madeleine koekje

Het 'madeleine koekje' is bekend geworden door Prousts romancyclus Á la recherche du temps perdu (1913-1927). Daarin worden door het eten van dat koekje (gesopt in bloesemthee) allerlei associaties losgemaakt die een belangrijke rol spelen in deze cyclus. Het eten van de madeleine roept bij de hoofdpersoon talloze jeugdherinneringen op  (de zgn. 'mémoires involontaires') die in detail worden beschreven.

Dit madeleine effect is tot op zekere hoogte verwant aan het objective correlative van T.S. Eliot.