tocht te kunnen betalen. Wat uw zinspeling betreft dat het geen plezierreis is, ik heb nooit aan de ernst van uw onderneming getwijfeld. Ik laat u ook weten, Heren, dat ik me, evenals u zelf, hier bevind om beroepsredenen.’

‘Dus bespionneert u mijn uitvinding?’ schreeuwde Felix opgewonden.

‘God beware me! Ik ben journalist. En dus kan ik u van het allergrootste nut zijn. Wanneer u, beladen met nieuwe ontdekkingen, in alle stilte terugkeert van de maan, dan zullen misschien een dozijn geleerden wat te horen krijgen van uw reis en de rest van de wereld helemaal niets. Uw fantastische reis was dan om zo te zeggen voor niets. Maar ik, Heren, ik zal uw heldhaftige tocht in het heelal wijd en zijd bekend maken. Ik heb relaties met de grootste bladen in alle landen, ik zal ze originele berichten zenden over de reis naar de maan en terug. U ziet dat het van mij afhangt, of de geschiedenis en de wetenschap u opnemen in hun annalen, of dat u weerkeert als onbeduidende vakspecialisten.’

Deze woorden deden Felix het bloed naar het hoofd stijgen: ‘Kerel, ik gooi je er uit, op staande voet'’ schreeuwde hij en hij deed een stap naar voren. Maar de indringer liet zich helemaal niet intimideren. Rustig en zakelijk bemerkte hij: ‘Ik geef toe dat ik dit gevaar voorzien heb, maar het zal voor u bij een bedreiging blijven, want als u uw ramen opent, dan verlaat de lucht in een wip uw gondel en de hele expeditie is... naar de maan.’

‘Ja, dat denkt u maar. We zullen u niet uit het raam gooien, maar door sluizen heen, begrepen?’

‘Helaas neen.’

‘Kijk dan even hier. Daar in de wand is een kamertje gebouwd. Je kunt er in van uit de stuurhut, door deze luchtdicht sluitende glazen deur; die deur daarbinnen staat in verbinding met de buitenwereld. Ik open dus deze deur, ik gooi u in de kamer en sluit u op. Door middel van een electrische regeling doe ik dan de buitendeur open en u sterft een drievoudige dood.’

‘Wat interessant’, zei de journalist bescheiden.

[p. 33]

[p. 34]

[p. 35]

‘Ja, hé? Op de eerste plaats moet u barsten, want buiten in 't luchtledige doet de druk van de lucht in u al uw organen springen. Ten tweede bevriest u direct bij een temperatuur van - 273 graden en ten derde zoudt u bij gebrek aan lucht stikken als u er tijd voor had. Hebt u dat begrepen?’

‘De aanschouwelijkheid van uw taal laat niets te wensen over, Meneer. Toch ben ik zo vrij aan uw bedoeling te twijfelen, want ik ken u als een rustig geleerde met morele kwaliteiten, die zeker geen mensenleven op zijn geweten zou willen nemen. Ja, u zou volgens mij niet eens de onbenulligste paragraaf van het strafwetboek kunnen overtreden.’

Felix was woedend. ‘Het strafwetboek geldt alleen op de aardbol. Hier hebben we een eigen regering en wetgeving. En als we morgen op Mars landen, dan zijn we daar aan het strafwetboek van de Marsbewoners onderworpen, onverschillig of moord een strafbare of een roemrijke daad is.’

‘Hou toch op met die onverkwikkelijke discussie’, kwam de astronoom er tussen. ‘U verstaat ons blijkbaar helemaal niet, Meneer...

‘Werber, berichtgever van het persbureau Sperwer...’

‘Ja, ziet u, Meneer Werber. Voor ons is het van belang dat onze reis naar de maan niet veel stof doet opwaaien. Waarom, denkt u, dat we onze tocht in het geheim voorbereid hebben?’

‘Dan zou een ander u niet voor zijn, denk ik.’

‘Welnee, we willen vermijden dat de wetenschappelijke ontdekking van mijn vriend, Doctor Stettler, voor vernielingsdoeleinden misbruikt wordt. Bovendien, ons experiment dient enkel de wetenschap, en we willen niet dat het een attractie wordt voor een publiek dat maar belust is op sensatie.’ En hij voegde er bij: ‘We zullen met u een afspraak maken op erewoord. U belooft me, Meneer Werber, na onze terugkeer op aarde te zwijgen over alles wat u op reis beleefd hebt, tot ik u daarvan ontsla. In dit geval zullen we u als passagier dulden. Bent u het daarmee eens?’

