Algemeen letterkundig lexicon

duratieve anachronie

Etym: Lat. durare = duren.

Aspect van het gebruik van tijd en wel een vorm van tijdsafwijking (anachronie) in de vertelwijze waarbij van een bepaalde tijdsduur sprake is. De duratieve anachronie staat tegenover de punctuele anachronie, waarbij slechts één moment uit het verleden of de toekomst wordt opgeroepen. Een voorbeeld van duratieve anachronie kan men vinden in Oek de Jongs Opwaaiende zomerjurken (1979) in een paragraaf over de jeugd van de hoofdpersoon, terwijl deze inmiddels volwassen is geworden (p. 260-262). Een ander duidelijk voorbeeld ervan treft men aan in Couperus' Van oude menschen de dingen die voorbij gaan (1906) waar de hoofdpersonen geconfronteerd worden met hun herinneringen aan de moord en hun wroeging.

Lit: M. Bal, De theorie van vertellen en verhalen (1990⁵), p. 74-75 • L. Herman & B. Vervaeck, Vertelduivels (2001; 2005³), p. 71.

duplicatio zie epanalepsis

Dutch Songs Online