|
| |
| |
| |
VI
't Is kermis, lieve lezer; ja, 't is kermis in de geboortestad. Zie eens het drykleurig vaendel dat op den kerktoren wappert. Dit is voor de kleine jongens het teeken, dat men op dezen dag taerten en rystpap gaet eten.
Voor de grootere gezellen is het iets meer: de speelman knoopt reeds zyne gebrokene snaren aen een. De roozekleurige lintjes zullen waeijen, de beentjes zullen draeijen, en vele jonge hoofdjes zullen op hol zyn.
Komt dan allen die de vreugde bemint; komt, en doet mede in de kermis. Waer jeugd is, is leven; waer deugd is, is liefde. Komt, en zingen wy samen: Leve de vreugd!
't Is eene heldere zon die den eersten kermisdag verlicht. Geen enkel wolkje is aen den hemel te zien. Ryk en arm, jong en oud, allen schynen zich in vreugde te baden. Kleine jongens, wier witte broek reeds van
| |
| |
's morgens met krieksap is geplekt, loopen als dolzinnig de straet over en weêr. Zorgvuldige huismoeders, die met haest eens het hoofd over de halve deur steken, wenschen elkander, om het eerst, eene goede kermis toe. Oude kwezelkens, die verdroogde zaedjes in den akker des levens, schynen op dezen zoo schoonen kermisdag hunne gewoonelyke styfheid te vergeten, roepen den gebuer eene malligheid toe, en zetten ook eens hunne muts op zyde. De kramers spreiden hunne tenten open, waerin, langs den eenen kant, suikergoed en lekkerkoek pryken, en langs den anderen kant, allerhande schoon speelgoed, zoo als houten popjes (o! ik zie ze daer nog voor myne oogen), met eene pluim op den kop, looden ringjes met eene bloem er op geschilderd, gele meulekens, kleine houten stoeltjens, naeikuskens met spiegelkens er in, hondekens die bassen, vogeltjes die krassen, en met honderde verrukkelyke wonderheden van dien aerd.
De ronkende draeikramen, waerop zooveel kans en zoo weinig winst is, zyn reeds een uer aen het riezen en aen het razen, dat het plezier is om hooren, en menige broekzak is reeds zonder klinkende munt; want het waegspel is verleidend voor kleine menschen, zoo wel als voor groote.
Tante Dina kwam in haren vollen vetten luister van de achtuermis. Haer voorschoot was vol suikergoed en korintebroodjes. Kleinen en grooten moesten immers
| |
| |
hunnen kermiskoek hebben, anders ware de goede ziel niet gerust geweest.
Vader Nicodemus zat reeds tot over de ooren in zyn fyn wit lynwaed wanneer Tante by hare zuster binnentrad. Daer was het een sissen en een braden en een koken en een smooken, dat men er het hoofd zou by verloren hebben. Rika liep Dina te gemoet met het goede nieuws, dat Mynheer de Pastoor met hen kwam eten. Dit was eene groote eer voor het gezin en de goede zuster begon ook eene hand aen het werk te slaen.
Aen al wie wil weten hetgeen er in bazin Hekels keuken, op den eersten kermisdag omging, laet ik het volgende hooren:
- ‘Ons Rika! 't konyntje brandt aen.’
- ‘Doe er een beetje water in...’
- ‘Och Heere! 't is zwart gelyk een kole.’
- ‘Tjoost wat gaen we nu doen?’
- ‘Is er peper in de boonen?’
- ‘Ja 't bazinne.’
- ‘Och! ons Rika; 'k heb er ook al in gedaen.’
- ‘Zyn dat nu dingen!’
- ‘Wie komt er daer in?’
- ‘'t Is 't koekebrood!!’
- ‘'t Is de taerte!!!’
- ‘Ons Dina! als gy nu weg gaet, kom ik nooit klaer met myn eten.’
| |
| |
- ‘Ja maer, ons Rika; 'k zweet hier te straf. Zie! daer vallen twee groote zweetdruppels van myn voorhoofd in de soepe. 't Is hier te bevangen!’
- ‘'t Wil ons ook al meê van daeg. Kom een beetje vroeg, Dina; dan kunt gy nog wat klappen met mynheer den Pastoor. Ik vrees dat Hekels niet op tyd zal te huis zyn. Hy gaet altyd een druppelken drinken achter de hoogmis. Menschen Gods! nooit kryg ik myn eten gereed.’
- ‘Heb maer goede koeragie, kind! 't zal wel gaen.’
Daermede trekt Tante Dina, al zweetende en hygende de deur uit.
Overigens was alles nog op den zelfden trant in het gezin; alleenelyk worden de kinderen, alle dagen, hoe ouder hoe schooner. Twee jaren zyn verloopen sedert ons laetste hoofdstuk, en ik ben er zonder pligtplegingen overgesprongen, lieve lezer; want hetgeen er tusschen dien gebeurde is byna der moeite niet weerd om verteld te worden.
Moeder Rika is nog immer frisch en wel te pas, alhoewel eenigzins magerder. Vader Hekels, in tegendeel, is vetter geworden, en zyn neus schynt nog eene hoogere kleur gekregen te hebben, hetgeen er hem ook meer dwaes nog dan voorheen doet uitzien. Sedert eenigen tyd heeft hy mede de behoefte gevoeld zyn hair van achteren naer voren te brengen: eene omstandigheid die ons doet vermoeden, dat hy niet veel kam- | |
| |
men meer zal verslyten om zynen toupet in orde te brengen.
