|
| |
| |
| |
XII.
Zoo geraekt men aen den dans:
'T was een vryster, als een lyster,
Zy ging met den nieuwen snuf;
Zy kon zingen, zy kon springen
En daer in had Klaesje puf.
'T wordt besloten en begoten
Want het jawoord was er uit.
Pater Poirters. (Masker van de wereld.)
De maeltyd was door de tegenwoordigheid van het strenge hoofd des huisgezins, eeniger mate onvrolyk. Van Stralen's eigenliefde was te zeer gekrenkt geworden, en kon de krenking niet over zyn hart krygen. Mevrouw Van Stralen en Klara waren beiden zeer ernstig. Eene folterende angst beklemde de borst der moeder, want zy zag op het voorhoofd hares mans duistere wolken zich samen pakken; en zy vreesde de uitbersting zyner inwendige verbolgenheid na het vertrek der gasten. Klara van
| |
| |
haren kant was geenszins over haer lot gerustgesteld. Het arme meisjen wist niet, wat er tusschen haren vader en Lodewyk was voorgevallen, en ofschoon zy het zich misschien nooit had nekend, smeulde er in heuren harte een verteerend vuer, dat haer wel lyden deed, maer welker kracht zich tot nu toe niet genoeg had ontwikkeld, om haer toe te laten, haren zielstoestand te doorgronden. Lodewyks afwezigheid folterde haer ten minste zoo sterk, als de tegenwoordigheid van Arthur, wien zy toch voortdurend als eenen vyand harer rust moest aenzien.
Arthur was korts na zyner aenkomst met de genoodigden door zynen oom alleen geroepen geworden en had mededeeling gekregen van de verandering, welke zekere oorzaken, zoo als Klara's vader het hem genoemd had, in de ontworpene plannen hadden medegebragt.
De uitgestelde mededinger vond zich dus in zyne hoop te leurgesteld; dit echter was nog het minste, maer al de moeite welke hy zich sedert acht dagen gegeven had, was dus nutteloos geweest, de vurige improvisatie die hy by het nageregt doen moest en aen welke hy zes dagen en twee halve nachten had gewerkt, zou dus geene plaets grypen, en onze toekomende advokaet, die op een schrikkelyk effekt had gerekend, was er zeer spytig om. Daerenboven waren de woorden zekere oorzaken zoo onbepaeld, er kon zoo ligt iets onaengenaems, zoo als een verbloemd blauwtjen achter schuilen; en by deze akelige gedachte, gevoelde de jonge student zyn bloed in volle stroomen naer zyn hart vloeijen; hoe loszinnig en onbezonnen ook, had hy toch de sterkheid van inborst, die, in zaken van liefde vooral, zoo veel verbitterde harten voor
| |
| |
verslagenheid beveiligt, doch ze niet geheel en al van droefheid vrywaren kan.
De twee burgemeesters en Vanderklaveren waren te zeer met den geest in hunne tellooren verdiept om veel te spreken; de notaris, die ook geen kleine lekkerbek was, liet zich ook niet van zyn stuk brengen en werkte moedig met lepel en vork.
Tante Treze alleen hield dus den klap in 't land, zy spottede met haren man, zy plaegde de twee fonctionnarissen, die juist niet zeer gevoelig waren, en de notaris bleef niet meer dan de anderen voor haren tongslag vry.
Toen de eerste honger gestild was, en de wyn de koppen had verwarmd, verdween allengskens de looden hand der bedwongenheid. Vanderklaveren werd uitermaten klapzuchtig; hy sprak van het weêr, dat zoo voordeelig voor den oogst was, van zieke koeiën en dulle honden, van aerdappelplaeg en fyn lynwaed, en de twee burgemeesters bragten ook het hunne by, om het gesprek leerzaem en vermakelyk te maken. Het werd echter zoodanig intéressant, dat zy eindelyk in hun verstand verwarden en van hunne geestinspanning waerschynelyk vermoeid, de behoefte gevoelden een weinig in de vrye lucht rond te dwalen.
Al het mansvolk verliet dus de tafel en zy gingen den tuin rondwandelen, maer de drie vrouwen bleven nog lang in geheim comiteit vereenigd, en smeedden noodlottige plannen tegen de uitvoering van Arthurs en Van Stralen's ondernemingen.
Het was nu omtrent zeven ure, en alhoewel het bal slechts om acht bepaeld was, zag men reeds in den omtrek van het kasteel danszuchtige groepen verschynen, die met de verlegenheid, welke
| |
| |
den veldelingen eigen is, zich nader en nader de poort waegden, dan eensklaps eenige stappen verder zich met anderen vereenigden en schenen te beraedslagen.
Dit duerde zoo een half uer. Plotselings hoorde men een daverend handgeklap en woeste kreten van uitgelatene vreugde; in de verte verschenen een klein oud manneken en een jonge flinksche kerel, het manneken met eene viool, de jongen met eene klarinette gewapend. Nooit werd de geliefdste vorst door zyne dankbare onderdanen of de opkomende zonne door hare aenbidders zoo blyde en zoo luidruchtig begroet, als de twee dorpskunstenaers.
Dit treffende en oorvlies verscheurende onthael strekt ten bewyze, dat het musicale genie wereldburger is, en overal hooggeschat wordt; zoo dachten ten minste de twee zedige kunstenaers en om gelyk met gelyk, muzyk met muzyk te betalen, begonnen zy op hunne speeltuigen te krassen en te snorren dat de echo er van dreunde.
Jan ging de groote poort openen, en de wilde luidruchtige bende stormde dansend het voorhof binnen.
