|
| |
| |
| |
XI
Ik zou wel willen weten of er eenig mensch te wereld geerne verhuist, 't is te zeggen geerne van den zolder tot den kelder loopt om allen ouden brol samen te garen, zoo als oude cartonnen-doozen met alle soorten van onnoemelyke dingen opgepropt, koperen vyskens en ringskens; nagelkens, stopsels, vervuilde medecyn-fleskens, gebroken porcelein, beroeste sleutels, berdekens; oude stoven, yzeren buizen die nog ouder zyn; ontbiesde stoelen, vermolmde kaskens, bessemstokken, versletene borstels, bakskens vol stof en spinnekoppen, haekskens, muizevallen, gebroken manden; leelyke mantelstokken, waer nog lange nagels in steken, waer men zich aen kwetst en zyne kleederen aen scheurt, en dan geheele regimenten oude schoenen en laerzen die u daer staen aen te staren als waren ze nog vermoeid van de lange wandelingen die ze gedaen hebben, enz... Ja, ik zou wel
| |
| |
willen weten of er iemand ter wereld dit alles geerne te midden zyner keuken ziet staen, al moest hy nog niet mede helpen naer boven of beneden brengen.
't Is herfstdag en het regent blaeskens; de goten kunnen in tyds het water niet drinken en spouwen het van omhoog op de voorbygangers; de roosters der straet zyn versluisd, en voor menige deur staen er groote beken water waerin kleine jongens met bloote beentjes zich braef en bly verlustigen.
O! wat een heerlyk regentje voor iemand die het van achter de vensterruiten mag begluren.
By Hekels wordt de straetdeur dikwyls open en toe gedaen en daeruit worden groote vrachten beddegoed en meubels op eene kar geladen en by Tante Dina binnengebragt. Na wys beraed heeft men goed gevonden al te samen te woonen om de kosten der huishouding te verminderen. Fernandina schynt verrukt over deze verandering van zaken. Hekels heeft ze wel willen goedvinden en geeft, met groote statigheid, bevelen aen werkliên en huisgenooten tot het plaetsen der schryftafel, boekwerken en manuscripten. Frederika is bedrukt, de arme moeder, en alhoewel zy haer leed verkropt zoo veel het haer mogelyk is, kan men toch bespeuren dat zy bitter moet lyden; zy alleen heeft alles nauw uitgerekend en bevonden dat men met groote gespaerzaemheid moeite zal hebben om rond te komen.
Sedert hy kennis kreeg van het ongeval te Brussel en
| |
| |
sinds den roemvollen dag waerop hy zyne verzen ging voorlezen, schynt Hekels ook een weinig meer huishoudelyk gezind te zyn; want thands spreekt hy van een groot plan dat hy in het hoofd heeft om al de zynen weder gelukkig te maken.
Frederiksken, Lisa en Willem brengen het kleingoed over by Tante Dina en schynen byzonder in hunnen schik te zyn. Zy wyken nu en dan een weinig ter zyde met hunne vrachtjes om de kleine jongens te bewonderen, die in het morsige water over en weer spartelen. De bekoring wordt echter zoo dringend dat zy genoodzaekt zyn, hunne mandekens met kopjes en glazen gevuld, tegen den gevel van een huis te stellen en op een, twee, drie! te gelyk in het water te springen.
Het gevolg van dien sprong is byzonder noodlottig geweest aen Frederiksken die er lange nadien, uit oorzaek eener verkoudheid, kwade oogen heeft van behouden.
- ‘Zie, zuster, het doet my regt vermaek dat wy thands weder by elkander zyn,’ sprak Dina wanneer nu alles in orde was en de kinderen rustig aen het droomen waren; ‘zie, het doet my regt vermaek; wy gaen een goed kopje thée drinken, daermede zult gy geheel hersteld zyn. Maer wees toch eens vrolyk, Rika, waeraen denkt gy toch?’
- ‘Bekommer u niet om my, Dina; ik ben wel, zeer wel. Ik dacht daer zoo even dat het voor u niet zeer
| |
| |
aengenaem moet zyn, zoo in eens zulk een groot huisgezin te krygen.
- ‘Frederika, ik geloof dat gy wederom gaet beginnen met droeve dingen te zeggen..... zie, ik ga dan liever naer myn bed.’
- ‘Wy moeten toch eens met elkander spreken, zuster, het is noodig.’
- ‘Neen, neen, niet heden avond, Frederika, morgen; dan zullen wy met Hekels eens goed beraedslagen.’
- ‘Hekels kan by de beraedslaging zeer goed gemist worden, Dina; ik wilde liefst met u alleen zyn. Gy weet, met ons beider inkomen is het onmogelyk rond te komen. De kinderen kosten hoe langer, hoe meer, en..... ik zie er geen uitkomen aen... Wy zullen de meid wegzenden, ik kan zelve wel werken. Maer ach! als Hekels zoo veel geld blyft verteeren.....!’
- ‘Frederika, begin toch, in Gods naem, niet te klagen of ik ga heen... Ik stem met u overeen: wy zullen de meid wegzenden en wees gerust, het zal wel gaen. Zyn wy niet gezond, God dank? en de kinders, hoe bloeijend zyn zy niet! O, Frederika! al hebben wy eenige redenen tot droefenis, wy hebben er ook zoo veel tot verblydens. Ik wil ze u niet opnoemen, thands zyt gy te slecht gestemd.’
