Geld of liefde

[p. 99]

XI.

Luister, ik wil u een ding leeren: wanneer de nood op het hoogst is, dan is de hulp het naest.
Frederika Bremer.

- Waer mag myne vrouw al wederom gevaren zyn? zegde de dikke heer, wy zitten hier reeds eene uer te wachten, en zy blyft weg. Zuster, gy moest eens gaen zien, waer zy blyft.

Mevrouw Van Stralen die uit eigene onrust reeds driemael de zael verlaten had, ging nog eens tot in den gang en wachtte daer, met een angstig ongeduld, den uitslag der samenspraek tusschen haren man en zyne zuster af.

- Ik geloof dat gy mis hebt, Mynheer Vanderklaveren, antwoordde de notaris aen den man van Tante Treze, wy zyn nog maer zestien en eene halve minuet in deze kamer, kyk liever. En de notaris haelde met zyne reeds overbekende gedienstigheid, voor de derde mael, zyn gouden uerwerk uit den zak.

- Ja ja, ik geloof u, Mynheer de notaris, ook wel zonder het te zien; als ik zeg een uer, dat is zoo eene manier van spreken

[p. 100]

om te doen begrypen dat het zeer lang is. Gy verstaet my wel, niet waer?

Klara zat aen het venster en breide; aen de kort afgebrokene bewegingen harer handen en vingeren, kon men gemakkelyk zien, dat geene kalmte in haren geest heerschte.

Er volgden eenige oogenblikken stilzwygendheid, welke haer oom te baet nam, om eens duchtig te blazen en zich met zynen zakdoek, het kale voorhoofd te droogen.

De notaris nam drie snuiven, zag nog eens naer zyn uerwerk, en begon gewaer te worden, dat men te lang wachtte om de tafel te dekken.

Men hoorde thans in de groote zael niets, dan het gegons der vliegen die in den zonneschyn speelden en het luide geblaes van Vanderklaveren.

Eensklaps werd de deur met geweld opengedaen en Tante Treze, door Mevrouw Van Stralen gevolgd, stormde de zael binnen. Eene uitgelatene vreugde liet zich op haer gelaet lezen, en de goede, wilde meter was met zes stappen by hare nicht, aen wie zy iets aengenaems in het oor fluisterde, want een hoog rood kleurde 's meisjens bleeke wangen, en dankbare blikken straelden uit haren blauwen oogen naer den hemel.

Een rytuig kwam het voorhof ingereden, het bragt nieuwe gasten, namelyk den burgemeester van het dorp en zynen collega uit eene naburige kleine gemeente, twee goede kennissen van Van Stralen, welke Arthur van wege zyns ooms was gaen afhalen.

Vanderklaveren en de notaris verlieten aenstonds de kamer

[p. 101]

om de nieuwaengekomenen by hunner ontlading te groeten; want het mogt eene ontlading heeten, zoo de twee bovenmatig diklyvige dorpspotentaten uit de rollende kas op vasten grond te brengen.

Zy werden buiten de zael door Van Stralen ontmoet, die uit eene andere kamer kwam, en met hen den buitentrap afdaelde.

Gedurende hunne afwezigheid vroeg Mevrouw haestig aen hare schoonzuster, naer den uitslag haers gespreks met haren man.

- Alles is voor één jaer verschoven, antwoordde Tante Treze haestig, maer ook ik heb myne tong moeten roeren, kind; enfin tyd gewonnen is veel gewonnen.

- En hoe hebt gy dit verkregen? vroeg Klara's moeder die niet begrypen kon, hoe het mogelyk was, haren man van een reeds gevormd ontwerp te doen afzien; of deszelfs uitvoering te doen verschuiven.

- Hoe ik dat uitstel verkregen heb, wel, myn kind met op de tafel te slaen en my kwaed te maken en te dreigen, dat ik al myn goed aen den armen en aen de kerk zou hebben gegeven, by aldien nichte Klara nog veel getormenteerd wierd. Hy maekte zich wel schrikkelyk kwaed, maer dat was het minst, hoe meer hy riep, hoe luider ik schreeuwde en eindelyk, ik zag het, wierd hy benauwd.

Hy zeî zeker in zyn eigen: Ons Treze zou inderdaed wel zoo zot zyn van geheel hare fortuin aen den arme te vermaken. Enfin hy zeî alzoo, wy zullen daer het naeste jaer van spreken, Klara is percies nog wat jong.

Kyk, het was als of hemel en aerde over myn hoofd omme-

[p. 102]

keerden, zoodanig was ik welgezind toen ik dat hoorde. Ik haestte my zoo zeer om het u te komen zeggen, dat ik daer tegen een klein tafelken ben geloopen en eenen bokael met roode vischjens er heb doen van afvallen. Die arme beestjens liggen zeker nog op den vloer te spertelen; wacht ik zal hun seffens eens versch water gaen geven.

En zy huppelde met haer mager lichaem naer de deur. Toen zy de zelve opendeed vond zy plotselings de twee dikke burgemeesters en de andere gasten voor haer staen, die haer zeer hoofsch groeteden; doch Tante Treze was te wel gezind om komplimenten te maken, en hare groete aen de twee ambtenaren, welke overigens harer beste vrienden en tafelgenooten waren, luidde aldus:

- Ah, burgemeesters, gy zyt daer gelyk ook! Ik heb nu geenen tyd om komplimenten te maken, ik moet hier regt over een werk van bermhertigheid gaen doen, ik zal aenstonds weêr komen.

Men lachtte, en Tante ging hare roode gunstelingen uit hunnen doodstryd verlossen.