|
| |
| |
| |
XIX.
Naer lyden komt verblyden.
Spreekwoord.
Voor de tweede mael hadden de roozen op Mevrouw Van Stralen's graf gebloeid; Klara had hare rouwkleederen afgelegd en de bruidskleederen aengetrokken.
Haer vader ofschoon niet geheel rustig geworden, had onder de liefde zyner twee kinderen, en vooral onder den koesterenden gloed van den troostryken godsdienst, het ys zyns harten voelen versmelten en, by mangel aen geluk en bestendigen vrede, kalmte in zyne ziel voelen dringen. Sedert vier maenden bewoonde hy weder zyn kasteel.
Op eenen morgend der hooimaend was geheel het dorp V... in rep en roer.
Lodewyk en Klara werden van hunne speelreis terug verwacht.
| |
| |
Overal hingen vlaggen en wimpels, honderde sparreboomkens stonden op de groote plaets geplant; de boerinnen spanden wit en blauw lynwaed van het eene tot het andere einde, de jonge meisjens maekten bloemkranzen en de jonge boeren versierden de ooren en de staerten hunner paerden, met roozen en pioenen.
Een groene mei, gantsch met papieren vaentjens en bloemen gesmukt, stak door het ravegat van den kerktoren, als of het kermis ware geweest.
Tien kleine kanonnen tot barstens toe geladen, en met papier opgepropt, stonden aen den ingang van het dorp en de kanonniers, met zes voet lange lonten gewapend, stonden op eenen eerbiedigen afstand achter hunne stukken.
Eenige minuten verder, buiten het dorp, stond op eenen molenberg, een man in vleeschkleurig breiwerk gekleed, met eenen blaren voorschoot aen, op een zware knods geleund.
Een kleine dikke Kupido in den zelfden winkel gekleed, stond met boog en pyl gewapend, nevens hem.
De wildeman hield zich goed en begreep volkomen zyne rol, maer het wispelturig wicht scheen geenszins op zyn gemak, en de reus had groote moeite om het in de palen zyner waerdigheid te doen blyven.
In het dorp was het een gejoel en gekrioel, dat men er doof by zou geworden zyn. Duizend tegenstrydige bevelen werden in een kwaertier tyds, door de feestbeschikkers gegeven. De jongens waren dien dag straffevry, zy liepen overal in den weg en hun getier gevoegd by het geroep der lekkerkoekmynders, maekte het schoonste schomminkel uit, dat men ooit hooren kon.
| |
| |
Om acht ure vormde men eene eerewacht; deze bestond uit een vyftigtal boerenzonen te paerd, met roode vaentjens, strooijen hoeden, blauwe kielen, gele sjerpen en witte broeken.
De hoofdman, eenen blooten degen in der hand en eene groote koperen ster op de borst, geleidde zyne mannen tot aen den Molenberg, waer de wildeman met het dikke heidensch godeken stond.
De andere dorpelingen bleven by de kanonniers.
Een weinig later, ontwaerde men eene stofwolk en een naderend rytuig in de verte.
Die welke in het dorp gebleven waren, zagen de ruiters zich van weêrskanten des kasseidewegs scharen, de wildeman maekte zich bereid met zyne knods aen te slaen en de militaire eer te bewyzen, en Kupido legde eenen pyl tegen de pees van zynen boog. Luidruchtige vivats stegen uit de menigte op, het kanon donderde en de klok werd in beweging gezet.
Het rytuig naderde nog altyd.
Eensklaps zag men den wildeman met woeste gebaerden zynen knods zwaeijen en telegraphische teekenen doen, die in het dorp niet verstaen werden.
Een ruiter kwam met gevierden teugel naer het dorp gereden, en riep van verre:
- Scheid er uit! Scheid er uit, het en zyn de getrouwde niet. Het is Cieske de kousse-verkooper, die naer Waereghem-Feeste rydt!...
De kanonnen zwegen en de burgemeester zegde:
- Champetter, loop eens al gauw naer den toren en doe het
| |
| |
luiden ophouden. Gy daer, Pier, ga eens met uw kanon by de cortégie en schiet als het tyd is, wy zullen naer uw sein wachten.
De veldwachter vertrok, Pier legde zyn kanon op den schouder en liep naer den Molenberg.
Cieske de koussen-verkooper reed op stap, dóór het dorp en was grootelyks verwonderd, over de koelheid waermede zyn elk 'nen goeden dag beantwoord wierd.
Een half uer later verschenen niet één, maer drie rytuigen op den weg. In het eerste zaten Lodewyk, zyne vrouw en zyn schoonvader met Tante Treze; in het tweede vertelde Vanderklaveren, niet meer in den gelen nankyn, maer in het bruin laken uitgedoscht, aen den notaris van A... de geschiedenis van een mank peerd, en in het derde rytuig, dat een wissen speelwagentjen was, zaten Jozef Vanhalle met Lena, hare moeder en zyne moei.
