Zwart goud

[p. 52]

De colporteur

Als ik sta met mijn krant
gaat een volk langs mij heen...

Hoe ben ik alleen...
als een vuist met een vloek wordt geheven,
als een smalend gezicht z'n spotlach toont,
als een grijnsjood mij hoont.
Dit is dan het gif der misleiding
en de braakzucht der vuilen en vuilsten.
Dietschland... bevrijding!

Dietschland, uw volk...
men roemde het groot,
men heeft het rood,
men heeft het slap en laf gemaakt,
en 't is nu geworden
het kleine volk dat langs mij gaat,
het zielloos bewegen in deze straat,
het nest van gezwets, geklets en gepraat,
het stiekeme hinderen,
het meewarig lachje der nette meneeren,
het onwetend schelden van staatspartijkinderen.
Hoe ben ik alleen...

Maar neen, geen onzer mag bitter zijn,
geen onzer mag oordeelen... dit is onze strijd,
dit is ons lijden, de wrange pijn
om wat eens was - geen bitterheid
om wat is bedorven. Nog klopt er een hart,

[p. 53]

 

nog zijn er de luchten, de zee en het land,

 

nog zwoegt er de wind

 

en stormen de wolken,

 

nog graven zich groeven in voorhoofd en hand,

 

nog smeult er een brand in menig gemoed,

 

nog leven

 

de ziel

 

en de wil

 

en de gloed!

 

 

 

Dit beseffen doet mij verdragen,

 

want dit schuifelend volk

 

is het volk van mijn dreven,

 

zijn werkers, zijn boeren, zijn middenstand,

 

het volk van mijn land,

 

zijn stilten, zijn lachen,

 

zijn ernst, zijn gedachten, zijn streven -

 

niet ben ik alleen

 

in het zwoegen, het zorgen, het leven.

 

 

 

Als ik sta met mijn krant

 

gaat een volk langs mij heen...!