|
| |
| |
| |
V
‘Laet de kleine kinderen, tot my komen, zegde Onze lieve Heer, en hy had gelyk; want als men eenige jaren het grootgeworden menschenras van naby heeft gezien, den weedom der bedrukten heeft gepeild, de tranen der verlatenen heeft geteld, de ellende van de armen heeft gewogen, en daerby den hoogmoed van den ryken heeft gemeten, dan zegt men ook uit den vollen harte:
‘O! laet de kleine kinderen tot my komen, op hunne waggelende beentjes, hunne bloote voetjes, met hunne ligt gewolde kopjes en hunnen reinen lach.
Ongeveer drie jaren naer de liefdeverklaring van koster Hekels vinden wy drie dier kleine lawytmakers op een graspleintje, in den hof van Fernandina, onder eenen lommerryken appelboom zitten.
Miene, onze oude goede kennis heeft een einde aen
| |
| |
hun onsamenhangend gesuis gesteld, en het door vreugdekreten doen vervangen met zich statig tusschen het trio te plaetsen. Nu laet zy zich (hoe verduldig voor eene kat!) door zes vette pollekens over het oude vel stryken, en vermydt daerby nog zorgvuldig op de kleine voetjes te trappen.
Twee der engelenkopjes gelyken wonderwel aen elkander. Hun donkerblauw oog glinstert als de fynste perel. Over het satynen vel der vette mollige wangjes, der poezelige armtjes ligt eene roozenkleurige tint verspreid. En dan, de ronde beweging van die fyne lidmaten, de sparteling van die kleine, lieve voetjes, die gestadige wemeling, dat onrustig zoeken naer iets om te verbryzelen, die onsamenhangende klanken die uit den kleinen gorgel komen! Dit alles vindt men by bazin Hekels twee malsche, bekoorlyke ruststoorders.
Zy zyn te samen ter wereld gekomen, in 't midden van den zomer, in 't midden van den dag, en in het schoonste tydstip van het leven hunner moeder.
De kleine gezel, die in hunne spelen deelt, is omtrent een jaer ouder. Hy is een weinig stiller. Het arme engeltje, alhoewel nog zoo jong, heeft reeds van honger geweend en van koude gekreten. Hy is de aengenomene kweekeling van Fernandina.
Koorts na het huwelyk harer zuster, werd zy by eene stervende vrouw geroepen, wier man, eenigen tyd geleden, op de ellendigste wyze aen zyne dood was
| |
| |
geraekt. Dit vreeselyke voorval had de bedrukte moeder zoo zeer getroffen, dat zy, eene maend na het afsterven haers mans, ten grave daelde. Hare laetste woorden waren eene bede tot Fernandina, om voor haer wichtje te zorgen.
Het arme schaepken had ook zeer noodig verzorgd te worden. Niemand trok het zich aen. - De ouders werden vroeger van stad tot stad, van dorp tot dorp, door de armoede verjaegd. - Geene familie, geene bloedverwanten lieten van zich hooren. Het arme bloedje was alleen en kreet van honger.
‘Ik ben ook alleen,’ zegde Fernandina, ‘kom gy hier, myn engeltje, wy zullen elkander troosten.’
Daermede had zy den kleinen verlatene in haren voorschoot medegenomen, en hem verzorgd als eene teedere moeder.
Lang vergetene liedjes als die van: Djanneken in 't bosch; Nelson, een braef soldaet der soldaten; Rosalia bemint uw moeder; Thisbé en Piramus onder den Moerbéziën-boim, (de goede lezer wordt verzocht een weinig op de geteekende é te blyven staen) en vele schoone dingen van dit slach werden uit het oude repertorium gehaeld om den kleinen in slaep te wiegen. Onder die wegslepende harmony, met vyf goede schotels pap per dag, vele zoete woorden, maer nog meer liefdevolle kusjes en benedikties op het voorhoofdeken, was de kleine Willem allengskens een kloeke kerel geworden.
| |
| |
Mietje Schelpe, een oud kwezelken van de magerste soort, zegde al en overal dat hy te veel eten kreeg, en dat het Dina Donckers schuld zou zyn, wanneer hy later een baldadig man werd.
- ‘Ja, zoo spreekt Mietje Schelpe, omdat zy nooit veel te peuzelen heeft gehad, en nydig is van myn arm kind,’ zegde Dina tegen de dienstwillige geburen die haer zulks overbragten. Het was het eerste boos woord van Fernandina, de eerste mael van haer leven dat zy zich tegen iemand kwaed had gemaekt. - Maer ook het gold haren lieveling dien zy zoo vurig beminde, de kleine gezel harer eenzaemheid, de zoete trooster in hare droevige uren.
Nooit sprak zy meer een woord tot Mietje Schelpe, die ook al boozer en boozer werd.
Gelukkiger dan ooit, met honderde liefdevolle plannen in het hoofd voor het welzyn der kinderen, zat Tante Dina by het drietal. Zoo vet is zy geworden, dat zy niet alleen voor het verzorgen des kleinen, maer ook voor het aendoen harer koussens, en het vastbinden harer schoenlinten genoodzaekt is geweest eene meid te nemen.