Werber scheen het niet te begrijpen. Zonder een woord ging hij in een hoek van de stuurhut zitten en probeerde een mensensoort te verstaan, die hij, als journalist, tot op heden nooit ontmoet had.

Dat is nu de Maan

De lezer die meer belang stelt in wat er met de mensen in ons verhaal gebeurt, dan in de voorvallen en de waarnemingen die de wetenschap vooruit helpen, zal over de verdere reis tot de aankomst

[p. 36]

op de maan niet al te veel vernemen. De astronoom was helemaal niet meer van zijn verrekijker weg te krijgen, want dank zij de afwezigheid van elke atmosferische beneveling en storing, zag hij met zijn bescheiden telescoop meer dan de heren bij de reuzeverrekijker op Mount Wilson. Peter die eerst ietwat mistroostig de taak van kok op zich genomen had, had na een dag al plezier in het koken en het bakken. Hij verdiepte zich in een lijvig kookboek, en was dan later uren in de keuken bezig met lekkernijen klaar te maken. Werber, de man van de krant, rumoerde onder vrolijk gefluit met camera en potlood door het hele vaartuig, fotografeerde, vrij van alle wetenschappelijke kennis, alles wat hem onder de ogen kwam, en noteerde elk voorvalletje van het menu, van het eerste ontbijt tot de kleur van Felix z'n pyjama. Omdat er geen nachten meer waren, sliep ieder wanneer hij er zin in had. Behalve de journalist, moest er echter steeds een man aan het toestel op de uitkijk zitten.

De tiende dag was de maan al heel wat genaderd. Ze stond nu, driekwart door zon belicht, even groot aan de hemel als de aarde. Nu was ze geen schijf meer, maar een plastische bol waarop de kratervormige bergen duidelijk te zien waren.

De dag daarna begonnen de stoornissen in de gezondheid, waar Felix bij het begin van de tocht al bang voor geweest was. Eerst klaagde de astronoom over voortdurende sterke hartkloppingen en ademnood. Hij bleef op, zijn veldbed liggen, omdat hij zich nog het best voelde, als hij lag.

De oorzaak van deze stoornissen lag in de eigenaardige en onbeschrijflijke toestand, die er voor de passagiers ontstond, doordat het vaartuig zich steeds meer aan de aantrekkingskracht van de aarde onttrok en weldra in de aantrekkingskracht van de maan raakte. Alle dingen en natuurlijk ook de reizigers zelf, verloren hun zwaarte. Eerst verwekte deze gewichtsvermindering een zeer prettige gewaarwording. Peter vond het buitengewoon leuk om van uit de keuken, met een lichte sprong, over de schacht tot in de stuurhut te springen, waarbij hij, zonder te morsen, de volle soepterrien op één vinger voor zich uit balanceerde. Het was of hij behaaglijk op de lucht zwom; hij bewoog zich als in een vertraagde film. Je had het gevoel in een gevuld aquarium te zijn, zonder echter de weerstand van het water te merken.

De twaalfde dag bleef ook de soepterrienacrobaat liggen, zoals de journalist Peter nu noemde. Hij klaagde over een gejaagde pols, oorsuizen en pijn in al z'n ledematen. Het hart, dat op aarde een bloedmassa van ongeveer 5 kilo door het lichaam moest pompen, is op

[p. 37]

die taak berekend en verhaastte nu natuurlijk de omloop, zodat de longen niet voldoende zuurstof konden opnemen. Felix, die eveneens onder de toestand leed, en bovendien razende hoofdpijn kreeg, beet zijn tanden op elkaar, vermeerderde het zuurstofgehalte van de lucht en verhoogde het tempo. Alleen voor de journalist scheen het gebrek aan zwaarte niet veel te betekenen. Wel geluimd bond hij een schort voor en verving Peter in de keuken. Bovendien ontpopte hij zich als een uitmuntend ziekenverpleger, wat een eind maakte aan de vijandelijkheden tussen hem en Felix.