Met twee tonnen, twee planken en twee stoelen vormde men onder eene hooge linde, eenen troon waer de genius der muziek onder de gedaente van Maentjen Debeer en zynen Jan stroomen van welluidendheid in de ruimte zond, de reeds slapende vogelen wekte en ze waerschynelyk uit spyt en gekwetste eigenliefde verre van daer vlugten deed.
Het bal begon, de twee burgemeesters, Van Stralen en zyn zwager met den notaris, hadden zich op banken gezet en zagen
| |
| |
het spel aen, zy hadden er nooit aen gedacht mede te springen, maer Tante Treze, die altyd geern gedanst had, nam eensklaps haren gebuer, den zwaerlyvigsten der twee vreemdelingen by den arm, en ondanks zyn tegenstreven, trok zy hem midden in de reijen.
- Maer, Mevrouw Vanderklaveren! riep hy, ik kan immers niet dansen!
- Dat is niets, zegde zy, ik zal het u leeren, gy zult de dame zyn en ik de cavalier en op den eigen zelfsten stond, vooraleer iemand had kunnen denken, wat zy doen wilde, stond haer vrouwenhoed op het hoofd van den burgemeester en zyn hoed op het hare.
- Allons, gy daer kleine leêgganger, kom eens seffens hier met myne schoonzuster of ik kom u halen, want ik heb eenen vis-à-vis noodig.
De notaris die wist, dat de zonderlinge vrouw woord houden zou, liet het zich geen tweemael zeggen en achtte zich gelukkig er zoo goedkoop van af te komen.
Arthur ging zyne nicht verzoeken, en de andere burgemeester, die uit der aerd nog al liefhebber was, verzocht uit eigene beweging eene jonge boerin, en de dans ging aen.
Stien Wevers en Pierken de hersenpikker stonden regt over elkander in eene andere kadril te dansen.
Pierken had op Stiens verzoek de vrouw van den peerdesmid gevraegd; Stien danste met een jonge spinster, en deed gelyk Jan het hem geraden had. Hy was ten uiterste geestig en riep en schreeuwde, als of hy de wereld wilde verzetten; kortom hy
| |
| |
scheen het haentjen van het kot te zyn. Zelfs om zyn voorgaende lief nog meer te tergen, veinsde hy eene groote genegenheid voor Rosalie, zoo hiet zyne danseres, te gevoelen.
Ook deed hy niets anders dan zingen:
Dit was de eerste strophe van een liedjen, dat hy den zondag te voren door eenen reizenden poëet en marktzanger, na de hoogmis op de plaets, by de kerk had hooren zingen.
De arme jongen nochtans, vond zyne straf in zyn eigen kwaed.
Rosalie mogt zoo nog al gezien zyn, en de natuer had het meisken met de noodlottigste der gaven, met een gevoelig hart, begiftigd. Zy vond Stien nog al na heure gedachte, en met die openhartigheid die men te vergeefs elders dan buiten zoeken zou, liet zy het hem tusschen twee dansen door de volgende woorden verstaen:
- Stien, zegde zy, wilt gy nu eens weten, waerom ik u nog al geerne zie? Ik zal het u zeggen jongen. Gy hebt altyd uwe oude ziekelyke moeder braef opgepast en geerne gezien, en ik heb in myn eigen gezegd: Stien verdient gelukkig te zyn; want gy moet weten, Stien, ik zie ook myne moeder geheel geern, en als twee menschen, die hunne moeder geern zien, te gaêr komen,
| |
| |
kunnen zy niet missen van gelukkig te zyn. Dat zegge-k-ik.
- Rosalie willen wy patente te gare slaen, jong?
- Wy zullen daer later op peinzen, Stien, wy kennen malkaer nog zoo weinig.
Het gesprek eindigde hier, want de dans begon op nieuw.
In den volgenden rusttyd zette Stien zyne liefdeverklaring voort, want de goede Sul twyfelde niet, of hy had de eerste voordragt gedaen, en na nog eenige, door nieuwe dansen onderbrokene uitleggingen, wierd Stien eindelyk in zyne hoedanigheid van minnaer, bepaeldelyk aengenomen.
Dan werd hy van luidruchtig die hy was, stil en ingetogen, en de oude Jan, die daer ook nog rond liep, verstond er zich niet in. Om zyne nieuwsgierigheid te voldoen, vroeg hy eindelyk zacht aen Stien, hoe deze het stelde, en waerom hy zoo eensklaps stil geworden was; want Jan had inderdaed veel vriendschap en genegenheid voor den goeden jongen.
- Zwyg, Jan, antwoordde Stien, ik ben gelukkiger dan de beste die er is, jongen. Ik verkeer met Rosalie, zy ziet my zoo geern, en ik haer ook. Maer en maekt er nog geen beslag van, men zal het gauw genoeg weten.
Jan stak zyne schouders op en mompelde:
- Ja, zyn wy daer, het zal er wederom lief gaen uit zien. Zotte, zotte jongheid, die nooit volleerd en is.
Toch wy zyn ook jong geweest, en wy moeten kunnen verdragen, dat de zon in 't water schynt.
Met deze wysgeerige spreuk trok Jan te bed, en hy liet de zotten dansen.
| |
| |
Om middernacht brandden er slechts tien of twaelf stukskens keers meer in de papieren lanteernen, die het feest hadden verlicht; Maentjen Debeer was zoo heesch geschreeuwd en zyn Jan zoo moede geblazen, dat men aen het dansen en spelen een einde moest stellen.
Het gezelschap vertrok met minder gerucht, dan het ingekomen was. Stien geleidde Rosalie met haren broeder tot aen de poort; wat hy haer in 't heengaen zegde, weten wy niet.
Toen alles wel gesloten was, legde hy zich ter ruste en droomde den gantschen nacht van ronkende spinnewielen, gebrokene haspels en verwarde klossen.
|
|
Auteursrechtvrij