Algemeen letterkundig lexicon

dicatalectisch

Etym: Gr. katalègein = ophouden, stoppen; di = tweemaal.

Term uit de prosodie (vgl. catalectisch) ter aanduiding van een versregel waarbij in het midden en aan het eind metrisch gezien een syllabe ontbreekt, zoals na het woord ‘wij’ in de eerste regel van het volgende voorbeeld (uit het viertrocheïsche gedicht ’t Haasken):

Willen wij, willen wij
’t Haasken jagen door de hei [...]
(M. Veldhuyzen, Prisma liederenboek, 1971, p. 93).

Zie ook isochronie-1.

dibrachys

dichoree zie ditrochee