Gelukkig duurden deze ongemakken maar zo lang, tot het vaartuig de veertiende dag definitief in het gravitatieveld van de maan geraakte en bijgevolg door deze aangetrokken werd. Nu keerde Felix het hek van het wereldschip naar de maan toe en begon de angstwekkend toenemende snelheid te remmen door de terugstoting van de machine tegen de aardsatelliet te richten.

Intussen had de maan, die nu bijna helemaal verlicht was, enorme afmetingen aangenomen. Ze strekte zich stralend uit over een groot deel van de hemel. Nu stonden ze alle vier voor de ramen in de stuurhut te kijken naar de talloze ringgebergten, kraters, rimpels en vlakten die steeds meer naderden. Het eigenaardigste was wel dat er zich geen blauwe hemel boven de helderverlichte maanhorizon welfde, maar een fluweelzwart firmament waarop ontelbare sterren als diamanten flonkerden, een bewijs dat de maan zonder enige atmosfeer is.

‘Zijn daar ook levende wezens?’ vroeg Peter en hij keek vol verwachting toe of er niets bewoog tussen deze steenmassa's.

‘Waarschijnlijk niet’, zei de astronoom. ‘Het zouden dan al wezens moeten zijn die zich door een andere organische bouw aan de toestanden van dit klimaat aanpassen. Zoals je al van hier kunt merken, is er op de maan niet alleen geen lucht, maar ook geen water. De schrille lichtreflexen op de plaatsen waar de zon schijnt en de diepe harde schaduwen wijzen op een ontbreken van een atmosfeer. Daarbij komt nog, dat de kant van de maan, die naar de zon gekeerd is, een temperatuur bereikt ver boven 100 graden, terwijl de temperatuur op de nachtzijde diep onder 50 graden beneden nul zakt.’

‘Hoe dat? De maan is toch ongeveer even ver verwijderd van de zon als van de aarde.’

‘Op de maan duurt een dag geen 24 uur, zoals bij ons, maar twee weken. Gedurende deze tijd van voortdurende zonneschijn, die door de afwezigheid van een atmosfeer veel intenser is dan op aarde, wordt de oppervlakte heel sterk verhit, maar in de nacht, die ook twee weken lang duurt, wordt deze hitte ongehinderd over het heelal uitgestraald.’

[p. 38]

Nu ze zich nog maar enkele kilometers boven de maanoppervlakte bevonden, had Felix de machine zo geregeld dat het vaartuig, zonder van hoogte te veranderen, in een grote draad rondom de maan ging voor zover die door de zon verlicht was. De astronoom vergenoegde zich niet meer met het waarnemen door de verrekijker, maar richtte de objectieven van zijn fotografische en kinematografische toestellen op het maanlandschap. Die toestellen waren buiten de wanden van het vaartuig opgesteld en konden electrisch werken.

‘Kijk’, begon Felix nu, om uit te leggen wat ze zagen,’ deze grote, grauwe vlakte, waar we nu over vliegen is een meer. Vroeger heeft men deze vlekken, die eigenlijk grote vlakten zijn, voor meren gehouden, daarom noemt men ze nog steeds zo. Daar aan de horizon duikt net zo'n typisch ringgebergte op, zoals ze op aarde niet bestaan. Bekijk daar die ringvormige wal eens, waarin een diepere vlakte ligt met nog een kleine berg er in. De randwal stijgt hier in verschillende terrassen op en af, waartussen je diepe kloven kunt zien. En nu stort de wal diep in de krater neer.

Aan de overkant zie je een grote vlakte, het is eigenlijk maar een klein meer dat door een lage randwal ingesloten wordt. De binnenvlakte is bijna volkomen effen, slechts hier en daar wordt ze door een kleine krater bezet. Nu zijn we net boven zo'n krater, dat diepe hol dat je ziet heeft een doorsnee van wel enkele kilometers.’

‘Zeg, Felix, zijn al deze maanbergen door vulkanische uitbarstingen ontstaan?’

‘Daarover zijn de geleerden het nog niet eens. Over het ontstaan van de kraters en de randgebergten bestaan er allerlei gissingen, waarvan de ene al vernuftiger uitgedacht is en meer overtuigend werkt dan de andere. De een verklaart het ontstaan van bergen door het inslaan van meteoorstenen die door de maanmassa aangetrokken worden, een andere hypothese beroept zich op de werking van eb en vloed, in de tijd dat de maan nog gloeiend vloeibaar was en pas vast aan het worden, en zo verder.’

