Algemeen letterkundig lexicon

cursus planus

Etym: Lat. gelijkmatige, vlakke loop, voortgang.

Einde van een zin in het Latijnse kunstproza gebaseerd op de lengte van de laatste twee woorden en de plaats van het accent-1 (cursus). Bij de cursus planus (vlak, eenvoudig verloop) moest het laatste woord (of woordengroep) drie lettergrepen tellen. Bijv. ' ...(inflam)mávit ardóre' (zie ook finale adonius).

Lit: G. Ueding (red.), Historisches Wörterbuch der Rhetorik, dl. 2 (1994), kol. 397-405.

cursus leoninus zie cursus

cursus tardus