Nikodemus-Arnoldus Hekels, ex-koster der parochiale kerk van H... zat daer ook een weinig ter zyde met zyne vrouw. De twee echtelingen schenen dezen morgend in eene droevige luim te verkeeren. Vader Hekels sprak weinig, en moeder Rika zuchtte zoo veel te meer. Geen
| |
| |
van beiden scheen van zin de stilzwygendheid te doen ophouden, en telkenmale dat vrouw Hekels den neus van haren man in het oog kreeg, zuchtte zy nog meer, en scheen al haren moed tot spreken te verliezen. Die neus had ook eene zonderlinge tint gekregen, en vrouw Rika wist ook zeer wel waervan dit voortkwam.
Eer nog dit derde jaer van hun huwelyk was afgeloopen, was er reeds schaerschheid in de penningen, en zy waren beiden dezen morgend by de zuster gekomen om te zien of er daer somtyds niets overschot.
Maer hoe zou zy beginnen, de arme Frederika? Hoe zou zy durven? Fernandina kon alles raden misschien; zy zou zien dat de vreugde van vroeger wel in droefheid kon veranderen. Frederika kende te wel het goede hart harer zuster, om niet te weten, dat dit haer eenen harden slag zou zyn.
Aen dit alles zat de brave huismoeder te denken, terwyl de vogeltjes boven haer hoofd zongen, en de kindertjes aen hare voeten speelden.
- ‘Broeder!’ sprak Dina eensklaps, ‘my dunkt dat er iets by u scheelt. Nooit waert gy zoo stil en afgetrokken als nu; en ons Rika ook, wat zit zy daer te dubben! Weest vrolyk en welgemoed; want gy hebt geene redens om u te bedroeven. Beziet eens de kleinen, hoe vriendelyk en zoet zy zyn. En myne kleine Willem dan? Kom eens hier, myn engeltjen, en geef oom Hekels een' zoen, dan zal hy welligt vrolyk worden.’
| |
| |
Oom Hekels stak zynen rooden neus vooruit, liet zich zoenen, maer werd daerom niet vrolyker. Weldra stond de man op om een toerken in den hof te doen, terwyl hy zyner vrouw eenen wenk gaf, om te zeggen, dat zy maer zou beginnen.
Rika begon inderdaed; maer zy had nog niet half uitgezegd, wanneer hare zuster haer lachend vroeg, of dit nu de reden harer mistroostigheid was.
- ‘Maer hoe is dit mogelyk, mensch lief? ik heb immers geld genoeg, voegde zy er by; zie, daer is de sleutel, en neem wat gy noodig hebt. Ik heb juist een jaer huer ontvangen van myn hofstedeken te Meerendre. Neem maer goed toe; en als er niet genoeg is, spreek my dan; ik heb nog een klein spaerpotjen. Ween maer niet, lieve zuster; zie eens hoe uwe kleine Lisa hare blauwe kykers naer u rigt. Wel, wel, ik zou u moeten bekyven; gy hebt dit reeds acht dagen voor my verzwegen! Maer zyn wy dan geene zusters meer?’
Op het hooren dier geruststellende woorden, stak vader Nicodemus zyn hoofd uit het hooge boonrys, en drukte vriendelyk de hand van Fernandina.
Daermede waren allen weder in vreugde. De moeder lachtte, de tante zong, de kinderen schatterden, en de kat ronkte als een oud spinnewiel, toen de meid kwam zeggen, dat de rystpap op tafel stond.
Tegen den avond trok de familie naer huis, en Tante deed haer een stapjen uitgeleide. Onderweg trachtte
| |
| |
Hekels, de schoonzuster over te halen om by hun te komen inwoonen.
- ‘Het zal beter voor u zyn,’ sprak hy tot haer, ‘al de beslommeringen van het inzamelen uwer pachtgelden, en het herstellen der huizingen zal ik dan op my kunnen nemen. Dit moet u een groote last zyn, zuster, en ik heb weinig of niets te doen, zoo als gy weet.’
‘Broer,’ sprak Dina, ‘ik dank u voor uwe goedheid; ik ben liever op myn eigen. Ik heb het u nog gezegd: sedert ik den kleinen Willem by my heb genomen, gevoel ik my zoo alleen niet meer. Het inzamelen myner pachtgelden geeft my zoo weinig werk, dat het der moeite niet weerd is, dat ik er my mede bezig houde. De ryke pachters komen van zelfs betalen, en de arme komen als zy willen of als zy kunnen. Men moet een weinig menschlievend zyn op de wereld. Laet nu alles zoo als het is, broeder, het is voor het beste.’
Vader Hekels kon met moeite zyne verontweerdiging verbergen, wanneer hy hoorde dat de arme pachters kwamen als zy wilden. Hy zegde nogthans niets. In zyn eigen deed hy wel eene driftige alleenspraek over de domheid van het vrouwengeslacht; maer er kwam niets van uit. Hy wenschte eenen vriendelyken goeden nacht aen zuster Dina, en dronk dien avond een kanneken te meer om den goeden uitslag der geldkwestie.
|
|
Auteursrechtvrij