‘Daar zien we iets heel eigenaardigs: bekijk die schitterend witte streep die van dat ringgebergte daar een heel eind rechtlijnig in het landschap uitloopt. Je kunt deze strepen ook heel goed zien van op aarde en men veronderstelt dat ze uit as bestaan die vroeger, toen de maanvulkanen nog in werking waren, van daaruit door winden werd verder gedreven.’

‘Wat is dat hier wel; het ziet er uit als een diepe stroom...?’

‘Het is geen stroom, maar een geweldige bergkloof, zoals er veel bestaan op de maan. Waarschijnlijk zijn ze door inkrimping van de

[p. 39]

bodem door de kou van het heelal ontstaan. Aan de overkant kun je zien, hoe deze kloof zelfs midden door een krater gaat.’

‘Kijk, nu gaan we over een bergketen die helemaal op die van onze aarde lijkt; behalve dat er geen water stroomt in de dalen. Je zou best kunnen denken dat we in een Alpenlandschap waren, vind je niet? Sneeuw hebben we hier natuurlijk niet.’

Zo ging Felix verder met zijn verklaringen waarbij hij slechts met één oog naar het landschap mocht kijken, terwijl hij met het andere moest letten op de regeling van de machine, want de astronoom was niet weg te krijgen van zijn fototoestellen. Toen de rondreis bijna ten einde was, kwam het er op aan, een landing te proberen.

Volgens het programma zouden ze landen binnen in het grote ringgebergte ‘Copernicus’. Nadat ze boven de vlakte in het ringgebergte gekomen waren, zette Felix de beweging stop en liet de drie steunpijlers uit de zijden van de wanden neer, die voor de landing dienden. Nu daalde het wereldschip langzaam als een ballon, terwijl het gas door de ventilatieklep ontsnapte.

Een lichte schok was het teken dat ze zich op de reusachtige vlakte in Copernicus bevonden. Peter had van te voren al drie eigenaardige uitrustingen uit de voorraadkasten gehaald die voorzien waren van ademhalingstoestellen en er uitzagen als duikerpakken. Felix, de astronoom en Peter trokken nu de rubberpakken aan, die bestonden uit een samenhangend omhulsel met broek en schoenen, mouwen en handschoenen. Alleen was er aan de hals een wijde opening met een metalen ring om er in te glijden. Toen gaf Felix nog enkele korte aanwijzingen, zette zijn helm op en bracht het ademhalingstoestel, dat er mee verbonden was, in werking.

‘En ik dan?’ jammerde de journalist die ongeduldig stond te trappelen. ‘Als vertegenwoordiger van pers en publiek komt het mij toe er bij te zijn, om officieel van onze satelliet bezit te nemen.’

‘Kletspraat,’ schreeuwde Felix door het raampje van z'n pak en hij gleed met zijn twee kameraden in de sluiskolk die hij behoedzaam afsloot. Hierop opende hij een klep waardoor de lucht in de kolk sissend naar buiten in het lege heelal ontsnapte, terwijl de rubberpakken bol en gespannen gingen staan als ballons. Felix wachtte een ogenblik voor hij de buitendeur van de sluiskolk opende. Met behulp van sporten, die aan de buitenkant van het vaartuig bevestigd waren en een ladder naar beneden vormden, daalden de drie op de maanbodem.

Glasachtig donker gesteente bedekte hier de maanoppervlakte, soms onderbroken door lichtere vlekken verpulverde as. Het vaartuig was midden in een wijde vlakte gedaald, waar zich drie bergen van zowat

[p. 40]

