Geld of liefde

[p. 50]

VI.

Mais vous, pour en parler, vous y connaissez-vous?
Boileau (Satire III.)
Et la grande raison, c'est que j'en suis l'auteur.
Molière. (Les Femmes Savantes.)

Toen Mevrouw Van Stralen, na vruchteloos geheel het huis doorzocht te hebben, eindelyk in den hof kwam, vond zy Klara diep zuchtend met rood bekretenen oogen in een priëel zitten.

- Lieve, wat is er gaende, en waerom weent gy? vroeg de verontruste verwonderde moeder.

Klara wees haer de rol papier, die van haren schoot voor hare voeten op den grond gevallen was, en borst wederom in tranen los. Mevrouw las de verzen en kon nog niet begrypen, hoe Klara voor zoo gering iets zich zooveel verdriet maken kon

- Bemint gy uwen kozyn niet, sprak zy, wel, kind lief, dat is geene reden om zoo droefgeestig te zyn; gy hoeft het hem slechts

[p. 51]

te zeggen en spoedig zal hy zich over zyn blauwtjen getroosten. Gy weet zoo wel als ik, dat zyne ligtzinnigheid hem voor geen verdriet vatbaer laet; daerom wees niet treurig en tracht de geheele zaek in scherts te trekken. Ook zal ik wel bewerken, indien gy het volstrekt wilt, dat hy u dit rymken van coeur en bonheur, amours en toujours, belle en éternelle niet aenbiedt.

- Wel meisjen - wel meisjen! voer zy voort, lachend den vinger opstekende, met u is het net als in de verkeerde wareld, van tien jonge meisjens zouden er negen zyn die zich zeer gevleid vonden op rym en maet, en dat nog wel in fransche alexandrynen, bezongen te worden, en gy weent er om!

- Indien gy ooit opgang maken wilt, moet gy immers met uwer eeuwe voortgaen, kind, en u zoo niet bekommeren en ontstellen om eene zoo nietige zaek, als deze.

Buiten verwachting der moeder, bragt deze lachende vermaning weinig bedaren in Klara's gemoed, want snikkend antwoordde zy:

- Om Godswil, Moeder, spot niet met myne tranen, de zaek is ernstiger, dan gy wel denkt, en deze verklaring is slechts de voorbode van een onheil dat ik reeds lang vrees, ja zelfs voorgevoeld heb. Sedert veertien dagen heeft Arthur zich menig bedenkelyk woord laten ontvallen, dat ik alsdan niet begreep, maer welker beteekenis thans voor my ten vollen is opgehelderd. Hy heeft tot vader gesproken; tusschen beiden is, daer valt niet aen te twyfelen, de zaek reeds besloten, en uwe ongelukkige dochter zal het slagtoffer zyn der koude geldelyke berekeningen, want onder voorwendsel van haer geluk en hare fortuin te verzekeren.

[p. 52]

zal men haer opofferen aen eenen man, dien zy nooit heeft bemind en nooit kan noch zal beminnen.

- Dit zal niet gebeuren, Klara, neen dit zal nooit gebeuren: myne dochter moet en zal gelukkig zyn, sprak Mevrouw Van Stralen, en zy sloot met krampachtige beweging het meisjen tegen hare borst; neen dit zal niet gebeuren, al wilde het uw vader.

- Meer dan hy, heb ik regt over myns kinds toekomst te waken, en ik wil, dat myne Klara gelukkiger zy dan hare.....

Het laetste woord des volzins wilde haer volstrekt niet over de lippen; een tranenvloed stelde een einde aen hare opgewondenheid. Trouwens zy kende haren echtgenoot, maer al te wel, en zy wist, dat wat hy eenmael wilde, zóó zyn moest, en dat haer opstand tegen het mannelyke gezag niets anders zou hebben te weeg gebragt, dan twist en tweedragt, en misschien nog ergere gevolgen zou hebben berokkend.

Toen Klara ze weenen zag, vergat zy welhaest haren eigenen angst, want zy had de laetste woorden harer moeder begrepen en den volzin voltooid.

Het floers der Kinderlyke zorgeloosheid was in eens van haren oogen afgerukt, en met verbysterde zinnen zag zy het verledene in alle zyne akeligheid: zy las, om zoo te zeggen, in het hart harer moeder, zy begreep de bleekheid harer wangen; en de rimpelen haers voorhoofds, spraken verstaenbaer tot de oogen hares geestes.

En als of een troostende engel haer moed ingefluisterd en hare tranen afgedroogd had, sprak zy thans met eene beradenheid die

[p. 53]

genoegzaem getuigde, dat niet alleen de stille huiselyke deugden en de minnende ziel harer moeder, maer ook de krachtdadigheid hares vaders heur zedelyk erfdeel geworden waren:

- Waerom ons toch ook bedroeven in de vrees van een ongeluk, dat ons misschien niet overkomen zal! kom beste Moeder, laet ons dit alles vergeten, en wil Arthur my zyne rymelary voorlezen, dat hy het in Godsnaem maer doe.......

- Rymelary! Rymelary! dat valt u gemakkelyk te zeggen, juffrouw! donderde eensklaps de verbolgene stentorstemme van Van Stralen die aen de kleine deur van den hof uit zyne koets gestapt en onbemerkt binnen gekomen was. - Ik heb die rymelary gezien, en zelfs hier en daer, waer het my noodig scheen, eene kleine verandering er aen gemaekt. Het schynt my ook ten hoogsten verwaend voor vrouwen zoo ligtzinnig over litterarische aengelegenheden te spreken, en vooral met den spotnaem rymelary een werk te bestempelen, dat men ter harer inzicht vervaerdigd heeft.

Klara verbleekte, zweeg en vertrok, maer Mevrouw Van Stralen bleef, en haer man vervolgde:

- Wat beteekent de dwaze uitval uwer dochter, Mevrouw, en hoe heeft zy kennis gekregen van het voorhanden zynde feest en van de bedoeling Arthur's?

Mevrouw Van Stralen vertelde het gebeurde en haer echtgenoot scheen zich met hare uitleggingen te bevredigen, althans zonder eenige verdere vragen te doen, haelde hy een dun met der hand geschreven boeksken uit den zak, doorliep het nog eens met den blik, maekte er eenige kantteekeningen op, en overhandigde

[p. 54]

het zyner vrouw, met de volgende woorden: Lees dit en geef aen Klara kennis van den inhoud.

Hier op ging hy in huis.

Mevrouw opende het boeksken en viel schier in bezwyming, toen zy het opschrift had gelezen. - Arm, arm meisjen! snikte zy en wankelend verliet zy den hof.