- ‘Gy bedriegt u, zuster, ik ben nu niet slechter gestemd dan gewoonelyk, maer wanneer ik aen de toe- | |
| |
komst denk, dan kryg ik soms eene koude rilling door de leden. Neen, wy kunnen er niet komen, het is onmogelyk. Daerom, Dina, luister eens goed;’ en de stoelen werden nader by elkander gebragt en er straelde zoete hoop en blyde moed uit Rika's blikken. ‘Luister eens goed, ik ga u zeggen wat ik heb gedacht. Indien wy eens weer eenen winkel openden? Ons klein handeltje van vroeger herbegonnen? Zeg, Dina, is dit niet goed gedacht? Ik voel my nog zoo jong! ja, wy zouden het beiden nog op goeden voet kunnen brengen.’
Fernandina bleef eene wyle ernstig nadenken, bezag hare zuster eenige stonden en dan gingen de zoete hoop en het vaste besluit in haer over. Lang, nog zeer lang spraken de zusters met elkander, en met een blymoedig hart en verjongden moed zagen zy weer het leven in
Wanneer Hekels later kennis kreeg van de zaek, maekte hy wel eenige tegenwerpingen maer het duerde niet lang; weldra zag hy zich, in verbeelding, aen het hoofd van een groot handelshuis, vóór eenen lessenaer gezeten, met eene pen achter het oor en vele inktplekken op zyn halfhemd.
De geheele winter door was men druk aen 't werk in het huis van Tante Dina: er moest nagezien, aengekocht, berekend en besloten worden; metsers en timmerlieden moesten het huis tot eenen winkel schikken en er werd niet weinig gezaegd en herzaegd, geplaetst en herplaetst, tot dat men eindelyk tot eenen goeden uitslag kwam.
| |
| |
Gedurende al dien tyd wandelde Hekels als eene droomende ziel tusschen het steengruis en de moortelbakken. Raedselachtige woorden kwamen, nu en dan, uit zynen mond en met vreemde gebaren wandelde hy soms het huis op en neêr. De beide vrouwen wisten niet wat te denken, maer waren destyds te zeer met hunne zaken bezig om zich lang met Hekels te bekommeren. Ziende dat men zich der moeite niet gaf hem te ondervragen, besloot hy dan zyn gemoed lucht te geven en alles te verklaren.
Op eenen morgen dan, wanneer allen gereed waren het ontbyt te nemen, kwam hy eensklaps voor den dag, geheel in zyne beste kleederen uitgedoscht, statig met den eenen arm vooruit en bevool eene volstrekte stilzwygendheid. Hy kwam eindelyk aen het verwonderde huisgezin aenmelden dat hy heden aen zyn groot prozawerk ging beginnen, dat hem zoo veel geld en roem moest aenbrengen, zoo veel dat iedereen er zou van verwonderd zyn. Zulk een reuzenwerk was er nog niet bedacht. Het zou eene uitgestrekte beschryving zyn van al wat er bestond, opgehelderd met verzen en zangstukken van allen aerd en van alle slach, en voor titel voerende: De Samenleving.
Wy zullen in het volgende hoofdstuk daer nog eens op terugkomen; want het is noodig dat de lezer wete op welke wyze onze vriend later den naem van volksschryver verkreeg; eenen naem dien hy wel zich zelven
| |
| |
toeëigende, maer welke toch zynen roem moest staven, en al andere schryvers, hoe groot ook hunne verdienste mogt wezen, ten onderen moest brengen.
Met de eerste dagen der lente opende vrouw Hekels haren winkel en het mogt wel een groot geluk geheeten worden dat alles zoo naer wensch afliep. Niet zoohaest was de ware te koop, bestaende uit fraeije kanten, witte goederen, lynwaed, enz., of de klanten boden zich in overvloed aen.
De beide zusters hadden altyd zoo eerlyk en zoo voortreffelyk met iedereen omgegaen dat al de brave lieden het zich tot eenen pligt rekenden dezelve in hunne poogingen te ondersteunen, en zich beyverden om hun de taek gemakkelyk te maken.
Zoo ging er een jaer voorby. De kinderen werden ook wyzer en schooner by elken dag die voorby ging, en ware het niet geweest van Frederiksken die nu voor goed kwade oogen kreeg, Fernandina had wel mogen zeggen dat zy nooit zoo gelukkig geweest was. Hekels, nu geheel ingekeerd, ging nooit meer uit, ten zy voor het aenkoopen der boeken die hy noodig had tot het voltooijen van zyn groot werk, en zat den geheelen zomer en den winter die er op volgde, neerstig aen het schryven. Frederika ging er moedig door met haren winkel en kreeg al hare vrolykheid van vroeger terug.
Mogt het nu zoo blyven! Mogt myne taek nu volbragt zyn, en mogt ik voor slot er by voegen: en zoo
| |
| |
leefden zy allen gelukkig tot dat zy stierven. - Maer neen, ik moet nog zoo veel vertellen en het ergste komt nog van achter. - Wapen u dan met moed en geduld, lieve lezer; men leest toch maer een mael het zelfde boek en, ma foi! zou de franschman zeggen, Hekels is toch een man der moeite weerd om er zich een weinig mede bezig te houden.
|
|
Auteursrechtvrij