600 meter hoogte, in rechte lijn verhieven. Rondom de horizon stonden geweldige bergmassa's die, hoewel ze 4000 meter boven de vlakte uitrezen, door de grote afstand maar een smalle streep leken. De eerste taak was nu, de materiële samenstelling van de maanoppervlakte te onderzoeken en uit te zien naar eventueel plantaardig en dierlijk leven. Ze hadden rubberzakken bij zich en begonnen met een hamer stukken van gesteenten af te slaan en als monsters te verzamelen. Roodbruin porfier, ingezet met kwartskristallen en veldspaat, was hier overheersend. Dan weer troffen ze liparietachtig uitvloeiingsgesteente aan met puimsteen en groenschitterende zwavelkristallen. Verder op was de bodem met granietachtig magma doorspikkeld of met hyaliet, een opaalachtig mineraal. Dit alles zag er uit als een troosteloze rotswoestijn. Of het bij de fluweel- of stofachtige omhulsels van menig gesteente ging om microscopisch kleine levensvormen of alleen om asdeeltjes van vroegere vulkanische uitbarstingen, moest een later laboratoriumonderzoek uitmaken.

De bodem straalde een angstwekkende hitte uit, zodat de bezoekers zich al gauw in het vaartuig moesten terugtrekken. Een grotere afstand kon men trouwens niet te voet afleggen, daar de rubberpakken het marcheren belemmerden, hoewel de mindere aantrekkingskracht van de maan het lichaamsgewicht zesmaal kleiner maakte dan voorheen.

Kort nadien bracht Felix de motor weer op gang en liet hij het vaartuig langzaam stijgen, om elders op de maan nog tweemaal te landen, een keer in het midden van het ‘Mare Imbrium’, en verder op de andere bergketen, die genoemd wordt naar de ons vertrouwde Alpen. Bij elke landing werden steenformaties onderzocht en monsters meegenomen.

De Ramp

Over de terugtocht, die begon op de zestiende dag na het vertrek van de aarde, tot het tijdstip waarop we de draad van ons verhaal weer opnemen, valt niet veel te berichten. Moeder Aarde, die op de heenreis het vaartuig de rug had toegekeerd, straalde nu steeds groter aan de donkere sterrenhemel. Ditmaal bereikte men een veel grotere snelheid, omdat het kleinere aantrekkingsveld van de maan vlug overwonnen was en de zwaartekracht van de aarde na korte tijd al op het vaartuig begon te werken. Bij de overgang van het ene gravitatieveld in het andere waren de lichamelijke stoornissen nu ook niet meer zo erg als bij de heenreis.

[p. 41]

Toen ze nog maar 10000 kilometer van de aarde verwijderd waren, richtte Felix de terugstootwerking van de motor tegen de aarde, om de valsnelheid te verminderen en bijtijds te kunnen remmen. Er kwamen al zeeën en vastelanden te voorschijn, gedeeltelijk in wolken gehuld. Daar, op het laatst, 600 kilometer van de aarde, gebeurde het vreselijke. Een geweldige stoot deed het hele vaartuig wankelen en wierp binnen alles wat niet nagelvast was, in wilde chaos door elkaar. Felix, die aan het stuur zat, werd tegen een glasruit geslingerd, waarbij de druk van de botsing hem een ontwrichte arm bezorgde. Ook de anderen waren van hun plaats geworpen en hielden zich hulpeloos vast waar zich een steun bood. Het vaartuig draaide nu als een tol langzaam om zichzelf, zodat nu de bodem en dan weer het gewelfde dak naar de aarde gericht was, terwijl alles wat de stoot had losgerukt langs de wanden rolde. De machine was echter weer aan't gonzen.

‘Wat is er gebeurd?’ riep Peter verschrikt, die van uit de keuken langs de schacht kroop en nu het hoofd in de stuurhut stak,

‘Waarschijnlijk op een meteoorsteen gebotst’ mopperde de astronoom.

‘Verdorie, moest die rommel van het grote heelal nu net op onze baan terechtkomen?’

‘Stil!’ schreeuwde Felix, en hij fronste zijn voorhoofd. ‘Horen jullie dat, de machine staat stil. Ik moet direct naar beneden in de machinekamer. Als ik niet dadelijk het defect in orde krijg slaan we in enkele ogenblikken te pletter tegen de aarde.’

Kreunend van pijn werkte hij zich met zijn gezonde arm door de schacht, terwijl hij zich aan de laddersporten vasthield. Hierbij werd hij door de beweging van het vaartuig heen en weer geslingerd. Eindelijk was hij bij de loden bodem gekomen. Hij slaagde er in deze door een hefboomdruk te laten zakken en drukte zich nu met rug en benen in het kamertje onder de loden bodem vast zo goed het ging. De andere drie klampten zich boven in de stuurhut aan de leuning vast, en zagen, hoe hij met moeite een stalen plaat demonteerde en de toestellen daar onderzocht.