De kanonniers vatten post, maer alhoewel zy dit mael het eerst aenkomende rytuig voor het verwachte hadden herkend, begonnen zy slechts hun geschut los te branden, wanneer Pier op den Molenberg allen twyfel onmogelyk had gemaekt.
De eerewacht schaerde zich van weêrskanten der rytuigen, die nn op stap naderden.
Toen de bruidegom en de bruid aen de eerste huizen gekomen waren, hielden de vivats op, de kanonnen zwegen en de redenaer van het dorp, eene groote rol papier uit den zak halende, las met deftiger stemme eenen welkomgroet, in buitengewoon met wasdom gezegende heldenverzen, voor.
Als slotrede, riep hy overluid:
| |
| |
- Vivat Mynheer en Madame, en al de brave menschen van de parochie!
Dit werd honderdmael herhaeld; Lodewyk drukte den mannen de hand; Klara dankte den vrouwen die haer kwamen geluk wenschen, en een klein lief meisken, welker moeder zy den laetst verloopenen winter byzonder had bygestaen, bood der bruid eenen fraeijen ruiker aen, met de volgende woorden:
- Wees welkom, Mevrouw, in het midden uwer dankbare vrienden, en leef lang en gelukkig voor den troost der armen en der lydenden.
Deze korte gelukwensch baerde Lodewyks echtgenoote meer genoegen, dan de ronkende alexandrynen van den eerstsprekenden redenaer.
De sloet zettede zich weder in beweging, luidruchtige vivats begeleidden hem; de ouderlingen en de kranken vóór hunne vensters, of op den dorpel hunner deuren, groetten eerbiedig de voorby rydenden, want Klara was den slappen harer moeder gevolgd, en, als deze, de barmhartige engel in het dorp geworden.
Weldra vertoonde zich het kasteel in het verschiet.
De warme julyzon bescheen den nieuw geschilderden gevel, nieuwe roode zyden gordynen prykten aen de vensters, de vergulde pyken die op de yzeren traliën stonden, welke den hof van de straet scheidden, glansden als goudgloed in den zonneschyn, en de vogelen juichten in het prachtige geboomte der warande.
Jan en Annemie, Stien en Rosalie, die sedert de terugkomst van Van Stralen in zynen dienst getreden was, wachtten hunne nieuwe meesters aen het hek af.
| |
| |
De oude Jan was sterk aengedaen, en had groote moeite om zich stil te houden, hy draeide en keerde als wilde hy de rytuigen te gemoet, Stien, door den aerd van het feest tot huwelyks gedachten gestemd, vroeg aen Rosalie, wanneer zy nu geheel zeker trouwen zouden, waerop deze hem het volgende voorwaerdelyke bescheid gaf:
- Dit jaer nog, indien de aerdappelen niet mislukken.
Stien, was hier mede te vrede en Annemie, die ook van ongeduld trippelde, deed niets anders dan herhalen, dat die paerden toch zoo traeg gingen, en 'nen mensch zyne hemelsche patientie zouden doen verliezen.
Pierken de hersenpikker en lange Trees waren in de keuken moeten blyven, om de spyzen gade te slaen.
Eindelyk hield de stoet aen het kasteel stil; Lodewyk hielp zyne vrouw uit het rytuig, Jan en Anne-Mie naderden; de gryze dienaer wilde de hand van zynen nieuwen meester vatten, doch deze opende de armen en de ouderling zonk met het hoofd op de borst van hem, dien hy zestien jaren te voren uit den sneeuw had gered.
Zich tot Klara wendende, sprak de brave oude man:
- Daer gy nu gelukkig zyt, Mevrouw, mag de goede God my tot zich halen, als hy wil, ik zal gerust en zonder morren tot hem terug gaen, want ik heb de deugd beloond gezien op der aerde!
Een nieuw vivat Mynheer en Mevrouw! steeg uit de menigte op.
Lodewyk en zyne vrouw namen het te baet om binnen te gaen,
| |
| |
de andere gasten volgden en de eerewacht reed naer de plaets terug; de dorpelingen liepen mede en gingen hunnen dorst lesschen met het bier, dat den gantschen dag, op last en voor rekening van Van Stralen, werd uitgeschonken.
De wildeman zat reeds in de herberg aen de brug, en wachtte de anderen af.
Kupido kreeg een pond kerzen en een mollevellen vest voor zyne moeite, en trok met boog en pyl, welgezind aen de hand zyner hoogst tevredene moeder, naer huis.
