Algemeen letterkundig lexicon

ringcompositie

In de antieke literatuur vaak gebezigd opbouwprocedé, dat erin bestaat een verhaal, een gedeelte ervan of enkele verzen in een gedicht te omringen met inhoudelijk of qua formulering naar elkaar verwijzende passages. Het procedé komt in de Griekse literatuur vaak voor bij Homerus, Aeschylus en bij de oudste historiografen. Later maakten Latijnse dichters als Catullus en Horatius er ook geregeld gebruik van bij de opbouw van hun gedichten. Zie ook cyclus en kaderverhaal.

Lit:   W. van Otterlo, De ringcompositie als opbouwprincipe in de epische gedichten van Homerus (1948) • G. Williams, Tradition and originality in Roman poetry (1968), vooral p. 229-249.

rime riche zie gelijk rijm

riternel zie ritornel