‘Kan ik je daar niet helpen?’ schreeuwde Peter in de schacht.

‘Neen, maar zet boven de hefboom aan de schakelkast op volle vaart!’

Nauwelijks had Peter ingeschakeld of de machine kwam met luid gehuil weer op gang. Op hetzelfde ogenblik voer er door Felix in de machinekamer een schok als van de bliksem. Dan viel hij, daar het vaartuig in zijn cirkelende beweging net op zijn kop stond, door de schacht in de stuurhut. Zijn gezicht en handen waren blauw uitgesla-

[p. 42]

gen. De straling van de atoomsplitsingsmachine had hem gedood. Intussen kwam de aarde steeds nader.

‘Vooruit, naar het schakelbord!’ schreeuwde de astronoom boven het gehuil van de machine uit. Op handen en voeten kroop, trok en wrong hij zich tot bij de schakelaars, klampte zich daar met een been en een arm vast en probeerde, door regeling van de terugstootwerking van de afzonderlijke uitlaatbuizen, de wenteling van het vaartuig te doen ophouden en het hek naar de aarde te keren. Het gelukte hem. Het kantelen vertraagde en hield op. Maar, ondanks de volle terugstootwerking van de machine, verminderde de snelheid van de val naar de aarde maar langzaam. Met nog grote snelheid naderden ze de aardoppervlakte die nu met een dichte wolkenlaag bedekt was.

‘Doe als ik!’ beval nu de astronoom. Hij klauterde naar de slaapkamer, wierp zich op een van de veldbedden en haakte zich met alle geweld in de matras vast. De anderen hadden het begrepen en deden hetzelfde. Na bange seconden volgde een tweede, veel erger schok, het neerslaan tegen de aarde.

De Redding

Toen Peter weer bij bewustzijn kwam moest hij braken. Hij kroop uit het hol, dat zijn lichaam bij de terugstuit in het bed gedrukt had. Hij tastte naar de lichtschakelaar die hij na een poosje vond, want de slaapkamer lag nu zo, dat de ene wand de vloer uitmaakte. Nu zocht hij naar zijn metgezel. De astronoom lag in een hoek van de kamer nog steeds in de matras gedrukt. Hij ademde nog, maar bloedde hevig uit een hoofdwonde. De journalist lag in een andere hoek van de kamer, sloeg even zijn oogleden op, toen Peter hem aanraakte.

‘Hoe gaat het met U?’ vroeg Peter, maar hij kreeg geen antwoord.

‘Een wonder dat we nog leven’, zei Peter luid. Hij ging in de stuurhut die, zoals het hele vaartuig, ook op haar kant lag. Ook hier kon men licht maken. De ruiten waren heel. Hij drukte zijn gezicht tegen het glas en keek naar buiten. Eerst zag hij niets dan duisternis. Toen zweefde er een lichte sluier langzaam tegen de ruit, hij verwijderde zich weer, kwam dichter en nu herkende hij duidelijk de omlijning: het was een geschubde vis. Het wereldschip was in zee gevallen. Toen Peter z'n hoofd ophief zag hij duidelijk een groene schemer van het daglicht door de watermassa die boven het vaartuig lag. Hij ging op het omvergeworpen schakelbord zitten en overdacht een poos de nieuwe situatie. Hij voelde zich bepaald onwel. Daarom ging hij naar

[p. 43]

de keuken, zocht een fles en dronk. Toen ging hij met de fles weer in de slaapkamer.

De astronoom had zich opgericht en bond een zakdoek om zijn voorhoofd. ‘Waar zijn we verdorie beland?’ vroeg hij en onbewust vertrok hij zijn mond tot een lach. ‘Goddank dat we leven. Had je dat de laatste ogenblikken voor de botsing geloofd, Peter?’

‘We zijn nu op de bodem van de zee’, zei Peter kort. ‘Wil je een slok?’