Moederzorg en vadergezucht hebben nu en dan eens het hoofd in huis gestoken; maer zy zyn er weldra weêr uit vertrokken, door de tusschenkomst van Fernandina, wel te verstaen.
Mynheer de Pastoor, de goede herder der parochie, wiens grootste geluk bestond in het stichten der eendragt- en vredesbanden onder zyne parochianen, was gewaer geworden dat zyn oude vriend, de koster, het duerbaerste schaep zyner kudde, langzamerhand van den goeden weg begon af te dwalen.
Om te verhoeden hetgeen kon geschieden, namentlyk: dat de grypende wolven het oude schaep verslonden, sprak hy nu en dan een gemeenzamelyk woord met Nicodemus, en zou nu, op den eersten kermisdag, vóór of ná het eten, hem eens goed onder handen nemen.
Fernandina zat reeds eene goede halve uer, met de handen gekruist op den zyden voorschoot, strak en onbewegelyk voor zich te kyken, in afwachting van mynheer den Pastoor, toen deze laetste, vergezeld van vader Hekels, de groote kamer binnentrad.
Zy moest treffend en roerend geweest zyn de aenspraek van den herder tot het verloren schaep, want Nicodemus wischte zyne tranen af wanneer zyn oude vriend er tot slotrede byvoegde: ‘Herinner u steeds, dat men nooit te oud is om te dwalen, maer ook nooit te oud om zich
| |
| |
te beteren. Ruk in eens de slechte plant, tot den wortel toe, uit. Zeg niet: heden dit, morgen dat; dan komt er volstrekt niets van. Een man die de magt niet heeft in eens eene kwade gewoonte af te breken, is gelyk aen iemand die in twee keeren over eenen diepen gracht zou willen springen. Hy springt er in, en valt met zynen neus in de modder. In eens, of niet. Onthoud het goed: terugkeeren in het kwaed is erger dan er in gebleven te zyn.’
Nicodemus had niets meer van doen om het vast voornemen te maken, van zich te beteren. Hy besloot in zyn eigen, nooit een enkel gaeiken meer te drinken, nooit in het kwade gezelschap meer terug te keeren, en zich nu voor goed op de dichtkunst toe te leggen.
Nonkel Cies met Tante Mie van Gyselbrechtegem, gebuervrouw Vogels en Kaetjen Pikkers die een nichtjen was van Frederika langs de moederlyke zyde, deden hunnen intrede.
Het gebed werd volgens gewoonte in stilte gezegd; maer ingezien de groote omstandigheid, voegde Nicodemus er, luide op, eenige woorden latyn by, en sprak daerna den ouden vlaemschen welkomgroet tot zyne gasten uit: ‘Gy zyt altemael welgekomen naer de kermis.’
Iedereen boog het hoofd ten danke, en men viel de soep aen.
Lienge! Lienge! lieng!...
| |
| |
‘Wie is daer?’ en Hekels verslikte aen een broksken.
‘Gy moet daerom zoo niet verschieten, man lief!’
Was het een voorgevoel?
‘Kom binnen, mynheer! kom binnen. Ik heb de eer niet u te kennen; maer gy zyt even welkom. - Frederika, geef eenen stoel langs hier. - Zet u, mynheer; zet u.’
‘Derangeer u niet, mon oncle. Ma tante, geef geene attentie.’
De kozyn van Brussel (menschen Gods! 't was kozyntje), legde zyne hoedanigheden bloot met eene beleefde zoetheid in stem en manieren. Zyne houding was voortreffelyk, en zyne kleeding deftig en stil.
Hy was de zoon van Hekels afgestorvene zuster, die vroeg als kamenier had gediend, en die in Brussel, nog zeer jong en weduwe, was gestorven. Haer kind werd in de familie van den vader grootgebragt, en daermede had Mon Oncle daer weinig van gehoord.
Kozyn had vroeg, (zoo vertelde hy ten minste) in vreemde landen gereisd, en stond nu aen het hoofd van een groot handelshuis in Brussel. Hy had het zyn hart niet kunnen ontzeggen van Mon Oncle te komen opzoeken, en hoopte dat zy nu beide ook in nadere betrekking zouden komen.
Geen een van al de eenvoudige menschen die aen tafel zaten, vond het zonderling, dat kozyn die in zes- | |
| |
en-twintig jaren aen Mon Oncle niet had gedacht, er nu juist op zyn zeven-en-twintigste begon naer te zoeken.
Hekels was ontroerd en verrukt, en Frederika niet min. Kozyn werd onthaeld als een koning, en veertien dagen na datum at hy nog van Ma Tante's korintebrood; want het was daer, geheel dien tyd door, alle dagen kermis geweest.
Kozyn had de kinderkens ook zoo lief, sprak hun dikwyls zoo zoet aen in 't fransch, dat Tante Dina hem byna niet meer kon missen. 't Was altyd: mon petit chou par ci, ma bibiche par là, en diergelyke schoone woordekens, welke uit zynen mond vloeiden.
Ondertusschen schartte Mon Oncle zoo dikwyls op den bodem van zynen broekzak, dat hy er gaten begon in te krabben; want kozyn was een kostelyke vogel. Overal waer men het hoofd instak, was het Hekels die trakteerde, en... ‘Wat kan men ook al min doen voor zyne familie? Niet waer, ons Dina?’
- ‘Zeker, ons Rika; kozyn is kozyn, er moet niet gespaerd worden.’
|
|
Auteursrechtvrij