Zwart goud

[p. 51]

Herfst

Nu striemt de herfst zijn roode blaren
en jaagt ze langs het starre glas
van 't raam, waarvóór zoo vele jaren
hun zwerftocht hielden... En nu staren
wij naar wat nog gister bloeiend was.

Een zomer ging, en wilde winden
zingen zijn stormig afscheidslied.
In 't boek dat wij nu af gaan binden,
zal elk zijn eigen bladen vinden -
herinneringen sterven niet.

Nu zweept de herfst door 't kermend loover,
steeds wilder slaan de blaren af,
tot straks de groote levensdoover
zijn starren blik zal zenden over
de aarde... als een eenzaam graf.

Maar wie van 't al den zin begrijpen,
den zin van weemoed en van smart,
die zijn niet zwak bij 't kille nijpen
en weten: nieuwe kiemen rijpen
veilig en diep in 't levend hart.