Geld of liefde

[p. 173]

XX.

Haer schim eischt iets terug van 't geen zoo mild zy gaf.
Ledeganck.

Al de gasten waren vertrokken. Het krakend gerucht der wielen der terugkeerende rytuigen had in de verte opgehouden; de dorpelingen door het dansen en springen vermoeid, hadden de herbergen verlaten.

De volle maen spreidde haer weifelend vale licht over het landschap uit, en danste in lange gele banden over het kabbelende water der wyde rivier, die eenige boogscheuten verder, als eene zilveren streep tusschen de afgemaeide meerschen vloeide en het kerkhof bespoelde.

Een zachte wind suisde door de boomen der warande, en deed de takken der wilgen zachtjens buigen.

[p. 174]

Het gerucht der bezielde wereld had opgehouden, en de heerlyke stemme van het heelal, voor het hart alleen hoorbaer, zond haer vredelied tot den Schepper.

De starren wentelden flikkerend in het ruim en zonden hunne lichtgolven dóór het hemelsche veld.

Van tyd tot tyd verhief zich slingerend in de lucht, eene vlambare vloeistof; de eenvoudige zielen die ze zagen, zegenden zich met het teeken der kristelyke verlossing en spraken:

- Er valt eene ster uit de lucht en er gaet eene ziel naer den hemel.

In de beschouwing der natuerwonderen verdiept, stonden Lodewyk en Klara, met de armen over elkander geslingerd, op het balkon, dat boven de straet uitstak en op het kerkhof uitzag.

Door hunne bespiegeling weggesleept, zwegen hunne lippen, maer hunne harten juichten in hunne ruime borst.

Een dwaellicht verscheen eenen oogenblik op het graf van mevrouw Van Stralen.

- Lieve, de geest onzer moeder wenkt ons, sprak Klara en haer vinger wees aen Lodewyk het dansende lichtjen.

- Gy hebt gelyk, Klara, sprak haer man, ons eerste bezoek moest dáér zyn geweest.

Hy ging in de kamer terug, legde eenen zwaren wollen overdoek op de schouderen zyner vrouw en zegde:

- Kom lieve, wy zullen tot het graf gaen en er een oogenblik bidden.

Zy gingen naer het graf, knielden op de zodenbank, en deden er hun avondgebed.

[p. 175]

Toen zy opstaen en terugkeeren wilden, liet zich een ligt gerucht tusschen de palmstruiken hooren; Klara sloot zich digter aen Lodewyk en zegde:

- Hoorlieve, welk gerucht, het heeft my zoo benauwd gemaekt.

- Benauwd gemaekt aen myne zyde, Klara, sprak de jonge man en hy sloot op moeders graf de teêrbeminde in de armen, als wilde hy ze tegen een onheil beveiligen.

- O ja, gy hebt gelyk, by u heb ik niets te vreezen, maer het is toch 's nachts zoo akelig op een kerkhof.

- En waerom liefste? De booze alleen moet vreezen en van angst trillen, wanneer hy de gewyde aerde door zyne stappen ontheiligt.

Voor den brave zyn alle oorden, alle uren even veilig. Orgelt niet de nachtegael zyn liefdelied, zoo helder en zoo klaer in de roozenstruiken, die een graf belommeren, als in het gebladerte onzer warande?

- O nu is myne angst verdwenen, en ik ben gerust gesteld, antwoordde de jonge vrouw.

- En gy moogt het immer zyn, liefste, zoo lang ik leef. Geen afweerbaer onheil zal u raken, geen mensch u deren, geen doorn u kwetsen, zoo lang ik in staet zyn zal u met myne borst te beveiligen, u met myne hand te verdedigen of u met myne liefde gelukkig te maken.

Hoor Klara, by den grave kan het hart zich niet bedriegen; wanneer twee zielen zóó vereenigd zyn, dat zy, in elkander versmolten, slechts ééne uitmaken, dan ziet God vaderlyk en genadig op haer neêr, en het onheil is tegen haer onbestand.

[p. 176]

Wat vermogen dan de aerdsche ongenugten tegen de hemelsche vreugden der, in dien liefdegloed gelouterde en verengelde menschenkinderen?

O myne lieve, laet ons steeds over ons zelven waken, opdat geene kwade driften onze zielen bezwalken, en geene aerdsche lust onze harten vange en bevlekke en ontadele.

Laet dan vry de gevoellooze wereldwysheid ons bespotten en ons met den naem van dweepers bestempelen; wy zullen hare spottende stemme onbeantwoord laten, en in het heiligdom onzes gewetens, ons geluk aen aller oog verbergen. De booze wereld zou het ons benyden, want het ligt in hare verdorvene natuer te bezwadderen en te lasteren, wat zy niet begrypen, te haten, wat zy niet genieten kan.

Daerom lieve, laet ons steeds onzer zielen oorsprong indachtig zyn, onder het waekzame oog Gods op elkander steunen en malkander troosten; niet toelaten, dat mistrouwen onze harten scheide en door den geest uwer zalige moeder geleid, weldoende en liefddadig de aerdsche woesteny doortrekken; hier schatten van liefde zaeijen om aen gene zyde van het graf, vrede en bestendig geluk te mogen inoogsten!

Uit den toren galmden twaelf zware toonen; Lodewyk zweeg, zyne vrouw zeeg aen zyn hart, en het gebeente der moeder trilde welligt van vreugd in haren kouden grave.

EINDE.