Het kasteel van 's-Gravendeel

[p. 4]

In staat van verdediging.

Van lieverlêe begon
De Graaf nu toch te merken,
Dat het hoog nodig was,
't Kasteel eens te versterken,
Opdat geen inbraak meer
Gebeuren zou nà deze,
En men niet steeds moest zijn
In duizend angst' en vrezen.

Hij gaf daarom bevel,
Gewapend alle nachten,
Met schild en harnas aan,
De rovers af te wachten.
De deur gegrendeld,
't Slot goed nagezien
En met een zware balk
Gestut nog bovendien.

Het eeuwenoud' kanon,
Dat nimmer had gefaald,
De trots van 't voorgeslacht,
Werd voor de dag gehaald.
Daarbij de fijne neus
Van de getrouwe hond,
Die snuffelend' dag en nacht
Nu bij de hoofddeur stond.

‘Welk onverlaat voorwaar
Zou nu nog durven spreken,
Om in 't versterkt kasteel
Te trachten in te breken?’
Aldus de blijde Graaf,
Die zegevierend keek
En tranen van de wang
Zijner Gravinne streek.