‘Wat?... Waar zijn we?’ De astronoom 'rolde naar de stuurhut, ging tegen een raam zitten en staarde lange tijd in de duisternis buiten. Ten slotte zei hij: ‘Er is geen onmiddellijk gevaar voor ons, Peter. We hebben voor veel weken zuurstof en voor maanden levensmiddelen. Misschien vinden ze ons als we het goed inkleden.’

Zeven en twintig dagen lang bleef de overlevende bemanning van het gestrande wereldschip onder de zeespiegel. Hun bestaan was één voortdurend wachten op redding. De astronoom meende, op grond van de aardstand bij het dalen, dat het vaartuig in de Atlantische Oceaan gevallen was.

De dag van het neerstorten viel hun de pijnlijke taak ten deel het lijk van de verongelukte ingenieur toe te vertrouwen aan de golven. Zijn broer naaide hem in een zak en zette hem door de sluis buiten boord. Daarbij deed de astronoom een gebed. Peter snikte luid toen hij de zak buiten het vaartuig langzaam zag wegdrijven.

Nadien gingen Peter en de astronoom aan 't werk; ze zochten het grootste blik uit de voorraadkamer, verfden het rood en deden er een geschreven bericht in, dat drie overlevenden van een onderzeeër op deze plaats op de bodem van de zee, op redding wachtten. Het blik werd zorgvuldig gesoldeerd en van een vlag voorzien. Bovendien werd er een lange dunne kabel aan vast gemaakt. Dan werd deze boei door de sluiskolk naar boven gelaten, tot het losser worden van de kabel bewees dat ze aan de zeespiegel gekomen was.

Drie dagen wachtten de mannen zonder resultaat. De vierde dag trok Peter het rubberpak aan met de helm die op de maan gebruikt werd, en liet zich door de astronoom buiten boord zetten. Voorzichtig tastte hij langs de kabel, tot zijn hoofd boven het water uitstak. Een grauwe lucht en een oneindige watervlakte. Geen land aan de horizon. Peter bleef boven zwemmen tot hij uitgeput was van vermoeidheid en kou. Toen dook hij langs de kabel weer naar onder. Hij hoefde geen woord te zeggen. Het resultaat van de tocht stond op zijn gezicht te lezen.

[p. 44]

De tiende dag was de journalist af en toe buiten bewustzijn. Hij waande zich op de maan en zei onsamenhangende dingen tegen de maanbewoners, die in alle hoeken van het vaartuig schenen te zitten. Zo verging de ene dag na de andere. De astronoom en Peter bewogen zich zo weinig mogelijk om zuurstof te sparen. De zeven en twintigste dag, om 9 uur 's morgens vertoonde zich van boven een heldere lichtkegel. Geboeid keken ze allebei naar omhoog en bemerkten korte tijd nadien een duiker die zich langs de kabel naar onder bewoog. Deze scheen zeer verrast; zenuwachtig betastte hij met zijn lamp het vaartuig en staarde lange tijd onbeweeglijk door de ruiten naar binnen, toen hij zag dat er daar mensen in waren.

Dadelijk hadden de astronoom en Peter het rubberpak aangetrokken en hun helm opgezet die sinds de eerste dag klaar lagen. De journalist die rustig bleef zitten en er zich tegen verzette het vaartuig te verlaten, moest nu gedwongen worden om het rubberpak aan te trekken. Nu stormden ze naar de sluis en naar buiten, en gaven de duiker, die nog steeds verbaasd het hele schouwspel gade sloeg, een wenk. Boven aangekomen werden ze door veel handen in een duikerschip getrokken.

Het is te begrijpen dat de geredden in de eerste haven met duizend nieuwsgierige vragen bestormd werden. De astronoom deed een verhaal van een onderzeeër die hij speciaal voor het onderzoek van de diepzeefauna en -flora gebouwd had en die averij gekregen had. Peter beaamde alles wat de astronoom ten beste gaf en toen de journalist over een reis naar de maan begon, gaf men hem in doktershanden en werd hij in een gesticht gebracht.

Later, op de thuisreis, vroeg Peter de astronoom: ‘Zouden wij beiden een tweede wereldschip kunnen bouwen?’

‘Ik zou niet weten hoe’, antwoordde de astronoom. ‘Alle plannen liggen op de bodem van de Atlantische Oceaan en ik heb geen zin om terug te keren. Jammer voor de resultaten van het onderzoek die daar nu liggen te verrotten.’