Zwart goud

[p. 50]

Beloften

Nog ligt er sneeuw in den hoek van den tuin,
verspreid om het gras, in rimpels en kerven,
nog dragen de boomen hun duistere kruin
naakt en verward boven 't triestige bruin
van de aarde, waarboven de kraaien zwerven.

Maar over den vlakken hemel trekt
een baan van licht zich, de laatste dagen,
en verschijnt daar een zon nu, die schaduwen rekt,
die trillende tongen tot leven wekt
om alles wat kil is en sneeuw te verjagen.

Graag wennen de oogen zich aan dezen gloed
en drinken den glans van dit prille beloven,
hier zendt de lente haar eersten groet,
het gaat met een vlaag door het kloppende bloed:
gráág, gráág willen wij thans opnieuw gelooven.

Gelooven de kracht, die den winter verbant,
die winnen zal over kwijnen en sterven,
gelooven dat straks, straks ons hart weer brandt!
... Al ligt nù nog sneeuw in den hoek van een land
en zijn er de raven, traag in hun zwerven.