In de ruime zael van het kasteel was eene groote tafel gedekt waer de nieuwgetrouwden, Van Stralen, Mynheer en Mevrouw Vanderklaveren, Jozef en Lena, Jozefs moei en Lena's moeder, de pastoor en de burgemeester van V..... de notaris van A..... en de oude Jan, plaets namen. Lodewyk en Klara wilden, dat de oude dienaer voortaen als een lid der familie aenzien, van allen dienst vry blyven zou.
Toen het er op aen kwam, zich neder te zetten, kreeg Vanderklaveren het in den kop, niet te willen mede eten. Dit bevreemde zoo veel te meer, daer hy als een voornaem lekkerbek bekend was, en reeds drie of vier malen den neus in de keuken gesteken had, om te zien of men met het eten niet klaer was.
Men vroeg hem eene uitlegging over dit vreemde gedrag, maer de man weigerde halsstarrig die te geven.
De oude Jan dacht een oogenblik, het was omdat de ryke landbouwer zich gekrenkt vond, met eenen knecht aen tafel te zitten, doch dit gevoelen was niet aennemelyk, want de man van Tante Treze was by lange niet in staet eene zoo belangryke ge- | |
| |
dachte in zynen geest te voeden. Op alle vragen die hem hierover gedaen wierden, antwoordde hy slechts met een droog: - Daerom, dat is nn zoo myne opinie, laet gylie my maer gerust, ik zal wel eten vinden.
Zyne vrouw had mooi zeggen: - Koben gy beleedigt hierdoor het gezelschap, hy antwoordde steeds:
- Laet my maer gerust, en neemt geene attentie, ik zal wel eten vinden. Des strydens moede liet men hem eindelyk gerust, en hy ging in de keuken, waer hy een kieken uit de pan nam, zich een groot stuk brood afsneed, en lustig begon te knagen.
Men sprak nog over deze zack toen een nieuwe gast zich zelven aenbood.
Het was Arthur, die den vorigen dag uit Parys te Brussel aengekomen, aldaer de brieven van huwelyksaenkondiging en feestelyke uitnoodiging had gevonden, en met de volgende pligtplegingen binnentrad:
- Bonjour la compagnie, mon cher Oncle, ma chère Tante, Messieurs, Mesdames, - en by elk woord maekte hy eene buiging; - comment vous portez-vous? en gy mon beau cousin et ma belle cousine accepteert myne gelukwensching. D'honneur dat heeft my plaisir gedaen uwe - Mariage - te vernemen - d'ailleurs - gy weet het - je suis sans rancune.
Hy schudde Lodewyks hand, en zettede zich aen tafel.
De jonge student was een opregte modepop geworden, en hy geleek aen die styve mannekens, die men aen het venster aller fashionable kleermakeren bewonderen kan.
| |
| |
Vanderklaveren kwam met eene welgevulde telloor en al etende wederom de zael binnen.
- Mon oncle Vanderklavère, zegde Arthur, en opstaende schudde hy hem de vrye hand, toujours bien portant, à ce que je vois.
- Ik geloof, het is zoo als gy zegt kozyn, antwoordde deze, maer ik versta u niet, om dieswille ik en kan maer hier en daer eenige kleine fransche woordekens; maer een beetjen voorzichtig, als 't u belieft, gy zoudt geheel myne telloor doen storten.
Naer wisseling van alle deze groetenissen zetteden allen zich wederom neder en men at voort.
Vanderklaveren die zich nu aen tafel gezet had, nogmaels over zyne voorgaende weigering ondervraegd, antwoordde:
- Nu dat alles in orde is, zal ik het u zeggen. Vóór dat kozyn Arthur hier was, waren wy dertien persoonen aen tafel, en daerom wilde ik er niet aen blyven, want gy weet, als men gedertienen aen de tafel zit, moet er altyd één van de dertien eerst sterven.
- Dat is niet wonderlyk, Koben, antwoordde zyne vrouw, het ware immers wonderlyker, indien zy alle dertien op het zelfste oogenblik stierven.
Een luid gelach ontstond op deze woorden en Koben zegde:
- Wel, het is by myne arme ziel ook waer, kyk ik had hier nooit aen gedacht.
Het gesprek ging voort, men lachte, men zong; Tante Treze, Lena's moeder en Jozefs Tante, maekten nadere kennis met elkan- | |
| |
der. Jan geraekte in redekaveling met den burgemeester, Van Stralen sprak met Arthur en den ouden priester.
Lodewyk en Jozef, Lena en Klara konden over hun geluk niet zwygen, en de notaris zat wederom onder de klauwen van Vanderklaveren, die hem niet losliet, vooraleer hy hem de geschiedenis zyner zieke koe van slot tot sleutel had verteld.
Na duchtig op de gezondheid van het nieuwe paer gedronken te hebben, scheidde het gezelschap uit een.
|
|
Auteursrechtvrij